NOA É A NENA DO PARQUE (OU CANDO AS NARRACIÓNS MEDRAN COAS PERSOAS).

     

Os meus fillos, Antón e Noa.

     Adoro os meus fillos. A súa existencia permíteme ver claro nos espazos sombrizos que debo ocupar acotío.

      

     Son bálsamo diante das necidades que nos agasalla a vida.

      

     Son a causa de moitas decisións tomadas que, de non ser por eles, irían por camiños diferentes. E seguro que máis pobres.

      

     Axudan a ver a vida con distancia; o horizonte, como punto de encontro; as apertas, como necesidades fondas; as palabras, como medio para abrir canles; os seus proxectos, como gromos de flores coidadas no xardín dos afectos.

      

     Moitos pensaredes que a este home lle deu unha arroutada de nostalxia familiar, non?

      

     Pois nada máis lonxe da realidade. Non é nostalxia: é agarimo e recoñecemento a unha traxectoria impecable. Chea de soños.

      

     No ano 1989 publicouse, con ilustracións de Penlope Ares, o libro Noa (Galaxia. Col. A chalupa), un conto sinxelo, ecolóxico, cun punto crítico, no que a miña filla, que daquela tiña cinco anos, foi a fonte de inspiración para crear a protagonista. Ambas compartían, ademais, o nome.

      

     O libro era unha coedición e saíu en todas as linguas do Estado.

      

     Pasaron vinte e cinco anos e o libro, loxicamente, quedou descatalogado. En min bulía a idea de recuperalo. De facelo medrar. De axustalo á figura daquela nena marabillosa, a miña filla, que se fixo muller. Homenaxeala, dalgún xeito, e dicirlle, outra vez, o importante que é para min. Sábeo ben, pero non está de máis demostrarllo.

       

Noa pequeniña.

     Un día púxenme a iso. Transformei o relato. Incluín algúns poemas, cambiei o desenvolvemento da historia, engadín certos feitos ditos e vividos pola miña filla e o resultado foi un conto que me deixou moi feliz. Nel estaba o espírito de Noa.

      

     Daquela, quería que alguén o publicase. Era un conto curto pero dun valor afectivo para min ben grande. Ofrecinllo a Edicións Embora. E Miguel Toval non dubidou en aceptalo. Sentinme de marabilla. Era un relato longo para un álbum e curto para un libro de peto.

      

     Acabo de recibilo. As ilustracións de portada e interiores son de Nuria Díaz. Gústanme. Saíu en rústica, cun deseño elegante. O libro é delgado, mais posúe un carácter simbólico enorme.

      

     Noa, xa muller, é a destinataria destas páxinas. E Libby, a andoriña que vive nos EE UU, voa da súa man polo parque xa verde.

      

Noa e Libby. Decembro 2014.

      Que feliz me sinto, ao ver que a literatura pode vestirse coa roupa dos afectos sen deixar de ser literatura. Ou iso, alomenos, foi por riba de todo o meu propósito. Non sei se o conseguín.

      

     E chegado a este punto, quero referirme a un mestre fundamental, á hora de escribir esta clase de contos: Fernando Alonso. Nel, nos seus relatos, inspireime para crear  A nena do parque. No seu estilo, directo, espido, de linguaxe coidada, crítico… bebín para utilizar as miñas ferramentas literarias. Con elas artellei esta historia e moitas outras.

      

Con Fernando Alonso en Fuenlabrada. Maio 2014.

     Quero deixar aquí, ben clara, a influencia do autor d´O homiño vestido de gris e outros contos, cando escribo narrativa curta. Unha influencia que non nego e da que me sinto ben fachendoso.

      

     Así que, xa na rúa A nena do parque, cumpro un obxectivo que me marquei hai xa tempo: que Noa tivese esta narración máis preto dela, se cadra, e que estou moi contento de que servise de modelo para protagonizar unha historia poética e crítica como é ela.

      

     Bicos, Noíña.

                                                                                                      ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO