Escoitar a Gómez Besteiro falar en galego no Congreso dos Deputados, hei dicir que estivo moi preto da emoción profunda.
 |
| Gómez Besteiro, o primeiro deputado que fala nunha lingua diferente nas Cortes |
Máis tarde, Néstor Rego, con todo o seu discurso na nosa lingua, estivo magnífico e fíxome moi feliz.
Por
fin sentín que tomaba corpo a idea de que este país é un estado plurinacional.
Sentín que se rachaban vellas pantasmas e que esa “una, grande y libre” se
convertía en algo pasado de moda. Escoitar falar en galego, catalán e éuscaro
nese lugar, debería ser o normal nun país civilizado e minimamente democrático.
Porque este estado non é algo pétreo e uniforme. Convivimos aquí diversas
sensibilidades coas nosas diferenzas, as nosas culturas, os nosos idiomas e os
nosos costumes. Non é tan difícil comprendelo. Hai que acabar co desprezo que
os que se cren donos do país expresan un día si e outro tamén.
 |
| Néstor Rego (BNG), orgullo e brillantez (Foto el.Diario) |
Basta de buscar desculpas nas leis e nos
prazos para retrasar e -se por elas, as dereitas, por chamarlles algo suave,
fose- arruinar un dereito de todas e todos os que cremos na convivencia
democrática temos sen discusión. Que España non só é Madrid e arredores. Que
hai vida nos demais territorios do país, que non queremos ser discriminados ni
que se nos impoña unha liña uniforme e dura.
E
que sempre son os mesmos, certas elites, que se opoñen a todo o que non sexa
seguir o ronsel que lles interesa.
Que
as linguas son alma e cultura. Que hai que apoialas e valoralas, deixalas
medrar e non afogalas pola imposición dun idioma, o castelán, tan fermoso, pero
que serve demasiadas veces para ferir e golpear con ensañamento calquera
desacordo co pensamento único que nos propoñen seguir.
E afirmo todo isto, cando vin as imaxes
dos deputados e deputadas de Vox erguerse e desfilar cal insectos ruíns que
todo o que tocan o converten en lixo. E non estou seguro de que, se non fose
pola pouca vergonza que aínda lles queda, non farían o mesmo os deputados da
dereita cada vez máis extrema.
 |
| Foto do Huffington Post |
Espectáculo lamentable nun lugar onde a
palabra debe presidir as intervencións dos parlamentarios (aínda que iso, dende
que a ultradereita entrou no Congreso, escasea demasiado a miúdo). Un acto de
desprezo que se une a toda a chea de actos que levan protagonizando dende
sempre
Esta xente non cre na democracia. Enganan
a xente que non dá máis de si, que non reflexiona, que se deixa influír pola
manipulación dos sentimentos. Só queren guerra, montar escándalos, presentar
denuncias falsas para que os aplaudan os medios ao seu servizo. Son sinónimo de
bronca, de subida de soldos en canto tocan poder, de non ter escrúpulos nas
súas declaracións, de rachar a convivencia a prol dos seus intereses. Están aí
para aproveitarse da democracia, na que non cren nin crerán nunca. Non teñen
programa, só enfrontarse á modernidade dun país. Criminalizan os inmigrantes,
son homófobos, violentos, mentireiros. Queren facerse coa educación e a cultura
para manexala ao seu gusto, baleirándoa de contidos sociais e intelectuais.
Poderá seguir. Hai un milleiro de exemplos. Mais abonda.
Iso
si, acadaron meditatizar a política do PP e tirarlles as cores aos seus
dirixentes que rematan facendo mil manobras para aparecer na sociedade como un
partido liberado de fascismo. Non o conseguen porque os precisan para acadar
poder.
 |
Oxalá o emprego das linguas minorizadas
(tan importantes como calquera outra) sexa normalizado e as bestas que o queren
impedir fiquen caladas. Non vai ser fácil, pero o valor da xustiza cultural e
lingüística demándao.
Oxalá non vexamos de novo este triste
espectáculo, bochornoso e lamentable no Congreso. Teño as miñas dúbidas; porén,
sentir a involución democrática faime coller tanta forza para berrar en contra
da insolencia.
Remato cun poema na defensa do noso idioma:
Deitado frente ao mar. Escrito por Celso Emilio Ferreiro hai
tempo, sempre foi un refuxio e un apoio imprescindible no acontecer da miña
vida. Un poema do seu libro Longa noite de pedra, tan celebrado e
necesario.
 |
| Celso Emilio Ferreiro |
Deitado frente ao mar
Lingua proletaria do meu pobo,
eu fáloa porque si, porque me gosta,
porque me peta e quero e dáme a gana;
porque me sai de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ao ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sen raíces
que ao pór a garabata xa non saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
falar a fala nai,
a fala dos avós que temos mortos,
mariñeiros, labregos da linguaxe,
e quero estar cos meus, coa xente miña,
perto dos homes bos que sofren longo
unha historia contada noutra lingua.
Non falo pra os soberbios,
non falo pra os ruíns e poderosos,
non falo pra os finchados,
non falo pra os baleiros,
non falo pra os estúpidos,
que falo pra os que aguantan rexamente
mentiras e inxustizas decotío;
pra os que súan e choran
un pranto cotidián de bolboretas,
Eu non podo arredar as miñas verbas
de tódolos que sofren neste mundo.
E ti vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
Galicia, doce mágoa das Españas,
deitada rente ao mar, ise camiño...
.jpg){kind=spacer}
