El director de este blog me ha pedido recientemente que escriba tres o cuatro palabras sobre la figura de Bob Dylan, sobre lo que su música y su poesía significan para mí. La razón principal, además de la atracción que Antonio siempre ha sentido por todo lo relacionado con Dylan, es la concesión al de Minnesota del Premio Nobel de Literatura, que tantas ampollas ha levantado en algunos sectores académicos y de la crítica literaria. Como todo lo relacionado con Dylan, este galardón no ha dejado indiferente a nadie, y ya que escribir tres o cuatro palabras sobre el cantautor de Duluth no es tarea fácil, he decidido echar mano de la tecnología e improvisar este breve vídeo en el que trato de explicar aquello que la obra de Dylan evoca en mí. Más que polemizar sobre la concesión del Nobel, mi propósito con este vídeo es simplemente compartir algunos recuerdos muy vívidos que guardo sobre Robert Zimmerman, y que están estrechamente relacionados con mi padre, y celebrar su figura y su obra. Espero que resulte de interés a quienes visitan Versos e aloumiños regularmente. ANTÓN GARCÍA-FERNÁNDEZ
Cando
lin Galería
de saldos, fiquei abraiado. Tiña diante miña un libro de relatos
potente, duro, orixinal no seu planteamento e que sentín coma unha frecha
directa ao centro dos sentidos.
Decateime axiña que estaba diante dun
escritor sólido.
Así considero a Diego Giráldez, o seu autor.
Diego Giráldez (Foto de María Díaz)
Acaba de demostrar que é un escritor de
longo percorrido, que ten moito que dicir (algo que non se pode afirmar de
todos os escritores), porque é quen de dotar aos seus personaxes dunhas vidas ásperas,
co fracaso por diante, rabuñando a mala sorte, as frustracións, os desamores ou
a violencia e sentir que os podemos tocar, abrazar ou compadecernos das súas
circunstancias. Seres que están á nosa beira, que vemos pola rúa sen reparar neles e que, se os coñeces, podes identificarte perfectamente con eles. Ai, o
poder da escrita intelixente!
Encantoume este libro. Pasa a ser un dos
meus favoritos. Un deses volumes dos que botar man, nun determinado intre, para
falar da boa literatura que se fai en Galicia.
A ninguén pode estrañar, pois, que lle
solicitase, dende Versos e aloumiños,
un texto para a nosa sección A LUZ
DAS PALABRAS.
Diego Giráldez, cunha xenerosidade enorme,
accedeu á petición e nós temos hoxe a satisfacción de que poidades ler o seu
texto no noso blog-revista.
É algo para gozar.
Diego Giráldez
QUEN É DIEGO GIRÁLDEZ ?
Diego Giráldez (O Porriño, 1976). Licenciado en Historia
da Arte, exerceu o xornalismo en distintos medios escritos e dixitais.
Durante cinco anos, traballou na redacción
do xornal A Peneira dirixindo unha das súas cabeceiras comarcais e
coordinando o seu suplemento cultural, Kalaikia.
Ao tempo, colaboraba como columnista de opinión cos xornais A Nosa Terrae Xornal de Galiciae a través de
reportaxes culturais coa edición galega de El
País.
Na actualidade, escribe no diario Praza Pública e na revistaLuzes.
Ten varios libros publicados (poesía, arquitectura, historia,…), fundou e
dirixiu a revista Malladoura
e hoxe en día dirixe o CanZine,
publicación oficial do Festival de Cans.
É autor do libro de relatos curtos “Galería de saldos” (Edicións Xerais, 2016),
que está a ter boa aceptación por parte de público e crítica.
En
2010, recibiu o Premio Literario “José Saramago” de relato curto. En 2011,
no Porriño, concedéronlle o Premio Círculo “Cultura”. En xaneiro de 2016,
fíxose co primeiro accésit do certame “Modesto R. Figueiredo” e en maio deste
mesmo ano gañou o premio literario “Manuel Murguía”.
