viernes, 30 de junio de 2017

DARDO POÉTICO (XLVII) A voz poética emerxente de Tamara Andrés





É unha voz emerxente que leva a poesía ben dentro.
     Unha desas mulleres novas que precisan expresar con palabras poéticas os seus sentimentos, as súas reivindicacións o seu lugar nunha sociedade tremendamente inxusta.
     Persoas que renovan o xeito de facer literatura, que se comprometen, que procuran obxectivos que cumprir e que os cumpren.
     Tamara Andrés é un exemplo de inquedanza cultural.Un exemplo de persoa que non se resigna a que as cousas non melloren. E faino a través da palabra.
     
     Tamara Andrés (Combarro, 1992) é graduada en Tradución e Interpretación, titulada no Máster Universitario en Estudos Teóricos e Comparados da Literatura e da Cultura e no Máster para o Profesorado. Na actualidade estuda Filoloxía Hispánica e compaxina a súa actividade profesional entre a docencia de linguas, a escritura e a tradución e interpretación.
Tamara Andrés (Foto de Stella Nine)


Como escritora publicou de xeito individual a novela Amentalista e o poemario Nenæspiraes, gañador do Premio Nacional de Poesía O Facho 2015. Outras creacións poéticas súas foron aparecendo en revistas coma Dorna ou Obituario ou na antoloxía No seu despregar. No ano 2017 publicará o poemario Habit(u)ar las casas.
Gañou, entre outros, o IV Certame de Relato Curto organizado pola FANPA de Pontevedra. Acadou o segundo premio do XVII Concurso de Poesía Díaz Jácome para novos creadores no ano 2016 e o primeiro accésit do Premio de relato, poesía e tradución da Universidade de Vigo no ano 2017.
No eido audiovisual foi guionista da curtametraxe Tiempos olvidados e na actualidade forma parte do equipo técnico e artístico da webserie La última piedra. É unha das integrantes do proxecto de contacontos Fedellas.

     Tamara tiña que estar en Versos e aloumiños. Este blog-revista abre a súa ventá a todos aqueles e aquelas que teñen algo que dicir. Ela teno.
     De aí que se lle pedise que nos enviase algún texto da súa creación.
E agasallounos uns poemas que resultaron premiados co 1º accésit dos Premios de relato, poesía e tradución da Universidade de Vigo.
      Publicámolos encantados. Así que  aquí  tedes tres deles para que gocedes coa súa lectura.


Á miña condición
concedéronlle
unicamente
a estreita linguaxe
Xulio García Rivas. "Fervenza". Tinta chinesa sobre papel
do privado.

Renunciei a esa gramática atroz
cortando os seus fíos
coa lingua
o ferro―.

Ao saír da casa,
berrei:
«Por min e mais por todas
as miñas!» ―todas aquelas
ás que non me deixaron
coñecer―.



Espín o xardín
coas mans
e desenterrei
os nomes
das esfolladas.

Enlaceilles os seus apelidos
e inventeilles uns ben bonitiños
ás que llos roubaran.

Pouseilles entre as coxas
Xulio García Rivas. "Paisaxe II" Acrílico sobre táboa
as flores que contradín
a morte eterna,
as flores que plantei
coa avoa cando nena
nun recuncho desta terra.

Ela, que o coñecía todo,
xa me falara do porvir.

As dúas propuxémonos
―prometémonos―
medrar a beleza
e a identidade
para negar
as ondas de sangue
que ela
nunca quixo

nomear.




Coas mans, as mulleres
constrúen ―xuntas―
un idioma de harmonía
e de forza. Logo
arríncanllelas
porque é o pétalo
máis prezado.

A miña avoa,
malia non ser arquitecta,
Xulio Gª Rivas. "Xardín da penumbra XX". Tinta chinesa sobre papel
trazou
con precisión costureira
o plano dun xardín
onde acubillar
o nome
e o florecemento
das esfolladas.

Entón, eu aínda non sabía
que nome tiña meu pai,
algo semellante
―quizais―
a coitelo,
esfollador
ou seitureiro.

A miña avoa,
pola contra,
era
a sementadora
máis importante
de todos os tempos.