viernes, 6 de abril de 2018

CATAVENTO DE POEMAS INFANTÍS ( LXVII) "Eu conto, ti cantas...", de María Victoria Moreno (2)







                                  MARÍA VICTORIA MORENO (2) (1941-2005)



(continuación entrada anterior da autora: Catavento XXI)




Hai unha chorumiña
considerada
que só rilla na roupa
vella e gastada.

María Victoria Moreno
      Rillando arrola,
      despois bícame a face
      con alas dondas.



Cando rilla a choruma
miañan os gatos
e acenden vinte ollos
os dez lagartos.

      Vinte lucernas
     fan un mundo de sombras
      que o can goberna

 * *  *


Galopan polo aire,
soben ás camas,
e os medrosos suponen
que son pantasmas

      Mais son amigos,
      larpeiros e curiosos
      coma os meniños.



A noite vai subindo,
medran as sombras,
gabean polo aire
figuras tolas.

      Mais  sae a lúa
      e florece o sosego
      na terra escura.


O ceo, nese instante,
faise pequeño,
mais colle en cada estrela
un mundo enteiro.

      Son mundos grandes,
Ilustración de Manuel Uhía
      habitados por xentes
      altas e amables

               ***

-Queridos homes altos,
desexo vervos,
baixade ata a bufarda
onde  eu espero.

      Se non baixades,
      mandádeme co vento
      unha mensaxe.

                  ***

Unha brisa de alas
bisba no faio
e recibo a mensaxe
con desengano.

      -Atende á Terra
      e á vida que palpita
      na natureza.


Ilustración de Manuel Uhía
Queridos homes altos,
miñasxoíñas,
vese que non sabedes
como é a vila:

      porque onde eu vivo
      non temos mar nin monte,
      fraga nin río.

                       ***

Temos fontes, camelias,
céspede e mirtos,
pombas, cuchos, paxaros,
ratos e michos.

        E tamén temos
      moitos farois de lúa
      altos e esveltos.
                          (e continúa)



                     (Do libro Eu conto, ti cantas…, editado por Edicións Xerais de Galicia, 2005/2017)