sábado, 12 de octubre de 2013

ESCAPARATE POÉTICO (XXVII) Fran Alonso






 FRAN ALONSO  ( Vigo, 1963)


Refuxieime, amor, no trasteiro.
Coma un neno desterrado.
Entre as vellas cortinas, apodrecidas,
entre sucios cadros de paisaxes remotas,
entre aquela enorme e vella radio de salón,
a carón da memoria dos avós,
desdebuxando un mapa e
interpretando un álbum de fotos estrañas,
ata que me liberei da túa presencia abouxante.
Refuxieime por uns instantes no esquecemento do trasteiro,
Fran Alonso
pero dei coa lencería e co enxoval.


      *****************************

Todo está aí fóra sen ti,
¡tan ben e tan pobre!
Sucede entre nós algún achádego;
a xenreira que nunca coñecimos,
a paixón inédita de amarelecer no aburrimento,
o aquel querido daquela querencia.
Mais ti es caixón de segredos e censuras.
Impía, loba, inquisidora.
Ti es o meu peto de rabias, de farturas.
Pero sucede entre nós algún achádego,
o bo coñac que nos fermenta nos sexos,
a gaivota puta que nos peta na ventá
polas mañás,
derrotados.
Sempre brilla unha presencia que nos xungue
polos pelos.
Sempre ti, e ti; ti, comigo.
¡Tan ben e tan pobres!


     *********************************


Mareos, arcadas, e un deserto de pedras no salón.
Ti dobrada sobre o chan,
eu vencido no sofá.
Derrotámonos entrambos, amor,
sen crómer nin algodón.
Só a bile dos dous,
sobre o parqué da desolación.

      *************************************


A nosa vida é de cor sepia.
Sabemos de medos difuminados entre papel antigo,
ou ulimos decote o chumbo atrapado nunha persiana.
Na casa, os rancores vense nos espellos.
Non hai bufandas, luvas ou sombreiros
que non sexan forno de reproches,
niños paranoicos de soidades e incomprensións.
¿En qué século vivimos?
O ser humano é sempre o mesmo.




(Do libro Persianas, pedramol e outros nervios, editado por Alacrán, 2002)