ESCAPARATE POÉTICO (CXXIX) Suso Díaz

 

                                           SUSO DÍAZ (Ludos, Manín, Lobios, 1971)

 

 

ODA Á LINGUA (fragmento)

                                                

                                               A Rosalía de Castro

 

Cando o vento moceaba coas cortantes rochas

escribía sentidas e doces verbas,

ía sementando de son os peitos,

ía deixando tan só o sentimento do son no ar

ata asolagarnos infindamente.

Suso Díaz (Foto AELG)

 

Murmuraban os silencios

o verdadeiro sentir que nos agardaba:

pronunciar o que nos ensimesmaba,

pronunciar canto nos fai e perdura de nós

na lingua da terra do mar (…)

 

Lingua de pluma:

froito da semente perenne,

fonte que nunca estiña.

Lingua de Rosalía,

lingua que te alongas en Portugal,

lingua de Pondal,

lingua que emerxías no verso de Camões,

lingua de Curros,

lingua que te pousabas no canto de Miguel Torga,

lingua de María Mariño,

lingua que afloraches os íntimos latexos de Florbela Espanca,

lingua de Castelao,

lingua arraiana do Bento da Cruz,

lingua de Celso Emilio,

lingua de republicanos soños de Nélida Piñón,

lingua de Cunqueiro,

lingua que sucaches o universo nas almas de Pessoa,

lingua de Federico García Lorca (…)

 

 

 

  

CINSAS QUE SE ESPALLAN

 

I

 

Moreas de corazóns loitando cos latexos

coma ondas entregándose ás pedras dos acantilados.

 

O mar embriágase polo seu corpo

arrincando coas mans espidas da xente

a ferruxe do tempo.

 

Todos ficamos sos.

Todo supón unha batalla co medio

que sostén os corpos que se entregan

á vida,

á morte,

baleiros de alma.

 

II

 

Na Fonte do Eido as mulleres choran

pregando polos fillos que levou o mar

a terras impronunciables.

Lavan os panos co xenio contido,

lavan e levan a tristura na humanidade eterna

que esvara polas meixelas engurradas pola pena.

 

No Hudson tamén reza o vento

nas meixelas durmidas dun mariñeiro de escuma,

que prega por volver á terra

adormecido nunha dorna.

 

Cinsas que se espallan

para acalmar a fame do averno

nese lugar onde todo remata,

onde o fin é o fin sen retorno

e abrolla un verso na noite

nun pétalo de amor arrincado.

 

O silencio envólvese no fumo

que se prende ás pedras na lareira arrefecida.

Un calafrío sega o corpo

cando no Hudson naufraga o que respiraba

por esta negrura,

e polas almas amadas.

 

 

 

(Do libro De Ludeiros a Nova York, editado por Medulia Editorial, 2021)