Persianas
Diego Giráldez
Hai poucas técnicas de iluminación máis
eficaces que modular a luz dun cuarto coa persiana. É o mellor xeito de
ecualizar a comodidade cando precisas illarte. Calibrar a persiana para
iluminar un cuarto é un instante decisivo. Por iso hai quen antes de coller a
fita para tirar dela, cuspe nas mans e despois frótaas, comaun ximnasta unta magnesio nas súas antes de subir ás
paralelas. Tamén están os que prenden un cigarro e aspiran cos ollos pechados,
concentrados, para lograr a perfección. A dispersión é o anticipo dun fracaso e
o cigarro estabiliza. A persiana responde.
A doce sensación conséguesese, coa destreza coa que se ten que cociñar un souflé, conquistas a luz para que baile
coas sombras. Para iso, hai que saber as fendas que trae de serie a persiana e anotar
nunha libreta o número das que quedan abertas cando a luz é a perfecta, cando
notas que a iluminación se engancha a ti. Aí, normalmente, suspiras emocionado
e suando, porque acabas de conseguir a canasta da vitoria no derradeiro minuto
e dende o medio da cancha. Algo así. Ao día seguinte, logo do esplendor, conformista, izas a persiana tarareando un
toque de retreta.
É curioso comprobar como as persianas, ademais, redecoran os cuartos. O
meu, por exemplo, directamente roubado dun escaparate de Pórtico, cun lenzo que
é unha copia dun Gauguin que me regalou un artista local e un edredón en
homenaxe a todas as cores de Taití, cambia segundo a luz que a persiana deixe
pasar. Os obxectos alcanzan o sentido común. Sobre a miña cómoda, que é onde
baleiramos a alma diariamente, como deixándoa caer, hai un xoieiro, un marco
cunha foto familiar, un bote coas cinzas da miña tía Carlota e un pin dos Xogos Olímpicos de “Seul 88”.
Eran obxectos inútiles ata que a persiana decidiu xogar a reconstruílos. Agora
son de cor e falan.
Nas
cidades tristes, tamén os mendigos durmen a carón de persianas. Pero son
metálicas e incontrolables. Suben e baixan de xeito automático logo de que un comerciante
–normalmente con bisoñé- xire unha chave.
Ese tipo de persianas son insolentes coma unha canción do verán. Non frean nin
modulan a luz dos escaparates. E os mendigos durmen cunha luz imposta. “Unha
vez que te acostumas, xa está”, díxome un día un que me emprestou unha moeda
para tabaco.
Ter a posibilidade de manipular a túa
propia persiana é un privilexio que non debería depender da clase social na que
bucees. Alguén decidiu, sen mirar cara atrás, que exista unha clase ínfima.
Había tempo que non saía
pasear pola Praza dos Poetas Imposibles. Desta volta decidín camiñar e fiquei
diante da estatua de Mohammed Bennis,
poeta nacido en Fez, 1948. Bennis é un profesor de literatura árabe
contemporánea na Universidade de Rabat e un poeta de enorme prestixio, ademais
dun referente crítico para os movementos intelectuais e culturais do seu país.
Mohammed Bennis
Detívenme e púxenme a ler un dos seus
poemas do libro Vino:
En mi borrachera topé
con muchos rostros.
Supe que habían nacido
en una tierra cuyos límites
se pierden
en silencio.
Confundí esos rostros
con espectros
que llamaban a la puerta,
golpe súbito
que sobrecogía a la noche
y a la noche siguiente a esa
noche.
¡Eh,
tabernero!
Aquí estamos, en busca de
vino de Burdeos.
Un amigo sutilmente
parecido a nosotros
vendrá desde su madrugada
húmeda.
Cando rematei a lectura, pensei nese amigo
que viría (non sería eu, dende logo, pois non bebo viño) na madrugada e pensei
nos latexos dos instantes rebordados.
