 |
| An Alfaya |
Os seus libros manteñen
unha calidade digna de mención. Sempre hai algo neles que impiden que che sexan
indiferentes.
Porque An Alfaya posúe
unha voz literaria de seu. Unha voz recoñecible e precisa.
Porque An Alfaya cre na
bondade da literatura para que medren os soños dos seus numerosos lectores e
lectoras.
Porque An Alfaya está
convencida de que unha persoa que le atingue un caudal de sensacións internas
que a fan gozar e, ao mesmo tempo, madurar, ser máis libre e máis sensible. Que
os libros lle proporcionan, ademais,criterios de vida máis ricos e reflexivos.
Por iso, non me estraña
que cada libro desta autora sexa un auténtico reto para ela mesma e para os
seus lectores incondicionais entre os que me conto. Un reto honesto e intelixente
para seguir acadando o interese polas súas historias, que suceden tan preto das
persoas.
E An nunca defrauda.
Escriba novelas “para adultos”, obras de teatro infantil ou LIX, An Alfaya non
traizoa xamais o seu espírito coma escritora comprometida coa literatura.
Todo isto serve para O
fío vermello, a súa última novela, aparecida na colección Merlín de Edicións Xerais de Galicia, con ilustracións de Fran Bueno.
Carlo e Nicola son dous irmáns
inseparables aos que lles gusta pescudar no firmamento, sobre todo a choiva de
estrelas da noite das Perseidas.
Pero cando Nicola, o maior, se alista no
exército profesional, as cousas van volverse moi negras para Carlo que o adora.
Nese intre, comeza a rebeldía, a
oposición do pequeno a todo aquilo que non comprende e que lle desgusta. E toma
unha decisión moi firme: pecharse na terraza ata que Nicola regrese.
Dende este punto, desenvólvense unha serie de situacións que se moven entre a aventura, a
esperanza, a consecuencia dos actos, a amizade e a tenrura. Importante en todo
isto será a presenza da avoa Natividade, que inventará un xogo baseado no vello
caderno de astronomía do seu pai, o bisavó de Carlo, para chamar a atención do rapaz e de
Elisabeta, unha enxeñosa amiga do seu neto.
E será a Elisabeta, a quen se lle
ocorra unha magnífica idea, a partir dun fío vermello de perlé, que permitirá unha
certa flexibilidade na actitude de Carlo.
Unha novela, unha vez máis, de
personaxes. Uns personaxes, por certo, moi vivos dentro da historia. Unha
historia equilibrada que nos fai pensar.
 |
| Ilustración de Fran Bueno. |
Carlo e Nicola representan o amor
fraternal.
Melchor e Margarida, a esperanza, a
teimosía, a superación.
Elisabeta, o enxeño e a amizade sincera.
E Natividade, a provocadora de
aventuras, tanto íntimas como externas. A tenrura, o apoio máis próximo dadas
as circunstancias, a forza das persoas maiores que dan dun xeito admirable un
cariño do que están tan necesitados os adolescentes.
 |
| Ilustración de Fran Bueno. |
Non vou seguir. Coido que é o público
lector quen debe achegarse a O fío vermello e descubrir todo o
que contén, que non é pouco.
Unha vez lido o libro e tras gozar da
historia, pedinlle a An Alfaya, para Versos e aloumiños, un texto que
supuxese unha reflexión persoal sobre a novela. Unha reflexión da autora que
nos levase a seguir a súa palabra, a partir dese elemento chamado “fío vermello”.
E An, unha vez máis, deixounos unha
liñas poéticas que nos engaiolaron.
Pura poesía. Puro compromiso. Pura
literatura.
Agradecémoscho, An.
E sabemos que os lectores e lectoras
deste blog-revista van gozar con este magnífico texto.
Ten moita altura.
A PROPÓSITO
DE “O FÍO VERMELLO”
Íspome, e tiro dun cabo do nobelo do fío vermello
que gardo nun caixón do meu mundo e vouno estendendo polas rúas, desertos,
mares, currunchos inexplorados deste planeta noso, tan miúdo na inmensidade do
Universo.
Teño o soño
insensato
de que o meu personaxe secundario,
ese en cuxa pel
me visto a diario,
 |
| Pintura de Xulio Gª Rivas |
me recita un
poema de rima ácrata
que me libera
deste sentir tan intenso,
desta agonía de pescudar o entorno como un campo
minado,
inimigo.
Ese personaxe
meu, a miúdo cóntame historias escuras que eu reproduzo; dime que albisca portas
pechadas que se abren cando a súa ollada asoma, impertinente, curiosa,
impúdica, a través do buraco da pechadura, e ao outro lado descubre un mundo,
ás veces inmundo, onde habitan outros seres, tamén personaxes secundarios, cotiáns, que nacen de min, como se eu os parise, cos
que gozo e sufro, que me inducen a compartir as súas imperfeccións, que son
tamén as miñas, os seus afectos e desafectos,
alentos,
inquedanzas,
 |
| Pintura de Xulio Gª Rivas |
medos,
moitos medos, medos infames,
dores
e amores,
silencios que berran,
bocas
onde agroman gritos e risos,
guiándome
polo camiño deserto da páxina en branco.
Eles
son os farois que alumean as presenzas noctámbulas dos meus pesadelos,
dos
meus desatinos, do meu inconformismo,
os
que me provocan alucinacións que transmutan desexos en palabras,
soños en barbeito sementados no campo ermo das emocións en carne
viva,
en
testemuñas da que son, tan feble.
A este
personaxe meu gustaríalle estender un
fío vermello ata onde non chegue o eco
das mentiras que saen das gorxas dos poderosos, reinventando unha humanidade en
sempiterna crise.
 |
| Pintura de Xulio Gª Rivas |
É soñador e un tanto estúpido.
Malia o seu pesimismo conxénito, irremediable, ás
veces imaxina que algo importante pode mudar, e ten a esperanza de que as xeracións vindeiras, unidas por un fío
vermello, poden cambiar o rumbo de certa
inercia cara á catástrofe. Mais iso só se produce no seu interior de cando en
vez; na meirande parte das ocasións déixase levar pola desolación e purga as
súas teimas creando mundos onde conviven personaxes secundarios, illas que se
buscan na soidade do tumulto, construíndo o edificio das súas vidas necesitadas
de consolo.
O meu
personaxe aspira a atopar,
Un fío
vermello que nos conduza polo camiño da palabra “compromiso”.
Un fío
vermello que non faga do banal unha bandeira.
Un fío
vermello que non esqueza os erros do pasado para evitar cometelos no futuro.
Un fío
vermello que nos leve pola paisaxe que debuxa
a poesía, a música,
a cor..., no Universo, onde todo é posible, ata o
improbable.
Un fío
vermello que recoñeza as aventuras interiores de todos nós como
o único territorio onde nacen as verdades que nos
enfrontan ás nosas miserias.
Un fío
vermello que ilumine á infancia,
aburrida de tanta retórica adulta,
absolutamente egocéntrica e falta de autocrítica.
Un fío
vermello que nos una a ti e a min…, malia as nosas diferenzas,
ou precisamente por mor delas.
An Alfaya
