Versos e Aloumiños: A LUZ DAS PALABRAS (84) Isabel Blanco

martes, 9 de marzo de 2021

A LUZ DAS PALABRAS (84) Isabel Blanco

Isabel Blanco é unha muller forte fronte á adversidade. Unha loitadora pola xustiza social. Alguén que cre na dignidade da muller nun mundo que intenta minimizala e, mesmo, degradala. Isabel é un ser sensible que emociona cos seus actos e tamén coa súa literatura. Porque Isabel cre na literatura coma fonte de vida.

Por tantas cousas Versos e aloumiños quería tela nesta “luz das palabras” para que alumase todo o posible este espazo aberto a todas e todos os artistas que teñan algo que dicir.

Pois xa está aquí, felizmente entre nós, con catro relatos curtos que, como non!, nos falan do día a día e das mulleres.

Grazas, Isabel, polas túas verbas.

Isabel Blanco

A Eloísa levárona a Cuba o ano do gris e das cunetas. Viaxou no ventre de Felisa arrolada polas ondas do mar. De volta ao norte, décadas despois, nada puido acalmar a súa alma caribeña. A tenda de comestibles de Fructuoso ( a Felisa gústaballe máis chamala de ultra- mar- inos) era a súa aliada. E non había brétema nin poalla que puidera con aquilo.

(Relatos mínimos de ultra- mar)

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

A historia de Benedicta foi sempre unha sucesión de desamores e anxinas de peito, de mares revoltos e desvaríos, de prórrogas forzosas e metas inalcanzabeis. Ata que prantou a nogueira no xardín traseiro da casa. Tres noces ó día quítanlle as penas pasándoas de boca a boca co xardineiro.

AMANDA

Á pequena Amanda dixéronlle que o amor era vermello e tépedo, feroz e tráxico, e que viría vestido de rosas, de medias laranxas e de eternidade.

Á moza Amanda contáronlle que o amor era o destino, a posta de longo, o frechazo, as flores, o anel, os valses, o pranto e os cacharros, a casa ordenada, os chans limpos, os cueiros, o leite en po e o tendal.

E a volta a empezar cando todo se derrubaba.

E Amanda, que o crera todo “a pies juntillas”, desprendeuse daquela farsa na primeira ocasión que o amor —aquel amor que lle contaran de posta de longo e de frechazo, de flores, de anel, de valses, de pranto e de cacharros, de casas ordenadas e chans limpos, de cueiros, de leite en po e de tendais— feriulle as carnes e as ganas de querer.

Amanda desprendeuse para sempre daquela farsa coma quen abandona un obxecto usado e inservible.

De sabelo antes, Amanda non tería perdido o tempo nin tería gastado todos os seus aforros, nun amor que non era nin vermello nin tépedo. Nun amor, que non era.

A CEA DE NADAL

Na casa de Ernestina o Nadal era coma o bolero de Ravel, unha obra en obsesionante crescendo. A chegada as nove en punto ó son das campás da igrexa de San Miguel. Os saúdos. Os abrigos sobre a cama dos avós. As bolsas cos regalos agachadas no cuarto de servizo. Os traxes de papel de seda. As coroas de charón. A árbore de plástico cos adornos e festón dourado. O nacemento co río e a ponte, o castelo de Herodes, a estrela anunciadora e as montañas de papel. Os Reis Magos e as figuras de neve debuxadas nos cristais. A fotografía de familia antes de sentarse. Pa-ta-ca, pa-ta-ca¡. A mesa co mantel branco e o centro de acivro e velas vermellas. O patriarca na cabeceira. As mulleres nas cadeiras preto da porta para atender o forno e servir. Os entrantes e a primeira mostra dos ciumes de Teresa, a irmá pequena de Ernestina, a que herda a roupa e os libros e durme na cama de abaixo. O marisco en bandexas redondas e a envexa atrapada nas verbas non ditas. A pescada con patacas. O viño branco, unha, dúas, tres copas. Un aplauso para a cociñeira¡ Ernestina érguese e saúda. Teresa mira e cala. Ela non cociña. A carne con guarnición. Viño tinto, unha, dúas, tres copas. As sobremesas e o cava. O brinde. Unha, dúas, tres copas. Os puros e os cigarros e a tensión bailando entre o fume. O socialismo e Deus, os rusos, os negros, os inmigrantes que veñen quitar o traballo. A xuventude de agora que non é como a de antes nin idea teñen dos reis godos. O Concilio de Trento e a pederastia na Igrexa. Golpe na mesa.

Cambio de tercio.

Os chistes. De maricóns. Unha risa. De putas. Outra risa. De monxas violadas. Máis risa. De borrachos e tatexos. Gargalladas. Un pouco tatexa é Teresa. Máis gargalladas.

Cambio de tercio.

A guitarra de Ernestina e as panxoliñas. Que bonita voz tes Ernestina. Ti non cantes irmanciña. Se cantas chove. Unha risa. Mais se cantas non tatexas¡ Gargalladas.

O garfo crávase na gorxa de Ernestina. O sangue pinga na guitarra, tinguindo as cordas.

Teresa, de pé, pregunta se alguén vai tomar café.

Se queres saber algo máis de Isabel...

Obras

En castelán

· Historias de almas inquietas (2012). Reeditado en 2014 por Belagua

· Los mundos ajenos (2014). Belagua

· La muerte de Marilyn y otros relatos (2019). Belagua

En galego

· María Vinyals. Un talento Rebelde ( 2018 ) Belagua. Deputación de Pontevedra.

· As receitas de Rosaura (2018). Ilustracións de Luz Beloso. ( Belagua )

· Rosaura e o mar (2018). Ilustracións de Luz Beloso. ( Belagua)