Levaba na man o poemario A
caída de Luís Valle. Sentei
nun banco da praza e comecei a ler:
¡OUH, AS MIÑAS PALABRAS!
Tiradas
de dados
consumidos
polas esquinas,
pisadas
traducións
de beizo leporino.
E, de novo, a pensar esta vez nas miñas
palabras convertidas en dados. En tiradas na procura da luz. Unha luz que levo
a procurar dende que unha noite a gadaña da morte escureceu a miña respiración
e encheu de eivas boa parte dunha vida
infantil.
E volvín ler a Luís:
COMO A BESTA FATIGADA,
apenas movo o silencio.
Falei ben alto para deixar fatigas e mover
os meus silencios obrigados. Case berrei. Estaba só na praza. E Luís Valle
seguía a dicir: SÓ A
PEDRA SABE / mirar sempre cara a arriba. / É o único símbolo / verdadeiramente
/ nostálxico.
E
novamente reparei nas estatuas da Praza
dos Poetas Imposibles.
Todo semellaba agora revolto. Collín unha
pedra, apreixeina forte e soñei cos meus desexos de neno que xa non eran
desexos. Era lume consumido.
Luís Valle
Erguinme e albisquei o Xardín do Verso
Libre. Polo paseo que me conducía ata alí recoñecín ao poeta que estaba
“a devorar pan con silvas na toba sen fondo… Eu,
coma el, “enfiei
/ o alarido / para coser / o libro inimigo / ao peito”. E,
tamén, coma el, me decatei de que “son o que cava / dentro de min mesmo. /
Aínda así, / o universo / róubame / o lido”.
Fun achegándome a Luís Valle amodiño.
Unha néboa lixeira comezaba a afundir os
paxaros. Quixen falarlle, abrazalo. E
Luís, cargado de espesuras semánticas, comezou a decirme, cunha ollada
inquietante que o paxaro que se afunde na néboa “voa errático por un cuarto
pintado por un tolo. Relampa e prégase no abismo: sinistro terrón tras a caída”.
Nese intre entráronme dúbidas de
significados obtusos. E pregunteime para min se eu sería o paxaro ou o tolo que
pintou o cuarto.
Antes ver ou sentir con claridade algunha resposta,
o poeta achégase, dáme unha aperta e deixa na miña man este poema:
Que fermoso agasallo!
Sorprendido por tales palabras, sigo
andando desconcertado. Mais noto dentro a maxia das tibias, das letras e, mesmo, da respiración do poeta.
Daquela, deixo
atrás o Paseo do Verso Libre e diríxome á miña casa para descansar e gozar de
tanto poema que me deixa atrapado no misterio das verdades encontradas.
Javier Ruiz é unha persoa chea de inquietudes.
Está atento a todo o que ocorre ao seu
redor, que teña relación coa cultura principalmente.
Javier Ruiz é
músico. Leva a música no máis fondo, loita por ela e non descansa ata pulir
todo o que fai neste eido. Porque Javi Ruiz é un magnífico guitarrista, líder
no seu momento do grupo Trestrece e un extraordinario
letrista. Foxe do fácil, pero é quen de artellar cancións cun alto contido
poético que lles dan valor literario sen deixar de comunicar.
Pois a Javi Ruiz
(que así o chamamos os amigos), pediulle Versos e aloumiños a súa opinión sobre
o polémico Nobel concedido a Bob Dylan.
Queriamos saber o sentir dun home novo, con criterio, arredor deste galardón.
Javier Ruiz Muñoz
El, moi
xenerosamente, non o dubidou e aceptou o ofrecemento.
Velaquí as súas
palabras sobre este feito histórico para todos aqueles e aquelas que amamos
fondamente a música e a poesía.
Moitas grazas,
Javi, por ter accedido a escribir para o noso blog-revista.
Bob Dylan
LO QUE SENTÍ CUANDO COMENCÉ A BUCEAR EN LA OBRA DE BOB DYLAN
Javier Ruiz Muñoz
Cuando miro atrás, parece que la
figura de Bob Dylan ha estado
acompañándome toda la vida, si bien no fue hasta hace unos años, a raíz de
conocer a un gran amigo, cuando empecé a bucear en su obra, descubriendo sus
fascinantes y diferentes etapas y llegando por fin a verle actuar en directo.
Sus canciones están tan arraigadas en la cultura popular que mi
sensación, cuando pienso en él, es la de un pariente lejano, del que oyes
hablar en infinitas ocasiones, pero con el que nunca has llegado a conversar en
persona.
Sus historias llegan en forma de canciones. Canciones que hablan de la
vida, de la muerte, del amor y de héroes legendarios.
Gracias a su séquito de evangelistas, (desde Andrés Calamaro hasta su propio hijo Jakob), conocía bien a Dylan incluso antes de haberlo escuchado.
Aunque mi primer recuerdo de estar en contacto con su música es escuchar
“Hurricane” (aún no sé si en la radio o en el propio álbum que poseían mis
padres) fue a través de la versión de “Knockin’ on Heaven’s Door” que
hicieron Guns n´Roses en los
años 90, lo que me llevó a prestar atención a sus textos, con los que la
banda angelina quería rendir tributo al entonces fallecido Freddy Mercury.
Esta semana, con el anuncio de su más que merecido Premio Nobel de
Literatura, estamos de enhorabuena no solo los seguidores de Dylan, sino los
amantes de la música en general, ya que se reconoce el valor narrativo de la
música, las historias subyacentes que, detrás de himnos generacionales como
“The Times They Are A-Changin’”, “All Along the Watchtower” (que popularizó el
increíble Jimi Hendrix, confesando
en su momento que fue la voz rota de Dylan la que le animó a cantar y, gracias
a esa historia, a mí a hacerlo después) o la propia “Hurricane”, se encuentran
historias, retales de la vida vivida con el nacimiento de la contracultura en
los años sesenta y que se prolongan no solo hasta el día de hoy, sino hasta
donde la imaginación alcanza. Creo que no hay arma más poderosa que la palabra
puesta en manos del que sabe proyectarla y usar su mente como una paleta de
infinitas tonalidades.
Bob Dylan visita a Rubin Carter na cadea
Un buen amigo me dijo una vez “no te fíes de un músico al que no
le gustan los Beatles”. Hoy, creo que podemos abiertamente decir “no te fíes de
un escritor al que no le guste Bob Dylan”.
Sobre Elvis Presley está prácticamente todo dicho y escrito, y pueden encontrarse excelentes libros, tanto en inglés como en español, sobre su vida, su carrera y su figura, una de las más importantes dentro de la música popular del siglo XX. La suya es una personalidad que ha alcanzado el estatus icónico de la leyenda, y como tal, es celebrado por unos y vilipendiado por otros. Yo me encuentro—he de reconocerlo—entre los primeros. Me interesa más su música y el impacto que su aparición en la escena musical estadounidense y global a mediados de los años 50 que las críticas de quienes se centran en su supuesto comercialismo y en la decadencia física que sufrió en sus últimos años. Como suele ser el caso con la mayor parte de los artistas a los que admiro, me atrae mucho más su obra, el legado que han dejado tras de sí, que sus experiencias vitales, por mucho que éstas hayan podido influir en su arte en mayor o menor medida. Más allá de lo que piense sobre Elvis en la esfera privada (su vida, sus excentricidades, su ideología), me interesa profundamente la música que creó.
