 |
| Ana Mª Fernández e Xoán Babarro |
Lin por primeira vez un libro deles,
escrito de maneira conxunta, alá polo ano 1985. Foi Primeiro libro con Malola
na editorial SM, Premio “O Barco de Vapor” dese ano.
Dende aquel momento, non deixei de ler o
que caía nas miñas mans, escrito por eles, tanto en conxunto como
individualmente. Unha obra, a de ambos, de moi alta calidade e que toca os paus
máis diversos: ensaio, conto, novela, narrativa tradicional, poesía, teatro
etc. acadando diversos premios: O Barco de Vapor, O Arume de poesía, o Lazarillo,
O Facho, o Pura e Dora Vázquez…
Quero salientar, ademais, que Ana María e
Xoán foron dos pioneiros á hora de preparar libros de texto para o ensino do
galego. Isto di moito do seu compromiso coa lingua desta nosa terra.
E non podo menos que lembrar as súas
traxectorias no eido da poesía. Amar e outros verbos, de Ana María,
gañou o Premio Lazarillo no ano 2001. É un poemario que vén comigo cada vez que
dou conferencias, talleres e demais. Un clásico, para min, da nosa poesía sen
adxectivos. Unha xoia en verso libre que saborean e conxugan poeticamente persoas de todas as idades.
Xoán Babarro, máis centrado, quizais, na
narrativa, toda ela escrita cun léxico rico e cun nivel literario ben alto
(imposible citar un só da súa extensa obra), deu ao prelo un libro poético que tamén viaxa á miña beira
nos actos que realizo: Reino Verde, unha xoia que se move
entre a natureza, a lírica tradicional e o lirismo máis puro, non exento de
humor.
E, por riba dos seus indubidables méritos
literarios, Ana María e Xoán forman unha parella entrañable. Foxen de
protagonismos, son amables e sensibles, traballadores e comprometidos co feito
cultural galego.
Sinto por eles unha enorme admiración.
Admiro a súa obra e admiro, xaora, a súa maneira de ser. Nun mundo de
prepotencias (non falo a nivel galego) e protagonismos lamentables, Xoán e Ana
son o exemplo da naturalidade e a amabilidade exquisitas, do traballo realizado
con agarimo e con rigor.
Todo isto levoume a pedirlles a súa
colaboración en Versos e aloumiños. E eles, sen pensalo dúas veces, accederon
con esa xenerosidade que os caracteriza. E fixéronme feliz. Todos os seguidores
e seguidoras do blog poderían descubrir o seu talento, pensei.
E, por suposto, aquí está a proba do que
veño de dicir.
Xa
podedes gozar do texto, fermoso coma sempre, que enviaron
para facer máis rico este proxecto, nacido para amosar a palabra de persoas
coma eles.
Unha honra.
Grazas, Xoán. Grazas, Ana María, por
serdes como sodes.
CANTOS DE MERLA
I
As olleiras do ceo esvaecen no feitizo das luces
matutinas.
Xa vencida,
a noite deixa a calceta
sobre os carballos altos.
Confórtame pensar que, a
estas horas,
os corzos pacerán libres
e que, nas tímidas bufardas,
as fendas da madeira
darán paso aos primeiros raios insolentes.
Nesta fervorosa calma do
abrente,
 |
| "Árbore do amor". Acrílico sobre lenzo. XULIO GªRIVAS |
a pequena merla canta,
pero sen lira e sen frauta.
Non sentes ese aroma a
pétalos furtivos?
A luz máis pura sostén o
seu comezo no teclado dos cristais
e eu,
absorta nas ríxidas
pautas da palabra enfebrecida,
degraño silencios
espartanos
e descubro letras
invisibles nos ocultos folios de min mesma.
Desexo escribir un poema desbocado,
co idioma do dragón
e a maxia dos líricos
discursos amorosos.
Fóra,
cantarán os violíns cos besbellos
das brisas
e a carriza brillará coma
illa de mercurio,
nos peitos dos mamíferos
que pacen herbas libres.
Será entón cando nos
palanquíns das copas,
que enrestran soños co
seu pelo de ramas,
soará para min, solemne,
a música perfecta do primeiro verso namorado.
E, mentres tanto, ao pé
da casa,
a pequena merla canta,
pero sen lira e sen frauta.
ANA Mª FERNÁNDEZ MARTÍNEZ
II
Dondea a noite
coa luz do columbrar.
Gume entre soños.
Mira a engalar a merla da
alborada
 |
| "Xardín". Acrílico sobre lenzo.XULIO Gª RIVAS |
rousando o milenario
portalón,
colgando leve haiku na
salgueira,
cada gato un luar de Colibrí,
meu ti.
Olla no alén que loce
Aguia Dourada
e estrica nas corcheas do
regueiro
ledicias de semente,
seara en cerna,
folepas que pintorlan os
arrós,
meu nós.
Sinte o trilo que asoma
pola fiestra,
enfeita azul celeste no
sorriso,
peneira de sol verde o
abeledo,
coalla a sabatina do
romeu,
meu eu.
Soan as flores
sabadeadas de merla.
Seremos canto.
XOÁN BABARRO GONZÁLEZ
