viernes, 17 de noviembre de 2017

DARDO POÉTICO (LII) "Os silencios de Hugo Mujica".



Descubrir poetas que non son de dominio público (enténdase a expresión) resulta un pracer enorme. Porque abre novos horizontes e enriquece a túa visión poética e a do cotián.
     Iso pasoume co poeta arxentino Hugo Mujica (Bos Aires, 1942) que me envolveu coa súa poesía espida, que tanto garda e que che permite perderte por esa nudez tan intensa como propicia a pensar todo o que encerra  cada verso.
Hugo Mujica

     A poesía de Mujica é un exercicio de introspección, de deterse na velocidade da vida e de ir poñendo unha base ideal para saber qué vén sendo a poesía.

     O primeiro poema que eu lin deste gran poeta levaba por título LO QUE EL BRAZO ABARCA, pertencente ao poemario Noche abierta, editado por Pre-Textos.
     

     
     Os seus versos din así:  gotea el grifo / y algo de la piedra se va en el agua, / muere / como si fuese humana. / buscamos  retener lo que en el otro / se va yendo, / lo que a veces se derrumba / pero es apenas la despedida / lo que el abrazo abarca.

     Xa non puiden renunciar a el. Logo virían Sed adentroCasi en silencio, Y siempre después el viento, Cuando todo calla (XIII Premio Casa de América de Poesía Americana), ademais da recompilación  nun volumen publicado por Vaso Roto, da súa poesía entre os anos 1983 e 2011, Del crear y lo creado.

     Nunca deixei de lelo. Converteuse nun poeta ao que volvo con algunha frecuencia, porque Mujica non escribe só con palabras, senón cuns silencios que transforman o lector. Posee o arxentino unha “voz de seu”, rcoñecible e necesaria para quen bebeu alguna vez nos seus poemas. Un poemas que abranguen  moitas facetas da vida, dende o que vai ficando esquecido ou escachado nesta vida insufrible en moitos casos ata a necesidade de escoitar ese silencio que nos fala, que moumea para que sexamos conscientes de caer no abismo da beleza e o misterio cara ao que marchamos.

     Publicado por Visor na súa elegante colección “Palabra de Honor” en 2016, chega á miñas mans un libro máis deste poeta, hoxe un dos meus favoritos, Barro desnudo.
      E nel dou de novo co poeta que coñezo e que me emociona. Volvo atopar esa nudez que tanto di e a disposición dos seus versos dun xeito que non me é allea.
     

     É o reflexo da súa rebeldía diante un mundo que lle resulta espantoso. Como di Luis García Montero, “a nudez poética de Mujica é a consecuencia de meditar a sede, renunciar ao desexo de querelo todo con ánimo de enganosa plenitude e asumir que para atopar un sentido abonda con aceptar a ferida que somos”.

VII

Inicio
 de otoño y brisa,
          a orillas del río
                     un bote solitario,
                                             una soledad mecida.

       Crear no es ni un saber
       ni una certeza,
suele ser un tal vez
                        y un presentir,

                        es la espera y la intemperie,
                                                    y a veces,
                                                     solo a veces,
                                                              lo que la ausencia trae,
                                                                                                 lo que ella inicia.

    
Hai moitos silencios na poesía de Hugo Mujica. Como en toda poesía dos poetas máis grandes. Son silencios que nos levan a sentir o que somos, o papel que desenvolvemos nesta nosa sociedade, as nosas angurias, pero tamén as nosas esperanzas. Comprender que, como seres humnaos, temos que abrirnos a un mundo ata que consigamos o sentido, aceptando a nosa función nel.
     Como di García Montero, Barro desnudo, “consegue ese silencio que é escoitana verdade de cada vida”.



Hugo Mujica



XXXVIII
          
  Deberíamos
                         conocer la vida
como la conocen los niños:
                                       jugando con ella
                                                               su ronda,
                         
                                                         o como las polillas
                                                 saben de la llama:
                                                                     dejando que le arda
                                                                                             en las alas.


                                                              
                                                                        ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO