ANA ROMANÍ (Noia, 1962)
FORAMOS estancias circulares
espazos dun tránsito ensimesmado
regurxitar de aves dispostas para a
culpa
Así andaramos por dentro
escravas das sombras propicias
ao martirio
Foramos por iso frías e distantes
rostros abeirados da loucura
dóciles amadas da sospeita
foramos a tensa espera da turbina
Pois esta é a trama
e así tensa os nosos labios
COLGA do arame
tira dese pulo
e observa
a exacta trama
que creba
o alarido
dun corpo
ao caer
QUE MARCAS deixará o aceiro nos corpos?
-
a túa man deitando o gran -
que trama en arame regulará ese xesto
clausurará o sentido subverterá a furia
imprimirá en carteis a forma dos teus
dedos
o catálogo en sepia das áreas de
illamento?
ANICADA na varanda vexo ir os pasos
desprenderse o mundo
caer o mar
(Do libro Estremas,
editado por Galaxia, 2010)
