ISMAEL
RAMOS (A Picota, Mazaricos, 1994)
FÁBULA
Houbo
un día no que meu pai me pediu que me pegase un tiro.
Isto
non é un poema.
Na
casa dos meus avós hai dúas escopetas.
 |
| Ismael Ramos |
Ía
sol e decidín camiñar costa abaixo.
O
RECOÑECEMENTO (II)
Os
primeiros anos o fillo é un ser asexuado. un anxo. A inmobilidade.
O
sexo do fillo aparece despois, querería dicir que tarde, pero tarde
non
existe, é un convenio. Aparece coma un cambio de estación.
Unha
alteración na temperatura. A humidade. É máis que nada un
desgaste.
As propiedades do detalle. Unha parada nova de autobús.
Os
anxos son froitos para o tacto.
O
tacto estimula o sexo.
Así,
o fillo é a confirmación de que Deus non existe.
*
Hai
algo que só atopo no alcohol e o bildungsroman. Un determi-
nado
estado do corpo. Íntegro. Descubrir na ducha pola mañá unha
mazadura.
Ese
recoñecemento.
A
MORTE SON OS FILLOS
O
poema é o poema dos pais.
A
ferida é a ferida dos pais.
A
ferida dos homes.
As
cicatrices tamén.
As
cicatrices son un dos froitos da ferida.
Os
fillos somos cicatrices.
AGOSTO
Hai
barcos e pavillóns en chamas na cabeza da miña nai. O sol nas
físgoas
da parra.
Unha
presada de achas. Dedos.
(Do
libro Lumes, editado por Apiario.
2017)
