Hoxe
non quedei con ninguén.
Estou
desanimado.
Xa
sei que os fados non son favorables e a miña andoriña non vai vir no Nadal.
Está
confirmado.
Para
min, non hai Nadal. Non son dos que arremeten contra esta festa, pero agora
apagáronse todas as luces, a xente, na súa inmensidade que enche as rúas, abáfame
e as panxoliñas sóanme a castigo mundano. A miña andoriña voará cos seus pais
cara a Carolina do Norte, e nós ficaremos aquí imaxinando o seu voo.
Ben,
o certo é que saín á rúa e detívenme en Elepé.
Merquei algún disco. Non dou máis explicacións. Por exemplo, mentres escribo
estas liñas soa o bluesman Lightnin´
Hopkins e únome aos seus lamentos. Que bo é! Déixome levar polo ritmo e
mais o sentimento de “Automobile blues”. Transpórtame ao lugar da esperanza.
Non quero dramatizar nada. Como di un correo que acabo de recibir, Hernández e
Fernández nos libros de Tintín “ás veces as cousas son imposibles; e eu aínda diría
máis, non son posibles”.
 |
| A miña andoriña voará... |
Así é. Non lle vou dar máis voltas.
Ao
saír da tenda de discos, fun pasear pola miña librería habitual. Chámase Librouro e, entre as mesas ateigadas de
libros, cambiei unhas emocionadas palabras con Amparo, unha libreira exemplar.
Dei
un paseo certamente longo por entre os andeis, os expositores e mais as mesas.
Fun, coma sempre, ao recuncho da poesía que María, decote tan riquiña, mantén
para que eu vexa as novidades. Ollo ao redor de min. Que pouca atención se lle
presta a este xénero, sexa para rapaces e rapazas, ou sexa para os adultos!
Fixeime. Había bastantes persoas e ningunha, (ningunha!!!) levaba un poemario
na man. Sei que teño que acostumarme, pero mirade que me custa, eh?
Daquela,
atopo un libro que me chama a atención. Leva por título “Del crear y lo creado”. Poesía completa. 1983-2011. (Ed. Vaso
Roto. Esenciales POESÍA). O seu autor é
Hugo Mujica (si, sen til), un poeta arxentino que hai xa ben tempo levo
lendo e que me interesa moito. Poesía fonda e espida.
Leamos
un poema seu, collido ao chou:
espantajo de cenizas
la grieta
en el muro
la huella de tanto
adiós
en mis manos
Sigo
o meu paseo con este libro na man. Detéñome diante doutro volume que me chama a
atención. Editado por Bartleby Editores, é o último poemario de Marta Sanz. Chámase “Vintage”.
É o seu terceiro libo de poemas. Nel aborda a memoria persoal e certas voces
desa memoria colectiva que forma parte de cada un de nós. Cólloo para que
acompañe a Mujica, tras follealo e ler algúns poemas.
Coma
este, por exemplo:
VENGO de otro mundo.
Al deshacer la maleta,
me llega
un olor a humedad,
salitre,
gasóleo
y flor nocturna.
No sé
qué memoria
me queda
en las yemas
de los dedos.
Segue
a cantar Lightnin´ Hopkins. Voz e guitarra envolventes. No aire “The
walkin´blues”. Magnífico tema. Bah, como todos!
Continúo
contando o meu paseo. Busco o novo poemario de Daniel Salgado, que publicou Edicións Xerais de Galicia, na súa
colección de poesía. Con “Dos tempos
sombrizos”, o escritor de Monterroso gañou o “I Premio de Poesía Gonzalo
López Abente”. Un libro de poemas sobre o medo, tanto un medo concreto coma un
medo difuso. Tráenmo. Non preciso follealo. Gústame a poesía de Salgado.
Vexamos
o poema titulado, Goián. 14 de abril:
Xúntanse ao pé do río,
pero cara ao interior.
Na fronteira.
Celebran que unha vez
houbo república
na formación social histórica
que chamamos
Estado español.
A memoria fai parte do
corpo.
Doe nas mans.
Cando lembran, sempre
están na fronteira.
Os camiños teñen
cicatrices.
Saio
feliz cos meus tres libros. Miro cara á Rúa do Príncipe. Rediós! Que marea
humana! Debe de ser tarde de compras. “Déixame fuxir”, penso.
Tomo
un zume de laranxa na Cuchufleta e marcho para a casa.
Cando
chego, vexo sobre a mesa da sala o libro de poemas de Elvira Riveiro Tobío, “Carnia Haikai”, co que gañou o “Premio
de Poesía erótica Illas Sisargas”, na súa sexta edición. Ten unha cariñosa
dedicatoria. Encántame as dedicatorias sinceras.
Velaquí
un dos seus poemas:
Mordo os teus labios,
cada un dos teus
labios:
doce abanqueiro.
Intensamente
téñote a lume lento…
e insanamente.
Métoche os dedos
en cada boca, alí,
onde tes fame.
Chegado
a este punto, póñome a contar este paseo tan especial. Segue a soar o blues. Desta
vez, a guitarra fúndese cunha hármónica para non deixar en soidade a voz de
Hopkins. Vivo un ambiente estrañamente voluptuoso. E continúo a ler, mentres o
tempo está detido no reloxo para o que non quero mirar:
Maleducada:
para comer cos dedos
sempre estou…
Ata
que, por fin, o disco se fai silencio.
Eu
sigo a pasear polos versos de Elvira. Logo, virán os outros tres.
