Tiñamos que escoitar de novo a súa
voz, tanto literaria como humana. Esa voz que reloce neste mundo tan duro e
insolidario. Porque Diego Giráldez posúe unha forza enorme que fai que
te sintas disposto a loitar no eido da inxustiza. Diego non anda con
andrómenas. Fai da literatura unha ferramenta eficaz -e artística- para
fustrigar o que nos rodea. E faino dende
a ironía, a honestidade e a intensidade literaria.
Dende que lin o seu libro de relatos Galería
de saldos, quedei enfeitizado pola forza da súa prosa. E, ademais, pola
capacidade que ten o autor para permitir que nos identifiquemos cos personaxes,
eses que sentimos tan próximos, malia que teñan actitudes delirantes moitas
veces e que sentimos próximos porque os consideramos dos nosos.
A miña lectura da súa novela Hotel para
coleccionistas discretos chegou a sacudirme fondamente e a fortalecer a
miña opinión de que estamos diante dun escritor diferente e de grande interese.
En Versos e aloumiños non
podemos estar máis felices de que as súas palabras enchan de luz este espazo.
Grazas, Diego, pola xenerosidade con que
nos agasallas por segunda vez.
 |
| Diego Giráldez (Foto de Mateo H. Soto) |
Menos mal que estás
Diego Giráldez
Gustaríame absorber toda a insurrección
que flúe por baixo da area das praias. Pasar centos de miles de millóns de anos
sendo arrastrado polo vento canda as cunchas de moluscos e restos de corais
desintegrados e poder así formar parte da parte convexa do teu corpo.
Integrarme na forma do teu esqueleto tumbado cara a abaixo e rebozado nos
materiais típicos que conforman o areal.
Porque só podo agarrarme a ti para saír
desta. Es a única que me salva da desmotivación diaria de sentirme inválido. Xa
non teño vida propia, camiño pola casa deixando que as paredes marquen o meu
itinerario. Por iso quero ser area de praia amotinada na túa sensibilidade,
espallada e tanxible, e subirme á estrutura tan linda dos teus sentidos para
recuperar o entusiasmo. Menos mal que está aquí o teu cerebro.
Coñecinte a principios dos 90 e nunca
deixei de sentir o poder desa novidade.
Sempre es primicia. Todo o que me dás a diario é innovador. Incluso o que teño
perfectamente estudado: o teu sistema nervioso central, as pestanas de corchea,
os muros da túa vaxina e a melena calcetada polas correntes de aire. Menos mal
que está aquí o teu corpo.
Entrei na apatía logo de ser embestido
pola traizón dunha morte inesperada. O roubo. Iso provocou que a miña columna
vertebral se convertese nun material brando. Notala así cando espertas non é
agradable, o teu corpo non responde ao compás que debería porque a razón está
desafiuzada. Fuches ti a que me desprazaba as sabas para convidarme a saltar e
entrar no cuarto dos nenos para obrigarme a bicalos. Apura o café. Proba a escribir. Renace. Menos mal que está aquí o
teu amor insistente.
Que
importante é que esteas ao meu carón para continuar traballando por sobrevivir.
Co teu sorriso de area que, polo de agora, non leva nada de min. Mais, despois
desta erosión, cos fragmentos de rochas e minerais fusionados, conseguirás por
fin revolucionarme. Menos mal que estás.
 |
| Diego Giráldez (Foto de María Díaz) |
Se queres saber máis de Diego...
Diego Giráldez (O Porriño, 1976). Exerceu o xornalismo en distintos medios
escritos e dixitais. Ademais de coordinar varias cabeceiras, colaborou como
columnista de opinión nos xornais A Nosa Terra ou Xornal de Galicia e, a través
de reportaxes culturais, con El País.
Na actualidade,
colabora no diario dixital Praza Pública e a revista Luzes. Fundou e dirixiu as
revistas Malladoura e CanZine e ten escrito diversos libros relacionados coa
arquitectura e a historia económica de Galicia.
En 2016, publicou “Galería
de saldos”, o seu primeiro traballo literario de narrativa, da man da editorial
Xerais. Este libro de relatos curtos, valeulle o aplauso unánime de crítica e
público, sendo elixido “Autor galego do ano” pola revista Fervenzas Literarias.
En 2019, publica con Galaxia a súa novela “Hotel para coleccionistas discretos”
e colabora cos seus relatos en varias obras colectivas, da man da mesma
editorial (O libro dos trens, A secreta
melancolía da garza).
En 2010, recibiu o
Premio Literario “José Saramago” de relato curto; en 2015, fíxose co primeiro
accésit do Certámen Nacional de Narracións Breves “Modesto R. Figueiredo” e un
ano despois gañaba o premio literario “Manuel Murguía. En 2020 quedou finalista
do XVII Premio de Xornalismo “Francisco Fernández del Riego”.
