Ao lector xa lle gustara moito Galería de saldos e comprobou axiña
que Diego Giráldez tiña moito que dicir no panorama da nosa literatura.
Tiña talento. Diso estaba convencido.
Con Hotel para coleccionistas discretos,
sentiu que o autor lle daba uns golpes poderosos cunha novela coral e
rebordante. Sentiu unha alarma indefinida cando avanzaba polas súas páxinas. O lector entendeu as situacións e os
comportamentos dos personaxes como aguilloadas que non o deixaban indiferente.
Todo o contrario: cada capítulo deixaba nel pegadas profundas malia a aparencia
humorística que posuían. Notou a crítica duns arquetipos ben coñecidos nesta
nosa sociedade tan desapiadada. Tan desquiciada. E iso gustoulle.
Nada do que acontece nestas páxinas é
certo e, á vez, tamén o é. Revestida de humor, esta novela pareceulle ao lector moi cruel. Antollos desmedidos
que describen perfectamente a loucura social que o lector ía descubrindo capítulo a capítulo e proían na súa pel.
Sentiu que lle doía o corazón mentres lía.
Que odiaba e amaba a tolemia que envolvía uns seres que non puñan límites ás
súas vidas. Dábanlle ganas de rexeitalos, pero comprendía perfectamente a
necesidade de observalos algo máis polo miúdo. Provocábanlle ira e, ao tempo,
entendía o papel que desenvolvían nunha trama ben pensada.
Cun ritmo vertixinoso e unha expresividade
moi viva, o lector gozou da novela e
quixo comprender os personaxes. Demasiadas veces, non foi quen. Intuía un final
que non sabía se chegaría a producirse. Quería desconectar ben veces, pero non
lle era posible. A forza narrativa, a ironía que contiña, os actos que sucedían
dun xeito vertixinoso, déronlle ao lector
os azos precisos para continuar e, ao mesmo tempo, sentirse atrapado nun cárcere
de sentimentos contraditorios.
Ao rematar o libro, o lector respirou e un certo abatemento apoderouse del.
Coa novela xa pechada farfallou en voz
baixa: Como a vida mesma.