Y buena parte de la culpa de ello la tiene este disco, For LP Fans Only, editado por RCA en 1959, el primer álbum de Elvis que tuve. Para mí, escuchar los doce temas que contiene tuvo el efecto de una bomba que estalla en un momento inesperado. Compuesto por temas grabados en Memphis al principio de su carrera para el pequeño sello Sun Records, del gran Sam Phillips, junto con otros registrados tras firmar su contrato con RCA en 1956, este elepé es un álbum en sentido estricto, pues se trata simplemente de una colección de canciones publicadas en formato de long play. ¡Pero qué canciones! El disco encierra en sus surcos toda la potencia de la mezcla explosiva de gospel, R&B y country que caracterizó a la música del primer Presley, un verdadero crisol de estilos que era, además, atractivo y comercial. En "That's All Right" y "My Baby Left Me", de Arthur "Big Boy" Crudup, en "Lawdy Miss Clawdy" de Lloyd Price, en "Mystery Train", de Little Junior Parker, o en "Shake, Rattle, and Roll", de Big Joe Turner, encontramos toda la fuerza de la influencia afroamericana. En "I'm Left, You're Right, She's Gone", en "You're a Heartbreaker" o en "I Don't Care If the Sun Don't Shine" escuchamos los ritmos country que eran también parte importante del ADN musical de Elvis. Y en "I Was the One" (cara B de su éxito "Heartbreak Hotel") o "Playing for Keeps" descubrimos al Presley baladista, un hombre que secretamente quiso ser siempre un cantante pop al estilo de su admirado Dean Martin. Todo ello tamizado por la visión personal de un Elvis todavía muy joven pero con una idea clara de adónde quería llegar con su música, rodeado de magníficos instrumentistas como el guitarrista Scotty Moore, el contrabajista Bill Black, el batería D.J. Fontana y el pianista Floyd Cramer. El resultado de esta descarga eléctrica fue que, durante bastante tiempo, lo único que me interesó fue el Elvis de los 50, la etapa de su carrera en la que se coronó como Rey del Rock, sea espurio o no el título. Con el paso de los años, por supuesto, he ido comprendiendo que todos los períodos de su legado discográfico son valiosos y que conviene descubrirlos absolutamente todos. Pero este For LP Fans Only no es mal lugar para comenzar.
A poesía para os nenos e
nenas ten que estar mollada en afecto. Pero entendamos que afecto non quere
dicir apoucamento, sensiblerías
ridículas e versificacións estúpidas.
Afecto quere dicir intelixencia nos
planteamentos: elementos que lles son próximos, rimas imaxinatixas,
musicalidade ben equilibrada, imaxes suxestivas, ritmo axeitado aos versos,
emprego de palabras escollidas con respecto ao discurso que queremos desenvolver…É dicir, a poesía infantil ten que ser
consistente nos seus contidos, nas súas formas. Deberá ter un certo espírito
lúdico que motive os nenos a cantar, a dicir en voz alta e a desfrutar co
emprego da palabra rica e viva.
De todo isto está impregnado o libro dun
poeta que levo seguindo, hai xa ben tempo, e que fai unha incursión gozosa na
poesía para a rapazada, Raúl Gómez Pato.
Encántame a aparición de poemarios infantís de persoas que levan escribindo
poesía “para adultos”. Alégrome que valoren os versos para os pequechos. E que
se decidan a escribir eles ou elas para un público que precisa mostras ben artelladas. Un paso cara á
normalización lectora e, especialmente, poética.
Raúl Gómez Pato
Cousas de Papá, que así se chama este
libro-disco editado por Edicións Xerais,
contén 17 poemas escritos sabiamente por
Gómez Pato, dos que dez son postos en música por Héctor Lorenzo.
Poemas vivos, con rimas asoantes e
consoantes, con expresivas onomatopeas. Versos musicais centrados no día a día dun
papá algo especial, quizais un pouco tolo, pero que non quere tocar o neno ou a
nena “coas mans frías”, que diría Juan Farias. Versos que conforman un traballo
lúdico, delicado, divertido, ademais de tenro e intelixente.
