domingo, 14 de agosto de 2016

ESCAPARATE POÉTICO (LXXXIV) Carlos Penela








                                             CARLOS  PENELA  (Vigo, 1975)







ÚLTIMA THULE



Os lobos rondarán por tras desas portas.

Esta noite xa non ten vixilia para máis versos.
Eis a liña sórdida dos anos,
as cousas perdidas
que foron sempre adiadas,
o ollar dos outros onde xa non tes agocho.

Eis    iso, eis o deserto.




PARADISO


Non treme xa esa luz da infancia
como estrela viva ao fondo dos cuartos,
nin se sente a rosa humilde de nós
no frío do mundo, na cidade escura.

De cada obxecto medrará o seu tempo
e o teu corpo camiñará por outros mapas.

Non hai naves que partan con máis soños
nin libros calmos para o teu ollar con sede;
non hai pegada fonda nin voces para levarte,
nin a música certa que desfeche os medos.

Era real a estación lóbrega da vida,
fóra dicían o teu nome sen anxo, sen coroa.

Non houbo despedida,
non se redixiu ningún diario.

Esta é a materia dos teus días:
desde a palabra mesma
onde rematou o paradiso.




CONTRAMAR


Hai motivos abondo que explican o silencio dos días:
unha ollada posta en lugares de xeada onde falarmos de raíces
e de norte. Mans gastas, pasos que os fillos xa non deron.

Mar daquela ardendo, contramar de hoxe entre eles,
entre nós, espello do pranto por onde pasaron xeracións
deixando un tremor ou unha sombra.

Agárdase por voces que devalan e se estragan;
por un encontró adiado, agárdase,
nas beiras de palabras xa perdidas,
no fío quebrándose nas mañás imposibles do mundo.

Música derrotada desta vida batendo sempre,
unha onda prolongada e certa,
soño de cicatrices frías; mar, contramar,
idioma que teceu e desteceu esta pertenza,
tempo dos exilios, incerteza do amor como a magnolia nova.

             Cal era a orixe do sal vello que doe neste regreso…?




(Do libro Arte de Fuga, editado pola Deputación Provincial da Coruña. 2014. Premio Poesía Miguel González Garcés)