lunes, 9 de junio de 2014

A LUZ DAS PALABRAS (41) Xoán Babarro e Ana María Fernández.



    
Ana Mª Fernández e Xoán Babarro
Ana María Fernández e Xoán Babarro son dúas persoas marabillosas que levan enriquecendo a LIX galega dende hai ben tempo. As súas traxectorias son modélicas e teñen publicados unha chea de bos títulos.
      
     Lin por primeira vez un libro deles, escrito de maneira conxunta, alá polo ano 1985. Foi Primeiro libro con Malola na editorial SM, Premio “O Barco de Vapor” dese ano.
      
     Dende aquel momento, non deixei de ler o que caía nas miñas mans, escrito por eles, tanto en conxunto como individualmente. Unha obra, a de ambos, de moi alta calidade e que toca os paus máis diversos: ensaio, conto, novela, narrativa tradicional, poesía, teatro etc. acadando diversos premios: O Barco de Vapor, O Arume de poesía, o Lazarillo, O Facho, o Pura e Dora Vázquez…
       
     Quero salientar, ademais, que Ana María e Xoán foron dos pioneiros á hora de preparar libros de texto para o ensino do galego. Isto di moito do seu compromiso coa lingua desta nosa terra.
       
     E non podo menos que lembrar as súas traxectorias no eido da poesía. Amar e outros verbos, de Ana María, gañou o Premio Lazarillo no ano 2001. É un poemario que vén comigo cada vez que dou conferencias, talleres e demais. Un clásico, para min, da nosa poesía sen adxectivos. Unha xoia en verso libre que saborean e conxugan poeticamente persoas de todas as idades.
     

      Xoán Babarro, máis centrado, quizais, na narrativa, toda ela escrita cun léxico rico e cun nivel literario ben alto (imposible citar un só da súa extensa obra), deu ao prelo un  libro poético que tamén viaxa á miña beira nos actos que realizo: Reino Verde, unha xoia que se move entre a natureza, a lírica tradicional e o lirismo máis puro, non exento de humor.
      
     E, por riba dos seus indubidables méritos literarios, Ana María e Xoán forman unha parella entrañable. Foxen de protagonismos, son amables e sensibles, traballadores e comprometidos co feito cultural galego.
      
     Sinto por eles unha enorme admiración. Admiro a súa obra e admiro, xaora, a súa maneira de ser. Nun mundo de prepotencias (non falo a nivel galego) e protagonismos lamentables, Xoán e Ana son o exemplo da naturalidade e a amabilidade exquisitas, do traballo realizado con agarimo e con rigor.
      

     Todo isto levoume a pedirlles a súa colaboración en Versos e aloumiños. E eles, sen pensalo dúas veces, accederon con esa xenerosidade que os caracteriza. E fixéronme feliz. Todos os seguidores e seguidoras do blog poderían descubrir o seu talento, pensei.
      
     E, por suposto, aquí está a proba do que veño de dicir.
      
     Xa podedes  gozar do texto, fermoso coma sempre, que enviaron para facer máis rico este proxecto, nacido para amosar a palabra de persoas coma eles.
      
     Unha honra.
      
     Grazas, Xoán. Grazas, Ana María, por serdes como sodes.




  

CANTOS DE MERLA
I

As  olleiras do ceo esvaecen no feitizo das luces matutinas.
Xa vencida,
a noite deixa a calceta sobre os carballos altos.
Confórtame pensar que, a estas horas,
os corzos pacerán libres e que, nas tímidas bufardas, 
as fendas da madeira darán paso aos primeiros raios insolentes.
Nesta fervorosa calma do abrente,
"Árbore do amor". Acrílico sobre lenzo. XULIO GªRIVAS
a pequena merla canta, pero sen lira e sen frauta.
Non sentes ese aroma a pétalos furtivos?
A luz máis pura sostén o seu comezo no teclado dos cristais
e eu,
absorta nas ríxidas pautas da palabra enfebrecida,
degraño silencios espartanos
e descubro letras invisibles nos ocultos folios de min mesma.
Desexo  escribir un poema desbocado,
co idioma do dragón
e a maxia dos líricos discursos amorosos.
Fóra,
cantarán os violíns cos besbellos das brisas
e a carriza brillará coma illa de mercurio,
nos peitos dos mamíferos que pacen herbas libres.
Será entón cando nos palanquíns das copas,
que enrestran soños co seu pelo de ramas,
soará para min, solemne, a música perfecta do primeiro verso namorado.
E, mentres tanto, ao pé da casa,
a pequena merla canta, pero sen lira e sen frauta.

                                                      
                                                                       ANA Mª FERNÁNDEZ MARTÍNEZ



II

Dondea a noite
coa luz do columbrar.
Gume entre soños.

Mira a engalar a merla da alborada
"Xardín". Acrílico sobre lenzo.XULIO Gª RIVAS
rousando o milenario portalón,
colgando leve haiku na salgueira,
cada gato un luar de Colibrí,
meu ti.

Olla no alén que loce Aguia Dourada
e estrica nas corcheas do regueiro
ledicias de semente, seara en cerna,
folepas que pintorlan os arrós,
meu nós.

Sinte o trilo que asoma pola fiestra,
enfeita azul celeste no sorriso,
peneira de sol verde o abeledo,
coalla a sabatina do romeu,
meu eu.

Soan as flores
sabadeadas de merla.
Seremos canto.


                                                XOÁN BABARRO GONZÁLEZ