Este ano fatídico de 2020,
o Día das Letras Galegas está dedicado a Ricardo
Carvalho Calero. Por iso, dende Versos e aloumiños, imos festexalo
coa publicación de tres poemas da súa enorme obra poética.
RICARDO
CARVALHO CALERO naceu no Ferrol no ano 1910 e finou en Compostela en 1990.
É unha das figuras fundamentais da cultura e a política galegas do século XX.
Membro do Partido Galeguista, activista do Seminario de Estudos Galegos,
académico, autor da máis celebrada historia da literatura galega, (Historia da Literatura galega contemporánea.
1975) mestre de sucesivas xeracións de profesionais da filoloxía e impulsor
do reintegracionismo ortográfico. É autor dunha riquísima obra poética e de
dúas novelas de gran repercusión, Xente
da barreira (1951) e Scórpio
(1982), ademais de varias pezas de teatro e numerosos ensaios.
TRES
POEMAS
POETA
ES, pois dá-che nojo todo
agás
a poesía.
Cortesmente
sorris perante o mundo estraño,
mais
no fundo es estraño à tua cortesia.
Pudicamente
velas con vulgar follateira
o
niño en que a tua alma, rola gemente, aniña.
Es
como un neno fiz cun brinquedo cativo,
que
plos jogos dos homes pálido interés finja.
Non,
non es deste mundo. Gozoso e angustiado,
no
espello da suidade ves na tua fronte o estigma.
A
virota abourante da graza traspasou-te.
E
só amas a tua chaga. E non queres menciña.
Como
o favor do rei a pobre nena
que
da carícia augusta se non atopa digna,
a
tua alma oculta a visita do hóspede.
E
ninguén a aduviña.
(De
Saltério de Fingoi. 1961)
NON
SEI
se
matei.
Estiven
na
trincheira.
Non
vin
o
meu nemigo.
Disparei.
Non
sei
se
matei.
Fun
ferido.
Mais
non
sei
se
matei.
Toupa
cega,
non
teño outro ollo
que
o ollo
do
meu fusil.
¿Se
cadra o ten visto
o
meu
nemigo?
Olladas
de fogo
cruzan-se
entre
os
dous:
eu
e
o meu
nemigo.
Fun
ferido.
Eu
non
sei
se
matei.
(De Futuro condicional. 1961-1980)
1982
POLA
FITERA do meu castelo sitiado,
vejo
unha cúpula coroada por unha cruz,
e
tras ela un ceu de peneirado sol
enrellado
de finos grises.
A
distáncia emudece e serena
a
terra que sob esa abóbeda jaz,
e
podo sentir a beleza e a dozura do mundo
desde
a miña balbordante loita,
desde
a miña fealdade aceda.
Sei
que a verdade é que son un soldado,
defensor
dunha torre que se esborralla,
e
que arredor medran as picas
que
erguerán con fúria a miña cabeza.
Secomasi,
enxergo con frio desprezo o meu fado,
porque
non me concerne,
e
o meu corazón está na cruz que coroa a cúpula,
nas
nubes que estrian o ceu,
na
falsa paz que de longe me ven
como
un bafo de ardente dita;
e
aguardo indiferente unha morte que non é a miña,
mentres
o paxaro da miña ollada voa ceibo
sobre
o terno verdor da terra que non calcarei mías.
(Do mesmo poemario que o anterior)
