viernes, 21 de octubre de 2016

PASEOS POÉTICOS (XII) No Paseo do Verso Libre o Poeta paseante atopa a Luís Valle.




Había tempo que non saía pasear pola Praza dos Poetas Imposibles. Desta volta decidín camiñar e fiquei diante da estatua de Mohammed Bennis, poeta nacido en Fez, 1948. Bennis é un profesor de literatura árabe contemporánea na Universidade de Rabat e un poeta de enorme prestixio, ademais dun referente crítico para os movementos intelectuais e culturais do seu país.
 
Mohammed Bennis
     
Detívenme e púxenme a ler un dos seus poemas do libro Vino:

En mi borrachera topé
con muchos rostros.
Supe que habían nacido
en una tierra cuyos límites se pierden
en silencio.
Confundí esos rostros
con espectros
que llamaban a la puerta, golpe súbito
que sobrecogía a la noche
y a la noche siguiente a esa noche.
¡Eh,
tabernero!
Aquí estamos, en busca de vino de Burdeos.
Un amigo sutilmente
parecido a nosotros
vendrá desde su madrugada húmeda.

     
     Cando rematei a lectura, pensei nese amigo que viría (non sería eu, dende logo, pois non bebo viño) na madrugada e pensei nos latexos dos instantes rebordados.
     

Levaba na man o poemario A caída de Luís Valle. Sentei nun banco da praza e comecei a ler:


¡OUH, AS MIÑAS PALABRAS!
Tiradas
            de dados
consumidos
polas esquinas,
                         pisadas
traducións
de beizo leporino.
     
     
     E, de novo, a pensar esta vez nas miñas palabras convertidas en dados. En tiradas na procura da luz. Unha luz que levo a procurar dende que unha noite a gadaña da morte escureceu a miña respiración e encheu de eivas boa parte dunha  vida infantil.
     E volvín ler a Luís:


COMO A BESTA FATIGADA,
apenas movo o silencio.

     
     Falei ben alto para deixar fatigas e mover os meus silencios obrigados. Case berrei. Estaba só na praza. E Luís Valle seguía a dicir:  SÓ A PEDRA SABE / mirar sempre cara a arriba. / É o único símbolo / verdadeiramente / nostálxico.
     
     E novamente reparei  nas estatuas da Praza dos Poetas Imposibles.
     
     Todo semellaba agora revolto. Collín unha pedra, apreixeina forte e soñei cos meus desexos de neno que xa non eran desexos.  Era lume consumido.
     
Luís Valle
     
     Erguinme e albisquei o Xardín do Verso Libre. Polo paseo que me conducía ata alí recoñecín ao poeta que estaba “a devorar pan con silvas na toba sen fondo… Eu, coma el, “enfiei / o alarido / para coser / o libro inimigo / ao peito”. E, tamén, coma el, me decatei de que “son o que cava / dentro de min mesmo. / Aínda así, / o universo / róubame / o lido”.

     Fun achegándome a Luís Valle amodiño. Unha néboa lixeira comezaba  a afundir os paxaros. Quixen falarlle, abrazalo.  E Luís, cargado de espesuras semánticas, comezou a decirme, cunha ollada inquietante que o paxaro que se afunde na néboa “voa errático por un cuarto pintado por un tolo. Relampa e prégase no abismo: sinistro terrón tras a caída”.
     

     
     Nese intre entráronme dúbidas de significados obtusos. E pregunteime para min se eu sería o paxaro ou o tolo que pintou o cuarto.
     Antes ver ou sentir con claridade algunha resposta, o poeta achégase, dáme unha aperta e deixa na miña man este poema:

   


     Que fermoso agasallo!
    
     Sorprendido por tales palabras, sigo andando desconcertado. Mais noto dentro a maxia das tibias, das letras e, mesmo, da respiración do poeta. 
     Daquela, deixo atrás o Paseo do Verso Libre e diríxome á miña casa para descansar e gozar de tanto poema que me deixa atrapado no misterio das verdades encontradas.


                                                                                                                                             


                                                                                                                                            O POETA PASEANTE