domingo, 24 de noviembre de 2013

CATAVENTO DE POEMAS INFANTÍS (XXXIV) Aurora Vidal Martínez







                AURORA VIDAL MARTÍNEZ   ( Pontevedra 1910 – 2005)





DURME, RAPACIÑO

Durme, rapaciño, curazón de pomba,
no teu leito de arumes e froles,
que baixan os sapos á beira do río
a cantarlle ó sono, que chega de lonxe.

As meigas nodrizas da cova dourada
ordeñan a branca e milagreira leite;
xa veñen de présa, no lombo da lúa,
pra arrolar ó roibo meniño do berce.

Aurora Vidal Martínez
Durme, meu meniño, co vento que zoa
antre as follas secas dos milleiros doces;
que oubean os lobos camiño do río,
e tremen as somas nos peitos dos montes…





O CORVO

Cabaleiro do pinal,
o pelengrino sin nome
coberto de brilo e somas
polos camiños da noite.

Soio na rama do vento,
mirando as boiras que corren
por enriba do silenzo,
que vén triste de lonxe.

Cabaleiro do pinal,
negro fantasma da noite;
si ti parolas tiveras
foras máis nobre que os homes.








POESÍA

             ¡Ai!, miña lúa de prata,
               dona da terra e do ceo;
              irmán da noite e do río,
              compañeira do labrego…




A lúa baixa á campía
polos penedos do monte,
garda catro paxariños
no pano negro da noite.

Vén cunha estrela na man,
caraveliño da sorte,
i-un curazón de rapaza
feito de arumes de froles.

A lúa baixa á campía
polos penedos do monte;
parouse a lavar a cara
na ágoa mansa da fonte…





                                     (Do libro Poemas de nenos e paxariños, editado pola Libraría Follas Novas/Follas Novas Edicións, 2010)