É, dende hai uns anos, unha
das escritoras da LIX galega que máis me gustan e me interesan. Cando a
literatura sae da alma para facer felices aos demais, nótase e ben. Ela mesma
apunta que se chegou a interesar pola literatura infantil ao escribir uns contos
que tiñan a súa irmá como destinataria.
Andrea Maceiras
escribe moi ben e a emoción dos seus textos é unha das súas características que
me conmoven. Fun moi feliz cando souben que gañara o Premio Merlín en
2020 e que axiña verá a luz.
Para min, que sempre crin
nela, todo isto -e máis- supón unha enorme ledicia.
O conto que nos escribe -e
do que fala na introdución- é unha marabilla. Un luxo. Versos e aloumiños
agradécello fondamente e, con el, “A luz das palabras”brilla aínda máis.
Grazas por seres como es,
Andrea.
 |
| Andrea Maceiras |
Leaena Hiems é unha autora ficticia que
creei para a miña novela O que sei do
silencio. A obra relata a historia de Delia, unha rapaza que, a causa da
influencia do seu grupo de amigas, acaba por converterse en acosadora pasiva
dunha compañeira de clase. A través do seu blog, Delia explica como foron eses
meses nos que gardou silencio. E inclúe tamén os relatos de Leaena Hiems porque
falan dos temas que a preocupan, como a soidade, a diferenza e a crueldade.
Este é o conto número 1. Titúlase
Princesa de cinsa.
Había unha vez un país remoto e terrible chamado o País da Dor. Certo día,
acertou a pasar por alí unha princesa que facía unha longa viaxe. A princesa
non quería deterse no País da Dor pero, como era inverno, a noite caeu moi cedo
e os membros do seu séquito suxeríronlle que sería mellor esperar ata o amencer
para continuar a travesía. O que ningún deles sabía é que naquel país as noites
eran tan longas como mil días e o sol, cando aparecía, apenas era un resplandor
distante. Así, dentro daquela negrura longa e inesperada, a princesa e a súa
corte tiveron que arranxarse para sobrevivir moito tempo sen axuda dos nativos.
Os habitantes do país parecían só dedicados á guerra: para ela adestraban, por
ela vivían e por ela morrían. A princesa e o seu séquito agocháranse nun lugar
remoto do bosque e, desde aquel campamento real, observaban sen dar creto as
crueldades daqueles homes e mulleres. E non se atrevían a saír do seu
escondedoiro por medo a ser capturados como moitos outros camiñantes aos que
aquela xente facía prisioneiros.
Despois dalgún tempo, nostálxica da luz e da felicidade, a princesa
cubriuse cunha pel de animal e achegouse ao poboado por ver se pescudaba algo
de interese. O que alí viu deixouna aínda máis abraiada: os nativos vivían nun
permanente estado de abatemento, rabia e tristura que os empurraba a atacarse
os uns aos outros constantemente. Non tiñan idioma propio nin se comunicaban
por palabras, pois só comprendían a linguaxe da violencia. Ninguén reparou na
súa presenza e así ela puido comprobar o caos que alí reinaba. Camiñou polas
rúas, espreitou a través das xanelas das casas e, cansa e tristeira, sentou a
descansar ao abeiro dunha árbore centenaria.
Entón aparecéuselle o Trasno, do que tanto oíra falar nos contos que as
súas neneiras lle relataban durante a infancia.
-Que acontece, princesa?
-Non comprendo este lugar. Non comprendo o odio, o enfado e a pena profunda
destas xentes.
O Trasno meditou un segundo antes de responder.
-Non é culpa deles, princesa. O resío deste reino é extremadamente frío,
vai filtrándose nas meniñas dos ollos e facendo que o miren todo do revés. Os
froitos deste país son tamén tóxicos, ábrense paso nas vísceras de quen os
come, sementando odio e confusión no máis fondo do corpo. Os paxaros deste
lugar son de cristal afiado. Os seus cantos atravesan a pel e crávanse no
corazón dos homes e das mulleres.
