lunes, 27 de junio de 2016

A LUZ DAS PALABRAS ( 56 ) Xavier Estévez






Hai moito de vida na literatura de Xavier Estévez (Bruxelas, 1969).
     E de sentimentos, de compromiso coa sociedade, de psicoloxía do neno/a, de agarimo polas palabras.
     Hai moitísimo amor ao lectorado neste docente cheo de inquedanzas, que ama fondamente a radio, o teatro e a literatura.
     
Xavier Estévez
     
      Non hai demasiado que rematei O corazón da maxia (Ed. Xerais. Merlín. 2015) e encantoume. Mestura de realidade e maxia nunha historia tenra , na que unha rapaza, Laura, que ten doce anos e unha doenza e está no hospital, cando mellora tenta facer felices aos outros nenos da planta co seu pano de pirata na cabeza. Magnífica.
     
     
     Agora, agárdame sobre a mesa de noite  Todos os soños (Tambre. Ala Delta.2015), para volver entrar no mundo deste interesante escritor nacido na capital belga, pero coa súa vida vencellada a Vigo dende hai ben tempo, cidade onde traballa como mestre.

     
     Supoño que se comprenderán perfectamente as razóns que existen para que a súa voz sexa escoitada en Versos e aloumiños.
     Non houbo máis que pedirle a luz da súa palabra e aceptou gustoso cun texto magnífico sobre a razón que o leva a escribir. Unha razón que é, nin máis nin menos, "ser feliz".

     Lédeo co pracer que estas liñas merecen.



Escribir… por que escribir?

O día que rompín o xeonllo choveu a mares. Coma se tirasen auga con caldeiros. Eu tiña trece anos.

    Lembro volver a casa amodo, á pata coxa, coma se fose un xogo. O instituto quedaba a uns vinte minutos e tardei hora e media. Para cando cheguei estaba completamente enchoupado.

....pero tamén tivo 5 anos
     
     A casa estaba baleira. Quitei a roupa, estomballeime no sofá e esperei a que alguén me recomendara un analxésico. Eran outros tempos. Ao médico non o vin ata o día seguinte. Non había présa, dicían meus pais.

     Lembro ese día, entre outras cousas, porque foi un dos días máis felices da miña vida.
Meus pais foran mercar unha máquina de escribir para ese fillo que non deixaba de pedila. Unha Olivetti Lettera 35 que aínda repousa nalgún recuncho da casa, collendo po coma outro feixe de lembranzas. Con ela, con aquela máquina que esixía máis atención que un fillo, os meus escritos deron un paso cara diante. Ou polo menos eu pensaba que si.


Escribo dende que teño uso de razón, penso, pero aos doce, trece anos a cousa xa non tivo volta atrás. Pasaba as horas dándolle ás teclas, recollendo en folios agora amarelados polo tempo as historias que rebulían na miña cabeza. Así era feliz. Eu vivía nun mundo de libros do que ás veces os meus amigos me rescataban para irmos xogar ao campo ou ás rúas. Sempre lin moito, e iso levantaba un vento creativo en min do que non me era posible fuxir. Sentarme a escribir era a única forma de serenar o remuíño que era eu na adolescencia.
 
Tolkien
Historias que comezaban e ás que logo perdía o rastro eran moitas. Comezaba unha e logo pasaba a outra co ritmo ao que miña cabeza imaxinaba. Todas esas historias inacabadas andan por aí e agardan, supoño, a que algún día lles dea a súa oportunidade. En caixas descansan, durmidas as follas, esperando o seu desxeo de primavera.

Historias longas, historias curtas, e tamén contos, poemas e mesmo cancións, que xermolaban dos libros que me absorbían, en moitos casos de mitoloxía. O meu mundo fantástico que se foi tecendo a base de Tolkien, de Ende, e de moitos máis. O certo é que os libros foron a arañeira da que nunca souben escapar, cousa da que non me arrepinto. Como un non se arrepinte tampouco das amizades.
 
Michael Ende
Agora, sigo escribindo. Roubo cachiños de tempo porque o corazón dime que os personaxes queren saír, desexan vivir. E a miña vida, como sempre foi, segue sendo unha suma de lecturas, de historias que narrar e de realidade, que é o que sucede entre ambas.

Boto a vista atrás e decátome da sorte que tiven. Por moitos motivos. Os meus pais, que non ían sobrados de estudos, sempre me animaron. Souberon darme as ás que eu precisaba. Outro, maior quizais, foi nacer nunha familia literaria. Supoño que todas as familias o son, en maior ou menor medida, e a miña o era. Ao longo dos anos foi sumando sucesos que ben poderían dan para unha ou moitas novelas.

O meu tío Ricardo, que marchou de adolescente a Uruguai cunha maleta de cartón que algún veciño lle emprestara. Ía de polisón nun daqueles transatlánticos que cruzaban o océano, non podía ser doutro xeito. Máis tarde, o resto dos meus tíos tamén collerían camiños similares cara medio mundo. E moitos por aí seguen.

A miña nai, que coñeceu ao meu pai despois de derrubalo da bicicleta dunha boa pedrada. Amor ao primeiro golpe, diría.
A miña familia é así, curiosa, xa vedes.
Mesmo eu atesouro algunhas historias que tamén darían moito de si entre as páxinas dun libro.
Os meus primeiros sete anos compartíamos cuarto toda a familia: meus pais, meu irmán e máis eu. O pequeno cuarto dun pequeno apartamento, que de pequeno ben podería ter sido unha caixa.
 
Xavier e Fátima en Etiopía
Gardo na memoria aquelas interminables viaxes en coche dende Bruxelas para pasar uns días na casa dos meus avós en Lalín. Viaxes que para min eran “comer, durmir e continuar”. Para a miña visión infantil só era unha sucesión de estradas baixo un sol implacable, unha rutina esgotadora.

E enfiando historias a vida fluíu e foi pasando. Algúns rostros marcharon, outros chegaron, e tras os momentos malos houbo outros dignos de seren lembrados.
Iso é vivir, non?

E no meu caso vivir é ler. Vivir é escribir. Todo é o mesmo. Todo está unido.
Cando decidín amosar o que escribía tivo que ser obrigatoriamente o que facía para nenos. Por que? Tal vez porque nunca esquecín o neno que fun, ese que sentaba no xardín da biblioteca que había a carón da escola nos días de primavera para ver cómics, xa que aínda non sabía ler; ese que mercaba cómics de superheroes no quiosco que había preto de casa; ese que lía as agochadas pola noite coa luz dunha lámpada…

Sempre quedará esa sensación de felicidade ao atopar un bo libro, de mergullarse nas súas páxinas, se seguir os pasos do protagonista por mil e unha aventura. Sempre penso que se consigo facer que un só neno se sinta así terá valido a pena. Así que escribo para eles e tamén para min, para ese Xavier que tiña dez anos e que segue comigo, moumeándome ao oído as historias que lle gustan.
Teño escritos para adultos tamén, claro, que queren ver a luz mais non hai présa. De momento o que fago, faime feliz.
Ese é o motivo.

Escribir… por que? Simplemente porque me fai feliz.
Xavier Estévez