Escribir poesía para os
nenos.
Que pracer!
Un sabe que está a
facer aquilo
que lle dita a emoción.
 |
| Dedicatoria de Tesa González para o autor. |
Sabe que, sen esa
emoción, os actos
creativos son fríos,
non penetran na
esencia das persoas.
E aínda que non sexan
conscientes, esas
persoas precisan da
arte en calquera
das súas múltiples
manisfestacións.
Escribir poesía para os cativos.
Achegarlles o espírito
de Lorca, Alberti,
Juan Ramón, Rosalía,
Machado, Celso Emilio,
Pimentel, Curros,
Manuel María e tantos outros.
Que pracer!
 |
| Ilustración de Tesa González. |
Salientar as pequenas
cousas, levalos a recunchos
tan comúns coma
marabillosos, enchelos
de cor, de auga limpa e
cristalina; levalos
polas sendas da
natureza, cantarlles en voz alta,
xogar con eles á rolda,
convidalos a rir, a sentir,
a imaxinar, a que valoren
a maxia das palabras,
a que se fixen nas
miudezas, a encherlles os sentidos
de mar, de luz, de
vida.
Levalos da man polo
suxestivo mundo da música,
pola musicalidade dos versos, polo ritmo dos
poemas.
Que pracer!
Hei recoñecer que gozo
cando escribo poesía
infantil.
Que me emociona o labor
de mestres e mestras
(máis mestras que
mestres, iso é certo),
de bibliotecarias,
de persoas que están
convencidas
do valor da poesía na
formación
dos cativos e cativas.
Un non escribe para os
premios.
O premio máis
marabilloso é aquel
que recibes, cando unha
mestra che
dá as grazas polo que
escribes.
Un premio é a ilusión
dun rapaz
ou rapaza por dicirche
que sabe e que
lle gustan os teus
poemas.
Un premio é esa ollada
infantil,
chea de tenrura,
mentres recitas.
O premio está en axudar
a conseguir
que os adultos lle
perdan o medo
á poesía. A que os
nenos sigan a
ser felices no mar
poético. (Porque
o son, eh? Iso que non
o dubide
ninguén).
Por iso, se a crítica
celebra os teus poemarios,
faiche ilusión e, cos
pés no chan, debe servir
ese recoñecemento para
seguir traballando a
prol desa tarefa
ardua e gratificante á vez.
Agradezo as críticas de
Antonio Gómez
Yebra en "SUR"e das revistas
PEONZA e CLIJ,
por prestaren atención
a “Queda la música”.
Agradézoa, sobre todo, pola
poesía
en si mesma.
Amosan esas recensións
unha indiscutible
sensibilidade polo
xénero poético (Gómez
Yebra é un magnífico
poeta e editor).
 |
| Luis Eduardo Aute con "Queda la música" na Feira do Libro de Madrid. |
E está ben que se fale
de poesía.
Ten que saír desa
invisibilidade,
que na LIX é un feito,
para que
chegue a ser máis
próxima aos lectores.
Quedo coa afirmación
das liñas de Diego
Gutiérrez del Valle en
PEONZA, cando di
que estes poemas “reclaman
ser lidos
en alta voz para
extraer ata
o derradeiro eco das
súas vibracións
e que, dese xeito,
poidan chegar
ata o oído e o corazón
do lector”.
Atinadas palabras,
porque eu
veño mantendo, dende
hai ben tempo,
a necesidade de que a
poesía
debe entrar nas aulas,
nas casas,
nas bibliotecas en voz alta.
Decidín engadir, de
novo, dúas cancións
do libro, postas en
música polo
excepcional poeta, Juan
Carlos Martín
Ramos e Lurdes López, a
súa muller,
que as canta cunha
sensibilidade e unha tenrura
exquisitas.
Que a poesía sexa,
dunha vez xa,
ese instrumento que
marque o ritmo
emocional e dea vida
ás sonatas dos nosos
soños.
