DARDO POÉTICO (XCIII) Ana María Fernández e o seu poema "A guerra"

 

Ana María Fernández é unha poeta de un gran nivel na nosa literatura infanto-xuvenil, ademais dunha narradora excelente (moitas veces partillando obra co Xoán Babarro) , que sabe chegar moi adentro no lectorado.

      

Ana María Fernández

       Pero eu, que a valoro en todos os sentidos, quero salientar esa faceta de poeta cara a un público que non ten idades concretas.

      Así o fixo co seu magnífico Amar e outros verbos, que recibiu en 2001 o Premio Lazarillo e en 2016 publicou na editorial Galaxia Versos da tarde laranxa, na colección Árbore.

       No ano 2021 tira do prelo, na mesma editorial, un poemario excelente que se chama Incesante vagalume, desta volta na colección Costa Oeste. Unha obra chea de reflexións fondas, con poemas de enorme calidade e onde a poeta, nada en Palma de Mallorca (1949), pero que leva toda a vida en Galicia, nos propón un exercicio de poesía intimista, evocadora e chea de sensibilidade.

 

        Que vivimos tempos convulsos non o dubida ninguén. Que os poderosos son máis poderosos que nunca e os febles, máis febles, podemos de estar de acordo. Que as guerras (unhas máis chamativas ca outras, mais sempre vivas) seguen a abrir feridas sen cicatrizar e provocan moita dor nos seres humanos que as padecen, non se pode negar.

        Recoñezo estar moi sensible nestes momentos. Gaza, ese enorme campo de concentración permanente, onde os seus habitantes sofren toda sorte de crueldades a mans do estado de Israel, está sangrando. Bombardeos, cortes de luz, de auga, fuxidas, privacións brutais, civís desprazados de todas as idades, violencia e outras barbaridades inhumanas prodúcense cada día e dende hai máis de 70 anos. Ninguén quixo poñer fin a este masacre (non interesa) e os resutados non poden ser máis tráxicos.

 

(Foto de Público)

      Nestas estaba, cando me deu por reler Incesante vagalume. E no poemario atopei un poema que está máis que vixente, por desgraza, nestes días. Titúlase A guerra e podedes lelo deseguido.

       

 As guerras non teñen un dono.

          Aparecen de súpeto, cando menos as esperas, igual que

          nace unha árbore nova e inicia a súa andaina alí onde,

tempo atrás, alguén esqueceu unha carabuña.

          A guerra é un salmo continuo de estoupidos e os humanos

Somos os únicos autores.