Un papá que soña soños soñados nunha noite de vento ventado. Un papá que conta como se peiteaba unha serea nas augas do Miño, que escribe cartas desde
Dinamarca e conta que vai de cea ao pazo
dunha serea ou que un día marcha
voando (ata cando?). Un papá que coñece un
cano dunha fonte onde vive unha fada que ten luvas brancas. Un papá que –ris ras/ ris ras- ten unha serra que fai ruído cando cantan os paxariños no seu
niño…
Poesía para saborear, para escenificar,
para cantar. Non en van atopamos dez cancións magníficas para darle un novo
enfoque ao poema (o musical) e converter os versos nunha festa. Coa música de
Héctor Lorenzo e as voces e instrumentos del mesmo, de Paulo Silva, de Manolo
Carballo, de Sérgio Tannus
(músico excepcional), de Quim Farinha,
da grande Uxía, de Ana Domínguez Senlle, gozaremos e
participaremos dun traballo conxunto marabilloso, enriquecido, ademais, polas
suxestivas e significativas ilustracións de Blanca Barrio.
Unha ilustración do libro. Blanca Barrio
Libros coma este farán, sen dúbida
ninguna, que adultos e pequechos/as se acheguen á poesía dun xeito festivo.
Grazas a Raúl Gómez Pato a
este mundo fantástico da poesía infantil. Un pracer. Unha honra.
O poema foi eclipsado pola canción. Semellaba
non pertencer máis que a Paco Ibáñez.
Foi unha canción que deixou pegada (e segue a deixala) en todas aquelas persoas
que amamos a poesía en música.
Escoitábase en círculos progresistas da época e transcendía a círculos
máis grandes. Era un verdadeiro himno.
Emocionaba. Puña a pel de galiña. Cantábase cunha intensidade difícil de
definir.
Serviu, co paso dos anos, para coñecer un poeta máis que interesante: José Agustín Goytisolo. Sobre todo
cando Paco Ibáñez popularizou “Me lo decía mi abuelito” e “Érase una vez…” (si,
a do “lobito bueno”).
Coñecín literariamente a José Agustín grazas a Paco. E volvo a el de
cando en vez. O seu intimismo conmóveme.
José Agustín Goytisolo
Emocioneime cando lin a narración da morte da súa nai, Julia Gay, no ano 1938, nunha
entrevista que HoracioVázquez Rial lle fixera para a revista Quimera. : “Mi madre murió el 17 de marzo de 1938, en el Paseo de Gracia, en un
bombardeo de la aviación, italiana, creo… Los aviones venían desde Palma de
Mallorca, entraban por Sitges, daban la vuelta a la Sierra de Collcerola y
descrestaban el Tibidabo (…) Mi madre murió a causa de una bomba. Parece ser
que por la onda expansiva y no por la metralla(…) Había ido a Barcelona para
comprar cosas para mi padre y para mí, porque el 19 de marzo era nuestro
santo…”
Por iso me conmoveron tanto os poemas elexíacos dedicado á súa nai e
este feito marcou o seu carácter e boa parte da súa obra.
De la mujer
que amo he aprendido
la canción
del silencio. Ahora sé
lo que tú me
decías sin palabras.
Pero “Palabras para Julia” non está dedicada
á súa nai, non.
“Palabras para Julia” está dedicada
á súa filla. É este un poema-canción que se une a outros poemas que
Goytisolo considera “letras para cantar”. Está contido nun libro editado por Laia
en 1979 e reeditada nesta mesma editorial en 1982 ( tivo dúas reedicións en Lumen
posteriormente, 1992 e 1994).
Un
libro dividido en catro partes, con textos xa publicados agás o que dá título
ao libro que é inédito. Nesta manda de poemas observamos un interese de
Goytisolo por unha poesía que se axusta aos esquemas da lírica tradicional e da
canción popular, algo que aparece moitas veces ao longo da súa traxecoria
poética.
