CHUS
PATO (Ourense, 1955)
Seriamente
aquí
só
estamos nós
as
que non podemos ser ouvidas nin ser vistas
sostéñennos
as oxivas
imos
en tren e dicimos
 |
| Chus Pato (Foto de Xoel Gómez) |
¡¡¡ adeus, adeus!!!
imos
esbarroando en castelos enormes
ou
fragas
e
nos cumes
cristas
que cortan a pel
e
desafían os ventos
quen
aquí falamos somos pedras
iso
o
voo dos grous
coñecémolo
…………………………………….
Por
iso uliamos a óxido
non
eramos quen de chegar até os cristais do faro
desexabamos
ver a horta do mar
a
franxa
ou
nadar e chegar á illa
por
iso uliamos a brea
a
piche negro
a
fondo de gamela
os
nosos pés abríanse ao contacto co granito
caïamos
dereitos
ou
en forma de acio
abriamos
a tona das augas
por
un intre soportabamos o peso do materno
un
canto átono
nas
dunas
nel
tallamos
os músculos da glote
despois
todo
desaparece
o
salitre e o iodo as algas o aceite a intelixencia
as
voces de Deus
os
vidros vermellos
todo
………………………………………
Furtiva
rodeada
de árbores tan taciturnas coma ela
xurou
que
aprendería a arte das palabras
que
poñería en xogo a vida
daríalles
caza
traeríaas
................................................................................
Sentes
unha ameaza
ves
as árbores
seguramente
ti tamén o estás
envolta
pola néboa
como
a montaña que escalas
sábeste
dentro da alucinación
para
iso serven os tapices
para
envolver con eles o teu corpo
baixo
os cascos dos cabalos
para
que te recoñeza na éxtase
e
te garde na memoria
…………………………………………..
Non
disparei
claro
que non
pero
a pel da osa era xusto do meu talle
e
sei aleitar as crías
Abandonamos
o inverno
os
cranios das ancestrais
e
o negativo das maos nas paredes da caverna
Ti,
poeta
deséxasnos
desexas
as augas cristalinas do río
e
o peixe cru que devoramos
o
mel das nosas bocas
sobre
todo o enxameo no ceo da túa
a
psique
é
extensa
non
o sabe
(Do
libro Un libre favor, editado na
colección Dombate pola Editorial
Galaxia, 2019)
