Como se di moi ben na
contracapa do magnífico Luísa Villalta, melodía de palabras,
escrito por María Canosa e editado por Edicións Xerais, na
colección Merlín (Letras Galegas), “Luísa Villalta foi unha
muller conectada coa vida, e fixo desta un espazo máis amable que encheu de
beleza e compromiso.
A Luísa Villalta adícaselle
o Día das Letras Galegas 2024 pola súa inestimable achega
literaria e cultural: foi unha visionaria, unha modernizadora da poesía e do
teatro, pero tamén unha congruente defensora das nosas raíces e da nosa
historia.
Ademais, destacou na súa
faceta musical como violinista: a música e a literatura conflúen na súa obra e
conforman un estilo propio e orixinal. A docencia, entendida como un saber
xeral, e a loita por que a xustiza e a igualdade habiten en todos os ámbitos,
foron outros dos intereses da autora.
Luísa Villalta foi emoción e compromisa nunha mesma voz, esa que prestou a tantas causas para poderen ser escoitadas”.
Non se pode explicar mellor tanto
o espírito literario-musical como social como o fai este texto. Por iso, fago miñas
estas magníficas palabras.
Deseguido, un poema da nosa
autora, contido no seu poemario En concreto, co que Versos e
aloumiños homenaxea unha poeta que sempre nos emocionou.
A ESTACIÓN
Onda nós nunca pasan os trens.
Só chegan ou parten.
 |
Por iso tamén somos nós
a nosa última estación
o noso amor definitivo.
Así podemos marchar
no único sentido posíbel
ou esperar o avalo dos
viaxeiros
para sentirnos expandidos nas
miradas extrañas
que chegan arrastrando as
bambalinas do mundo.
Onde nós non hai nunca outro destino
que ser un anónimo fin
ou un glorioso comezo.
Máis alá
máis alá somente o mar
e a incertidume da luz
o extremo
o abismo
o espello detido en nós.
