Sentado na praia,
apoiado nunha rocha, tras deixarme acariñar polas ondas, algo rebeldes do mar,
ollei cara ao ceo.
Unhas nubes xoguetonas
estaban a rirse do sol. Este facíalles cóxegas; elas fuxían e o globo de fuego (nos versos de Federico)
sorría. Pasábano ben. Era como se estivesen a xogar ás agachadas e cando os
raios tocaban as nubes, todos rían ás gargalladas ben felices. Sen dúbida, era
un xogo engaiolante.
 |
| Esta é a praia onde se deu tan fermoso espectáculo |
Pero o que me chamou a
atención de verdade, foi nun momento no que as nubes, cansas de tanta troula,
acougaron e caeron nas mans do vento. Acariñounas e elas deixáronse arrolar por
el. Daquela, o ceo converteuse nunha gran pantalla azul, onde ocorría de
todo. Lembrei os meus anos da infancia
cando buscabamos figuras alá arriba. E claro que dabamos con elas. Viamos de
todo. Ese día volvín caer no mesmo estado doutrora. As nubes foron
movéndose e tomaban unhas formas
curiosas, case máxicas.
 |
| Ludwig Van Beethoven |
De súpeto, vin ao meu
amado Beethoven.O músico de Bonn, serio coma sempre, miraba cara abaixo, co
cello engurrado, perdido nas alturas. Podía velo. Podía sentilo. Quedei
engarguelado percorrendo o seu rostro coa miña ollada. Estaba aí. Era el. Un
milagre. Alba, a miña amiga, tamén o viu. Susi, en troques, non acababa de dar con
el. Na miña cabeza soaba o derradeiro movemento da Novena sinfonía. A emoción que sentía era intensa. Un pouco despois
era unha sonata de piano do xordo xenial. A maxia envolveume. Durante bastante
tempo deixei de escoitar a sonata do mar.
Tardou moito en marchar
e Susi, incrible, seguía sen velo. E cando foi desaparecendo escoitamos un
cabalo branco que viña galopando dende lonxe. Encántanme os cabalos brancos. E
paseniño foise achegando ao escenario azul. Non facía moito ruído. E ao
distinguir a Beethoven de costas quixo chamar a súa atención. Fachendoso e con
respecto, ergueu as patas dianteiras e dando choutos homenaxeou, ao seu xeito,
ao gran compositor, quen, xa algo afastado, non puido gozar de tan maxestoso espectáculo. Cabalo sen xinete.
Cabalo que me gustaría montar para cabalgar polo ceo e para achegarme feliz ata
a liña do horizonte.
 |
| Un cabalo similar a este apareceu polas nubes |
Mais pouco a pouco, o
cabalo deixouse envolver pola brétema que cruzaba amodo o mar. Eu seguía a
escoitar os rinchos do fermoso animal mesturados coas notas dunha trío para
corda de Ludwig. Un improvisado concerto, algo estraño, que me engaiolaba.
Susi, a miña compañeira
de sempre, que non vira a Beethoven, alertounos para que observásemos o dragón
que acababa de sumarse a este espectáculo tan máxico como abraiante. Alado, co
seu corpo perfecto, percorría o espazo deixado polo cabalo branco, branco e
ollaba desafiador as nubes. Eu agardaba que aparecese San Xurxo, como na lenda
ou un príncipe disposto a retalo, pero nada disto ocorreu. Ata cheguei a
desexar a presenza da princesa, tantas veces relacionada co dragón, para ver
que sucedía. E, mentres pensaba inutilmente todo isto, non me decataba de que a
princesa dos contos, das lendas era real e non ía aparecer no ceo. A verdadeira
princesa estaba deitada ao meu lado. Biqueina. Decatouse, supoño, o dragón e
foi esvaecendo nas alturas.
Nestas andabamos, cando
lembrei un libro fermoso, editado por Nordica, El juego de las
nubes, de J.W. Goethe. Son
unhas anotacións, a modo de diario, que o autor alemán realizou a partir das
súas observacións de nubes moi variadas. Unhas notas que serven ao tempo a Goethe para estudialas e para escribir
eses estudos cun forte ton poético.
Vexamos o que escribiu o día 7 de maio, domingo (Trad. do
alemán de Isabel Hernández):
Antes de salir el sol
una magnífica arborescencia nebulosa estirándose hacia el cenit, borreguitos
diseminados hacia arriba y hacia un lado en forma de troncos y ramas, en forma
de copos y en franjas sobre el resto del cielo. Aire suave, hermoso día de sol.
 |
| J.W. Goethe |
E o mércores, 24 de abril foi este o
apuntamento que fixo:
Una parte del vapor
alto ha caído en forma de rocío. El viento del Nordeste sopla con fuerza, el
contorno superior de todas las franjas nubosas se disuelve en configuraciones
flameantes, incluso salen de ellas columnas aisladas, igual que el humo que
sale de la comida, pero que en lo alto volvían a colocarse en estratos, como si
trataran de volver a adoptar su estado anterior.
As nubes, sempre
misteriosas. Ás veces, impredecibles. Outras veces, cubrindo coa súa inmensa
beleza o atónito lenzo do ceo.
 |
| Ilustración de Fernando Vicente |
Nubes poéticas.
Nubes sen rima..
Nubes que bican.
Nubes, nubes.
Nubes, nub…
Nubes…
Nub…
Nu...
N...
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO
