 |
| Busto de Antonio Machado en Baeza |
Levo afirmando,dende hai ben tempo,
que todos nós levamos dentro algo de actores de teatro e bastante de poetas.
Que nesta sociedade nosa non nos
queda máis remedio que actuar por hixiene mental, coido que non existe a máis
mínima dúbida.
E como somos persoas, temos sentimentos.
Sentimentos que se ven e outros que viven no máis intimo de nós mesmos. Aí
aparece a nosa faceta de poetas. Sempre que preguntas a alguén se escribiu,
nalgún momento da súa vida, un poema, resulta ben difícil que ese alguén o negue.
Miras a persoa directamente aos ollos,
fala pensar, titubea un chisco e logo remata dicindo que si. E, por suposto,
non se trata do típico poema que che mandan na escola, case sempre sen
ferramenta ningunha. Non. As persoas, nun determinado intre da nosa vida,
recorremos á poesía. E facémolo en segredo. Sen contárllelo aos demais. Por
suposto, eses poemas son de tema amoroso principalmente ou nacen da necesidade
de expresar a nosa impotencia na vida. Eu cheguei a dicir que todos somos poetas. Iso si, potenciais.
Logo esquecemos esa forza que nos empurra cara ao verso e desistimos. E
desisitimos porque non lemos poesía. Ai, amigos, a poesía esixe un esforzo
especial que non todos están dispostos a realizar.
 |
| Francisco Castro |
Isto que estou a contar sucedeume a min. Nos
momentos de rebeldía, de querer ser eu mesmo, de enfrontarme aos meus propios
fantasmas, escribía poemas. Téñoos gardados. Son moi malos. Foron produto desa
guerra que eu mantiña contra o mundo, tanto persoal como colectivo. Nesa época,
precisaba deles. Cumpriron a súa función. Se algunha vez fixen poemas dunha
certa calidade, foi a partir da lectura dos grandes poetas. Neles aprendín a
ver a poesía dende ángulos ben diferentes. Cheguei ao fondo da obra de moitos
mestres. Non vou nomear a Paco Ibáñez. Está dando concertos por Europa. E no
medio dos versos, cheguei a darme conta dos temas, das formas, da riqueza do
vocabulario empregado, da evolución poética, das vangardas, da poesía urbana
etc. Deseguido, ou mellor, ao mesmo tempo eu estaba a aprender as profundidades
poéticas mergullado nos versos. Eu estaba a procurar o meu propio camiño para
ser poeta de verdade e non de circunstancias.
Para Versos e aloumiños, grandes narradores como An Alfaya, Xabier P. DoCampo
ou Jordi Sierra i Fabra, por exemplo, enviáronme poemas, que agradecín moito.
Escritores de narrativa como Paul Auster,
Miguel Torga, Houllebecq, José Saramago
ou Peter Handke, entre moitos outros, foron publicando senllos poemarios. E non
é a poesía o que os fixo famosos. Pero non se pode esquecer que un gran
narrador ou narradora, estou seguro, debe ter moi presente a poesía se quere
que a súa prosa teña ritmo, teña vida, teña forza e, con todo iso e máis, poida
afondar na palabra literaria para sentirse a gusto co que escribe.
Ben, pois iso, tamén lle ocorre a Francisco Castro. Narrador recoñecido,
director de cursos de creación
literaria, editor en Galaxia, autor de novelas para adultos e outras excelentes
para mozos e mozas, Francisco Castro
leva a poesía moi dentro. Nalgunha mesa que compartín con el, traía algún poema
e era feliz recitándoo. Francisco Castro,
gran comunicador da palabra literaria, ama a poesía. Está instalado na
narrativa, pero eu non me estrañaría se calquera día aparece nas librarías un
poemario seu. A poesía é un veleno. Ás veces, está agochada no máis fondo de
nós. E en demasiadas ocasións non a deixamos saír por non sei que prexuízos. Francisco Castro é un bo exemplo do
que estou a dicir. Ten moitos poemas soltos que, afirmo, o axudaron a facer
estupendos traballos narrativos. Non ten poemario ningún, porque a poesía flúe
nel en diversas direccións e está a rabuñar a súa maneira de escribir sen que
el se dea conta. É un labor xordo, pero moi eficaz. Algún día dará un paso máis e publicará un
libro de poemas. Encántame como se define Francisco. No correo dime: Antonio,
son un Poeta de Contrabando. Gustoume moito esa
definición. Se vos decatades, xa asume o papel de poeta.
Teño que agradecerlle moi
sinceramente a Francisco Castro que
nos amose esa parte tan especial da súa tarefa creativa. Leamos a alguén que,
de contrabando ou non, ama a poesía. (AGT)
LUZ
Renuncio a que entendas
esta apoplexía da idade.
Cedo ao abismo
de aceptar que non me comprenderás nunca.
Declárome infectado pola vida
que me ataca a destempo desafinándome feliz.
Non espero aplausos nin os vítores encebolados dos que
todo o pretenden.
Abóndame con colisionar coa beleza.
Non podo pedir que me entendas.
A luz é inexplicable.
 |
| Estatua de María Mariño |
E DOUS POEMAS
DE AMOR
1.
Fronte do gris
en escala decrecente globalizado
diante da
hiperestesia anegada nos pulmóns do waltstreet planetario
de costas ao
sepia dos xornais
invento unha
illa ácrata
para deitar
á beira da
serea mariña que
cada mediodía
sae dende as
súas augas de hidromel para acariñarme.
Eu, náufrago
feliz, síntome poeta e escribo versos
coa punta das
dedas
na area dos
seus muslos.
2
Convidáronme a
unha festa
un 27 de
outubro de 1966.
Non sei canto
hei vivir.
E non me
importa.
Teño a túa man
que colle a miña
firme e
feminina de unllas pintadas en roxo
neste presente
eterno que Whitman envexaría
se puidese
cantarnos.
FRANCISCO CASTRO
 |
| Antonio cun poeta excepcional, Fernando Pessoa |