Vázquez Montalbán
Manuel Vázquez Montalbán afirma no
prólogo do poemario que José Agustín aspira coa súa poesía a la construción dun
novo humanismo e aspira, así mesmo, a ser unha alternativa á barbarie latexante
nun mundo no que as guerras sofisticadas arruinaron calquera humanismo
realista.
Tu destino está en los demás
tu futuro es tu propia vida
tu dignidad es la de todos
dille
José Agustín a Julia, a súa filla. Non como un consello, segue a dicir Vázquez
Montalbán, senón coma unha proposta de reconstrución da razón humana. A
ideoloxía non é un valor engadido en toda proposta estética. A ideoloxía é un
dos materiais sometido ao rigor do tratamento poético.
Concordo con Vázquez Montalbán en que Goytisolo é un gran poeta
intimista, que se revela nos seus versos familiares: a nai desaparecida, a
muller en cuxos brazos quere morrer, á moza á quen axuda a aceptar a vida malia
o seu propio escepticismo:
tendrás
amor, tendrás amigos
segue a
dicirlle a Julia nos anos sesenta, debuxándolle o único programa vital sensato
ao alcance dun pai, e que mesmo hoxe pode parecernos excesivamente ambicioso.
Non esquecerei endexamais o xantar na nosa casa de Paco e José Agustín.
Coñecelo persoalmente foi un pracer auténtico (xa escribín disto noutra
ocasión) e tanto a miña muller coma min levámolo moi dentro. Non foi un
encontro calquera.
Xantar na nosa casa. Con Paco, José Agustín e Susi.
Paco Ibáñez, a quen o poeta lle adicou o poemario, non canta todas as
estrofas. Ben sabemos que as cancións e os poemas son próximos pero non
exactamente iguais en moitos casos.
De
aí que poñamos o poema completo (non se coñece en toda a súa extensión) e logo
un vídeo no que Paco Ibáñez interpreta tan emotiva canción.
Unha canción, un poema que reflicte a idea de Goytisolo (e que tantos compartimos)
con relación ao peso relativo do poder da palabra, a proposta de utilizala para ensinar a vivir.
Nin máis, nin menos.
Paco Ibáñez con Julia Goytisolo
PALABRAS PARA JULIA (poema)
Tú no
puedes volver atrás
porque
la vida ya te empuja
como un
aullido interminable.
Hija
mía es mejor vivir
con la
alegría de los hombres
que
llorar ante el muro ciego.
Te
sentirás acorralada
te
sentirás perdida o sola
tal vez
querrás no haber nacido.
Yo sé
muy bien que te dirán
que la
vida no tiene objeto
que es
un asunto desgraciado.
Entonces
siempre acuérdate
de lo
que un día yo escribí
pensando
en ti como ahora pienso.
Un
hombre sólo una mujer
así
tomados de uno en uno
son
como polvo, no son nada.
Pero yo
cuando te hablo a ti
cuando
te escribo estas palabras
pienso
también en otra gente.
Tu
destino está en los demás
tu
futuro es tu propia vida
tu
dignidad es la de todos.
Otros
esperan que resistas
que les
ayude tu alegría
tu
canción entre sus canciones.
Entonces
siempre acuérdate
de lo
que un día yo escribí
pensando
en ti como ahora pienso.
Nunca
te entregues ni te apartes
junto
al camino, nunca digas
no
puedo más y aquí me quedo..
La vida
es bella, tú verás
como a
pesar de los pesares
tendrás
amor, tendrás amigos.
Por lo
demás no hay elección
y este
mundo tal como es
será
todo tu patrimonio.
Perdóname
no sé decirte
nada
más pero tú comprende
que yo
aún estoy en el camino.
Y
siempre siempre acuérdate
de lo
que un día yo escribí
pensando
en ti como ahora pienso.
Dedicatoria de Goytisolo a Susi no libro "Palabras para Julia y otras canciones". 1997
Paco Ibáñez canta "Palabras para Julia". Palau de la Música. 2002 ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO