martes, 17 de octubre de 2017

UNS POEMAS de "Poemar o mar" para animarvos a POEMAR






Ao longo deste tempo, des que se soubo que me concederan o Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil, non recibín máis que o recoñecemento e o cariño de moitísimas persoas. Iso é algo que un sente ben dentro e que o emociona.

    Este galardón éncheme de ledicia a nivel persoal, pero o que me fai máis feliz é a reacción que este premio provocou e a posibilidade que o mesmo sirva para que a poesía galega estea máis presente nas aulas, nas bibliotecas e nos fogares.
Antonio García Teijeiro. Foto de Anxo Cabada

     Os nenos e nenas precisan da poesía e a poesía precisa deles. Os versos están feitos para ser lidos, cantados, recitados en voz alta. Para ser recreados, reformados, pensados e repensados. Todo o que non sexa así convértese nun erro irreparable.

     Como agradecemento a tantas persoas as que este premio fixo felices e para tantas outras que, en silencio, levan traballado tanto a poesía, uns poemas de Poemar o mar, para que sigan poemando malia todas as correntes en contra.


     Grazas polo voso agarimo e grazas moi especiais a Helena Pérez, a editora, e a Xan López Domínguez polas súas marabillosas ilustracións. Sen o seu bo gusto, nada sería igual.





             
         LENZOS MARIÑOS



Foto de Ramón Rozas

GAIVOTAS no mar: veleiros.

Veleiros no mar: escumas.

Escumas no mar: fervenzas.

Fervenzas no mar: a chuvia.





         


CUARTETO DAS ONDAS

                   
                               I

ONDAS que
               cos seus cantos
                          limpan a praia
                                    de fríos
                                            e
                                          prantos.

                    
Foto de Susi Fernández
                   II


POEMAS mollados
               que deixan as ondas
                                  na area agochados
                                         e borran as sombras.

                    
                   III


DAS ondas láiase o mar
e non sei moi ben por que.
Elas son caricias lenes
que o vento lle fai na pel.

                      

                  IV

UNHA onda de papel,
tinguida de salitre,
deixou unha presada
de versos ben ben tristes.







QUERE o mar o que non ten:
quere flores
                     de colores
quere rosas
                   olorosas
quere ovellas
                    sen orellas
quere gatos
                 con zapatos
quere festas
                   con orquestras
quere estradas
                       prateadas
quere espellos
                    mais non vellos
quere montes
                     e horizontes…
Quere o mar o que non ten.
                           Os seus soños
                                           non se ven.






ATOPEI
            unha palabra
                                que rima
                                          co sorriso do mar:
                                                                                                 SORRIMAR