Leva algún tempo queréndome
comentar cousas que ocorren ao noso arredor.
Non lle fago moito caso e amólase un
pouco. Sabe que estou indo á praia a ler e bañarme e enfurrúñase porque non lle
presto a atención que require.
Ten razón. Hoxe sentei onda as rochas
sobre as que apareceu e decidín falar con el á volta.
Púxose moi contento. E case sen darme
tempo para nada,
o
can Can díxome que…
…
está feliz de que lle adiquen o Día das Letras Galegas a Manuel María. Pediume
que lle contase as veces que eu estiven con el. Conteille que compartimos unha
mesa redonda con ocasión dos Premios Xerais e que demos un recital conxunto nun
colexio de Vigo.
“Xa che direi máis cousas sobre isto”. Non
o convencín moito, pero linlle uns versos do poeta da Terra Chá e escoitou moi
atento.
O vento que ven do
mar
é un airiño lixeiro.
A Chaira ven enxugar
seu acento mariñeiro.
Aínda non ten modales
e non sabe ser sotil.
¡Roxe nos carballales
nos amenceres de
Abril!
O vento que ven do
mar
hase facer vento fino
cando deprenda a
cantar
dos beizos dun
estornino.
…
sabe que son amigo de Paco Ibáñez. Así que me preguntou polo día no que
el e José Agustín Goytisolo xantaron na nosa casa. Mirade que é curioso, eh? E
faleille das vieiras que preparou Susi. Encantáronlle ao poeta. Estaban
exquisitas. E conteille as imitacións de Bogart que facía cos cigarros e da súa
teoría do Padre Apeles, tan popular por aquela época… Logo, collín o libro da
poesía completa, editada por Lumen, e
lemos algúns poemas coma este:
Ahora vives todos los
días
sin añoranza. Frente
al agua
la imagen lila del
encanto
se borró; ya no está
el delfín
la chica oscura y
perdidiza
que te besó bajo la
espuma.
Junto a la orilla un
niño corre:
salta las olas y te
mira.
Realidad es el mar de
hoy.
El mar de antes ya no
existe.
…foi
moi feliz na presentación do libro “Muros de aire” de An Alfaya. Que como a
quere moito, estivo nun recuncho do café
Badía escoitando o que alí se dicía. Quere saber se xa pode ler a novela.
Díxenlle que dentro de moi pouco poderá lela. Que remate agora co libro de
Clara Do Roxo, “A mamá que perdeu as cóxegas” (Ed. Galaxia)
…
lle está a gustar moitísimo o libro en cuestión. Que me agradece que llo dese e
que, ás veces, se sente ben triste na lectura do conto. Cre que a autora, Clara
Do Roxo tiña moi claro o que quería contar. Que lle encanta a historia de Vera
e o seu agarimo pola nai. Que ten aventura, sentimento, investigación e
solucións. Aínda non o rematou. Eu díxenlle que chegue ao final e logo
comentarémolo. Magnífico libro.
Recomendable.
…está
moi contento porque lle deron o Premio Nacional de LIX a Ledicia Costas, polo
súa enxeñosa historia “Escarlatina, a cociñeira defunta”. Que lle encantou
cando o leu, que se esmendrellaba de risa co que alí sucedía e que saboreou
algunha das receitas que no libro atopou. Que o pasou de marabilla na
presentación na “Casa do Libro” e que o
merecía. Comentoume ademais que as ilustracións de Víctor Rivas eran moi
simpáticas e expresivas.
…
nunca me agradecerá dabondo que lle
puxese preto do coxín onde dorme os poemarios de Juan Cobos Wilkins. Que
folleou todos eles e que se perdeu polos versos enfeitizado. Que está abraiado, ademais, coa xenerosidade
do autor, porque sabe que estamos en contacto con el e é unha persoa incrible.
Quixo lerme uns versos que dicían:
Cuando
sólo te amabas
a ti mismo, el río
no fluía.
Y crecer, escribir,
si era, fue crear
sin memoria de desamor o muerte
-
pero insaciable, pero voraz:
autófago –
el otro Paraíso.
…
lle sorprendeu o dobre vinilo de Warren Haynes. Xa o coñecía como líder do grupo
Gov´t Mule, pero que este traballo en solitario é fascinante. Ashes
& Dust é unha obra variada, moi preto do que vén chamándose “americana”,
cuns temas que van directamente ao corazón. Unha xoia, di el, e eu confirmo as
súas palabras.
…
sabe que vai aparecer, nas “Bootlegs Series” de Bob Dylan, o volumen 16. Leva
por nome The cutting edge e inclúe tomas falsas, cancións, ensaios e versión
alternativas das sesiós de tres dos grandes álbums do xenio de Duluth: Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited
e Blonde on Blonde. Algo
verdadeiramente excepcional.
Dime
que me agradece a lectura do libro de Juan J. Vicedo Escuchando a Dylan, o que lle permite transitar polas cancións que
conforman ese período fantástico que vai de 1962 a 2013. Unha obra que non é
fría. Unha visión persoal de alguén, o autor, que leva escoitando a Dylan toda
unha vida.
… lle interesan os aforismos de Benjamín
Prado, publicados por Hiperión baixo
o título de “Más que palabras”. Leos aos poucos e lévaos con el cando vai ata o
parque para ver se hai algunha cadela que lle fai caso. Senta diante dunhas sebes e reflexiona sobre esas
frases máxicas que conteñen tanta reflexión sobre a vida e os comportamentos
dos humanos.
E di en voz alta: Estoy
deseando que me partas el corazón y salgas de él por la grieta.
… lle gusta ler haikus. Do libro “Década”, a
recompilación da poesía do escritor Andrés Neuman, entre 1997 e 2007
(Acantilado), quedouse cunha serie deles. Uns son mariños (Gotas de sal) e os
outros son urbanos (Gotas negras).
Recítame un de cada.
Atardecer.
Se sumerge su
antorcha
y el mar es
humo.
Contra los postes
el tronco de la lluvia
se hace astillas.
…
se emocionou na presentación, na
libraría Cartabón, do libro de Manuel
Seixas, Interferencias. Díxome que vira unha foto na que estabamos Noa,
Manuel e mais eu e que lle parecera moi suxestiva. E que, cando leu unha
entrevista no Faro de Vigo co autor,
ficou impresionado.
Hei dicir que estou moi feliz do reencontro porque quero moito a Manuel Seixas e o can Can sábeo.
Está que non para. Fala e fala e
vólveme un pouco tolo. sempre ten cousas que dicir, que descubrir, das que
fachendear.
Dígolle que xa lle chegou e que falaremos
en pouco tempo. Que teño moito que facer.
Non acepta as miñas verbas con agrado,
pero é consciente de que non vou ceder.
Daquela, moi agarimoso, dime que lle quere dedicar unha canción a Helena Pérez. Di que é a súa amiga e pídeme que poña unha canción de Jacque Brel para ela. Concretamente, “Ne me quitte pas”.
Acepto encantado o mandado e aquí queda.
Unha versión en vivo que pon a pel de galiña.
Unha versión en vivo que pon a pel de galiña.
