Hai persoas que enchen de ledicia o lugar que respiran. Persoas abertas, intelixentes, alegres, dinámicas ás que é moi doado querer.
Persoas que se preocupan
polos que teñen á súa beira, que fan moi fácil a vida aos demais. Persoas que
irradian optimismo pero que son quen de detectar perfectamente as eivas que nos
rodean.
Antonia Cortijos era
unha desas persoas. Boa por excelencia e dunha humanidade que rebordaba. Sempre
atenta a todos e todas e decote disposta a facer felices aos que estaban ao seu
redor.
 |
| Antonia, no centro, entre Susi e Margarita Cruells na súa casa |
Non se pode explicar o éxito
do seu home, Jordi Sierra i Fabra, sen a base que Antonia lle
proporcionou ao longo de tantísimos anos xuntos.
Un día, un triste día a
desgraza couta as súas ás. Cal coitelo frío e asasino destrúe a súa vida cun
golpe tan inagardado coma mortal. Nun abrir e pechar os ollos todo muda e esa
persoa desaparece do noso lado e, cunha infinita dor, déixanos orfos sen
avisar.
O baleiro anega as nosas
vidas e tentamos asumir un golpe que non esparabamos.
Todo se volve gris, triste e
ficamos descolocados.
Non pasaran tres semanas de
estar con ela, de gozala de saber dos seus múltiples proxectos (era unha gran
pintora) e unha chamada telefónica déixanos fríos, desolados, afundidos entre
bágoas. Case sen reacción, intentamos asumir o que acabamos de escoitar.
 |
| O día 6 de novembro con Jordi vendo o libro "Se falases de min" |
E pensamos nela, na súa
familia, no queridísimo Jordi… Non o podemos crer. Mais a realidade convéncenos
de que si. Que pasou.
O mundo dá voltas na nosa
cabeza, o corazón está ferido e estamos estragados.
Polas noites, vén á miña
cabeza a súa presenza, con esa cara risoña que contaxia. Quero tocala pero
esvaece.
Onte, espertei pensando no
horror que se está vivindo en Barcelona. Lembrei a Georgina e Dani,
os seus fillos; as súas netas, que tanto a querían; a Jordi e o seu abatemento;
a Francesc e a Margarita, que son como irmáns. Pensei no funeral
e a imposibilidade de asistir.
Eles e elas saben que estou
-estamos Susi e mais eu- alí en espírito, ben preto.
Pero eu quería que a miña
voz se escoitase nos actos funerarios.
Daquela, collín un caderniño
e púxenme a escribirlle un poema para que se lea no funeral. Jordi ficou
emocionado ao lelo.
Non sei quen o vai ler pero
tanto me ten. Sei que vai ser lido con emoción, agarimo e respecto.
E hoxe quero partillalo cos
lectores e lectoras de Versos e aloumiños. É un poema que está
escrito para ser lido, medido e con rima. Para que resoe no aire. Un poema de
amor e gratitude para alguén que sempre quixemos e valoramos moitísimo.
É un acto de xustiza. Quero
que o amor por esta muller extrordinaria contaxie aos que seguen este blog-revista.
Aquí volo deixo para que o
gocedes.
Para Antonia, in memoriam
Con el pincel en la mano
y la sonrisa en la cara
 |
| Antonia Cortijos |
de luz, de vida y de calma.
Eras, mi querida Antonia,
fuente donde beber agua,
nube, paloma y jardín
donde lo triste remansa.
Pero los heraldos negros
montados en sus caballos
irrumpieron en tu vida
y nos dejaron tirados.
Mientras escribo estos versos
de triste luna mojados
voy enhebrando entre lágrimas
mil recuerdos ya robados.
Antonia, luz de la noche,
qué huérfanos hoy quedamos,
aunque sentimos muy cerca
el sol y el calor de tu mano.
Antonio García Teijeiro