A princesa quixo preguntar algo máis, pero o Trasno xa desaparecera. De
súpeto, a princesa decatouse de que cara ela avanzaba un enorme tropel de xente
con fachos acendidos.
-Bruxa! –exclamou a multitude- Falas con seres que non existen! A túa pel e
branca e os teus cabelos dourados e nós nunca vimos nada así! A pesar de ser
muller e fráxil, viaxas soa, acompañada só por uns cantos vasalos desarmados! E
nós imos queimarte nunha fogueira para que non podas facernos dano, porque
sentimos un odio fondo cara ti e todo o que ti representas.
-E que represento eu? –preguntou a princesa, desafiante.
-Ti representas o que está máis alá, todo o que descoñecemos e tememos. Es
unha bruxa!
-Bruxa! Bruxa!
A princesa asentiu, aínda que en realidade non comprendía nada.
Desconcertada como estaba, deixouse arrastrar cara un claro no bosque onde
colocaran moitos madeiros que agardaban o momento de se converter en fogueiras.
A princesa, que tiña o ánimo moi apagado despois de tantos días naquel país
maldito, deu en pensar que quizais aquela morte a liberase de todos os pesares.
Esquecera xa o motivo da viaxe que a levara ata alí accidentalmente: xa non
lembraba cara onde se dirixía e sentía que nada importaba. Non lles dixo a
aqueles homes e mulleres que ela non precisaba de escolta armada porque era
unha princesa guerreira. Non lles contou que descendía da lendaria e arcana
tribo das amazonas, que nunca bordara nin puxera flores nos seus cabelos senón
todo o contrario: ela tamén fora adestrada para loitar, aínda que doutro modo
moi diferente. Estaba tan cansa que non dixo nada de todo aquilo.
Porén, xusto no momento de ser queimada, despois de moitas horas de espera,
un resplandor lene abriu o ceo. A princesa observou abraiada que se trataba do
sol. E comezou a contar a aqueles homes e mulleres que prendían madeira ao seu
redor a súa historia.
-Había unha vez un pais remoto e terrible chamado o País da Dor. Certo día,
acertou a pasar por alí unha princesa...
A medida que o lume consumía o corpo da princesa, aquelas xentes ían
comprendendo o que ela trataba de dicirlles. Asentían coa cabeza, entre
admirados e conmovidos, experimentaban por primeira vez con aquel relato a
sensación de entender algo descoñecido, algo que estaba máis alá do resío, dos
froitos tóxicos e dos paxaros de cristal afiado. Comprendérono todo.
Comprenderon que vivían no eco dos odio que eles mesmos crearan. E para cando a
última lapa esmoreceu, estaban totalmente transmutados. Xa non eran os mesmos,
nin o país se chamou nunca máis País da Dor.
Por desgraza, para entón a princesa xa non estaba con eles. As súas cinsas
formaban remuíños no aire.
De cando fun serea, Leaena Hiems, conto número 1.
 |
| Andrea Maceiras |
Se queres saber máis de Andrea...
Nacín na Coruña en 1987. O meu amor polas historias chegou un pouco
despois. E a destinataria dos meus primeiros contos foi a miña irmá pequena.
Quizais por iso me sinto tan cómoda na literatura infantil e xuvenil. Son
doutora en Filoloxía Hispánica e licenciada en Filoloxía Galega. E autora de
nove novelas en lingua galega, algunhas das cales están traducidas ao español e
ao inglés. Obtiven, entre outros o Premio Jules Verne 2015 por Europa Express, o premio Lazarillo 2018
por Conta nove estrelas e o Premio
das Bibliotecas escolares de Galicia no 2020, ano no que tamén gañei o Premio
Merlín por A folla azul, que se
publicará proximamente.
Ás veces creo que escribo por todas as
cousas que foron, serán ou puideron ter sido. Outras que leo porque existo. A
literatura é para min unha forma diferente de viaxe. E así me sinto moitas
veces: pasaxeira.
