MARCOS CALVEIRO "Unha casiña branca"
Edición Xerais.
Col. Sopa de Libros.
2015
Marcos
Calveiro é un autor que combina tres características na súa
escrita: un bo gusto pola palabra, un carácter de denuncia e unha grande orixinalidade nos temas que escolle.
Unha casiña branca (Ed. Xerais. Col. Sopa de libros) cumpre
eses tres rasgos e moito máis. Porque esta narración conta unha boa historia,
os personaxes están moi ben configurados e obrígate a que penses no que nela se
conta.
Onde se desenvolve esta historia? Pois nun
vertedoiro infindo onde as dunas e as
cárcavas de lixo se suceden unha tras outra ata onde o ollar máis aguzado
alcanza. Un lugar onde hai trebellos de todo tipo, polo que corrican
milleiros de bechos noxentos e no que, ao lonxe, se escoitan arrepiantes ruídos
mecánicos.
Neste lugar tan especial aparece, saíndo
do interior dun frigorífico un neno de cabelo crecho, cuns enormes auriculares
e cunha radio nas mans con dous altofalantes. É NenoRadio. Tamén no vertedoiro,
entre guindastres, luz de focos e demais lixo, dun bidón xorde unha rapaza cunha
lanterna, que leva na cabeza unha vella pucha de aviador e ten as fazulas
tisnadas. É NenaPilas. Os dous rapaces van ter discusións, conversas moi
irónicas e reflexións sobre a familia, os adultos e certas lembranzas. Ambos
teñen os seus obxectivos, polo que o relato dá paso a unha aventura nun medio
descoñecido e, sobre todo, hostil. Alí viven tamén os Leiróns, unhas figuras de
aspecto sinistro, con uniformes militares, que escravizan a todos os que caen
nas súas gadoupas.Son os donos deste espazo que os envolve. Un terceiro
personaxe, entre entrañable e misterioso, entra en escena: Matusalén. É un
xigante que xorde entre as sombras, cun estraño casco que lle cobre o rostro,
botas de esquiador e un mono de camuflaxe. Vai protexelos e unirse a eles, malia
a desconfianza da rapaza, os intres de dúbida de Radio e o sorprendente da súa
aparición.
 |
| Marcos Calveiro |
Aventura chea de perigos, de pasos cara a
diante e cara a atrás, sustos, traizóns que poden non selo, liortas …vanse
sucedendo para deleite do lector que, algunhas veces, se sorprende polo rumbo
que toman os acontecementos.
Moito simbolismo hai neste libro. Os
protagonistas camiñan con dificultade, deambulan entre o refugallo e descobren
lugares con sombras ameazantes que os preocupan. Como se di no capítulo 3 da
historia: O vertedoiro é infindo. O
vertedoiro é o mundo. O mundo é infindo. Cada personaxe vai na procura de algo. Unha
casiña branca entre outras cousas. O lixo afoga. Xa non saben se haberá lugares
sen inmundicia, pero eles non ceden. Eles intentan saír dese inferno.
Unha obra diferente, chea de simbolismo,
que naceu primeiro como obra de teatro infantil e que mudou nunha novela
distinta e interesante.
 |
| Ilustración de Marcos Viso |
Salientar as ilustracións dun ilustrador
excelente. Marcos Viso aplica a
técnica do acrílico e de secuenciación de imaxes, que marcan un ritmo de seu e que fai moi atraente a lectura plástica da
novela. Unhas imaxes que provocan emocións e que lle van de marabilla ao texto.
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO
