TÍTULO: Sete chaves para abrir os soños.
AUTOR:
Alfredo Gómez Cerdá.
ILUSTRACIÓNS: David Pintor.
EDITORIAL: Kalandraka. Colección: SETELEGUAS.
Fermosa homenaxe narrativa que nos achega Kalandraka sobre sete creadores e
creadoras que durante décadas marcaron e, seguen a facelo, a moitos lectores
coa chave máxica das súas palabras, das súas historias, capaces de abrir a
porta á fantasía e á creatividade de mundos paralelos e posibles. Esta homenaxe
vén da man doutro creador, Alfredo Gómez
Cerdá, que tamén ten sinalado camiños diferentes aos novos, amosándolles
varias perspectivas da realidade e sempre en consonancia co compromiso social,
cultural e humano que conleva a literatura.
Sete
chaves para abrir os soños son sete relatos ficcionados a partir
de feitos particulares e trazos propios dos sete autores que se converteron en
mito. Así, ao longo das súas páxinas o lector atopa a máxica fiestra de Rodari que lle vai permitir á
súa protagonista agocharse do mundo gris no que vive e adentrarse noutro no que
é feliz pois non hai berros nin insultos. Pero tamén os prodixios de Tomi Ungerer capaz de mudar todo de sitio. E as
trenzas de Pippi como bandeira de moitas xeracións que defenden un mundo
mellor, máis xusto, equitativo e plural. Ou o
baúl de Juan Farias que garda no seu interior a grandeza das pequenas
cousas da vida. A lata de conservas de
Christine, Os vampiros de Roald Dahl
e a moto de Gloria Fuertes tamén
teñen cabida nesta alegación do poder e a forza da palabra coma eixo
transformador de comportamentos, actitudes e pensamentos.
Grazas á tradución de Isabel Soto podemos desfrutar deste
libro na nosa lingua.
As ilustracións de David
Pintor acaen moi ben ao texto e amosan os diferentes autores cos seus
trazos característicos de personalidade.
Páx.45: “–Formamos
parte da tripulación do capitán Efraim Mediaslongas. El aprendeunos que as
fronteiras só son liñas absurdas e invisibles que se crearon para separarnos a
uns dos outros.”
Páx.60: “Neste baúl
gardarei as miñas lembranzas e os meus soños.”
Páx.76:”A dor era
unha ponte invisible que unía os seus ollos, os ollos dunha nena e os ollos dun
rato.”
Páx.103:”Polgariño
lembrou uns versos da veciña poeta:
Gente que sólo va a lo suyo
¡Gente de la que huyo! “
ALBA PIÑEIRO
