lunes, 3 de febrero de 2020

ESCAPARATE POÉTICO (CXXIII) Miguel Sande










                                     Miguel  Sande  (Pastoriza, Arteixo, 1961)




Cando escribo un poema teño a mesma sensación
que cando circulo de noite por unha estrada
secundaria; o mesmo medo a me perder, a non
ser quen de chegar; a mesma curiosidade e de vez
-como dicilo- unha insatisfacción como de caída
continuada de pétalos nun sangue murcho, ese
Miguel Sande  (Foto La Voz de Galicia)
proído, e acabo por buscar ao final só palabras
rápidas que sexan –poidan selo xa por defecto-
casa.




Que sexa un rebelarse. Pisa sobre o meu corazón,
salta! Enterra nel ese paxaro verde que diaciamos
na meniña e que ao mirar desaparece. As larvas
de algunhas outras decepcións que son sempre
esas lágrimas que non saen, han de seguir a súa
transformación: déixaas, a curiosidade nace así.



Celébraa, a vida, prégocho. Ti que desenterras
palabras coma pombas mortas para lanzalas con
forza ao máis alto unha outra volta ata quedares
axeonllado, sen folgos –ese desespero á veces-,
sube sobre deses cúmios caligráficos de fórmulas e
ecuacións; esparexe, coma cinza, ese silencio en pó
de laboratorio e vívea, celébraa; esque ce debaixo
desas horas de máis neve os cen mil incendios que
creas ver e, prego –que nunca o tempo pase coma
por riba dun morto-, berra.




(quilómetros)

……………………………………………..

Son ese que xa só conduce polas noites sempre
cara o final porque a soidade
                                                     séntese máis plena

á maior velocidade

e busco  unicamente  esas palabras  que  quedan
esmagadas coma insectos
                                           contra o cristal.




(Do libro Os filósofos xa non brindan con cicuta, editado por Centro PEN de Galicia, 2019. XVII Premio de Poesía Afundación 2019)