ARCADIO LÓPEZ-CASANOVA (Lugo, 1942)
[ 6 ]
Diante dos ollos - ¿un cegar? – qué queda
xa, qué queda nos ollos: dura ollada,
acaneada sombra acobexada
nun recanto dos días teus…(¡Que leda
a vida aquela, leda a vi…!) Qué queda
xa nos ollos da dura ollada: nada
sombra do pór do sol aconchegada
nun recuncho do Tempo teu…(¡Que leda
a vi…!)
Diante dos ollos qué nacía
-luz, luz-,diante dos ollos qué
morría
-sombra,sombra-…¿Foi leda a vida
aquela…?
Ontes de antontes sempre infindos
idos,
e ardidos, e fuxidos, desvividos
hoxe que tralos ollos Ela vela…!
III
A noite é día, o día é noite, lama
de cinza, cinza as mans, torres de
medo;
alto albor como cáliz, quedo, quedo
vazar, sempre vazar…¿Qué Terra chama?
No Templo é noite, é día, loito, rama
de escuridá. ¿Qué canto o de estar
ledo…?
Sombra de sangue, lume de penedo
contra as columnas, teito en lapas,
grama
do corazón, do corazón…Fendido
son da Noite na cinza, delorido
corpo solo no xabre do desterro,
e ninguén máis, e nunca, e toda a
vida
vaga de vaga, aló na Morte, ardida
de libertá.
¡E o albor é voz de berro!
(Do libro Mesteres, edición de
Román Raña, editado por Edicións Xerais. 1999)
