REMUÍÑO DE LIBROS (11) "A soidade das medusas", de Iria Collazo López

TÍTULO:  A soidade das medusas

AUTORA:  Iria Collazo López

ILUSTRACIÓNS: Luz Beloso

EDITORIAL: Galaxia

COLECCIÓN:  Costa Oeste

Sorprendérame coa novela Coma unha áncora (Galaxia, 2015) pola súa pulcritude lingüística e a capacidade de artellar unha obra de debut excelente.

     Iria Collazo López (Bueu, 1981) conseguiu darlle a unha historia mariñeira arredor dun naufraxio un plus de literatura amorosa dunha enorme forza. Pensei, axiña, que estabamos diante dunha narradora cunha potencia narrativa exemplar e cun futuro excepcional na nosa literatura.

Iria Collazo López

     
     Acabo de rematar un novo libro desta autora. Un libro de relatos moi especiais. Unha literatura de personaxes e de espazos que teñen vida de seu. Acabo de rematar, pois, A soidade das medusas (Galaxia, 2016), unhas historias que me fan pensar, que deixan portas abertas ao inexplicable, que presentan encrucilladas que levan o lector a asumir se existiron ou non.

     Personaxes estes e estas de A soidade das medusas que procuran entenderse a si mesmos e, ademais, comprender o que domina os seus universos particulares. Non sempre o conseguen.

     

     

Son seis relatos independentes pero que teñen algo en común. Algo que, dalgún xeito, os encadea. Por exemplo, o primeiro, “Náufrago”, posúe unha intensidade dramática evidente. Un escritor está pechado contra a súa vontade nun apartamento no medio de rañaceos que o afogan. (“Confuso, tatexa algo inintelixible durante un breve lapso de tempo mentres lle tremen as mans. Está pálido e débil…”) a autora describe marabillosamente o estado de ánimo do protagonista, crea un espazo opresivo e consegue darlle un ton angustioso nada doado. O lector entra no apartamento e chega a sentirse abafado polas circunstancias. Excelente.

     

     Nos demais aparecen personaxes na procura de obxectivos persoais: unha fotógrafa, Helga Sjörgen, pretende voar por riba das cabezas que a liberaran sen mirar nunca atrás (e estará esta muller relacionada con outro personaxe dun relato do libro?). Unha pianista de éxito (poderá ser contada a súa historia?) vive unha situación confusa na que, tras ver unha imaxe nun espello, sabe que vai deixar de existir. Un vello inconsciente no hospital, co seu xenro á beira, provoca nel desexos de que non esperte, mais o ancián abre os ollos de súpeto, fíxaos durante moito tempo e semella querer recuperar o tempo perdido… E así, todos e cada un deles. Razóns para sentírmonos setres humanos nas nosas deficiencias.

      

     Seis relatos que, dende logo, teñen un leve vínculo entre si. Seis relatos dunha intensidade narrativa enorme. Seis relatos nos que “un elemento inquietante” está presente para desconcerto dos seus protagonistas. Seis relatos que acadan momentos de tensión, medo ou desacougo. Seis relatos moi ben escritos por Iria Collazo López que arrisca (non é un libro que se lea sen prestar moita atención), que ten ambición literaria, que sacode o inmobilismo lector, que demostra que vai camiño de ser unha das voces narrativas máis importantes da nosa LIX.

     Bo complemento son as ilustracións da magnífica Luz Beloso. posúen unha expresividade digna de atención. Unha boa escolla a desta ilustradora que neste libro dá un ton vitalista e moderno ás súas imaxes.

                                                                                                                                  (Dúas ilustracións de Luz Beloso)

                                                                                                  

                                                                                                      ANTONIO  GARCÍA  TEIJEIRO