Hai uns anos tiven a honra de escribir unhas columnas no histórico xornal A Nosa Terra.
Nestas columnas tocaba
eses temas que a min me preocupaban en relación coa escola e a lectura
fundamentalmente.
Sempre me sentín moi
cómodo e encantado de colaborar cunha publicación que endexamais debeu
desaparecer.
Por iso, aquí e agora,
vou recuperar algunhas delas e vostedes xulgarán o meu punto de vista e a
vixencia das mesmas.
Nesta terceira entrega escribo sobre o pracer que
produce ler contos na
cama aos nosos fillos e
fillas antes de durmir.
 |
| Foto do autor: Ricardo Grobas |
CONTOS NA
CAMA
“O que máis me gustaba era que me
contases un conto na cama. Lembras?- Malva – dicías -, ¿cama e conto? Oír esas
palabras era o mellor do día, o mellor da vida”. Así comeza o libro Cama e conto (Ed.Xerais) do meu querido
Gonzalo Moure. E isto fíxome revivir momentos fermosos na formación dos meus
fillos. Susi, a miña compañeira, líalles todas as noites un ou varios contos
antes de durmir. Eu andaba pola casa dicindo poemas en voz alta a quen me
quixese escoitar. A noite de Reis, a Noite
Máxica (que aínda celebramos) era un pequeno espectáculo arredor dos
libros. Agora incluímos música. Moure reflexiona nesta historia sobre o
seguinte paradoxo: aprender a ler é, ás veces, unha fronteira na que se perde
ese delicioso pacto entre pais e fillos. Refírese o autor á relación especial
que, ler ou contar un conto pola noite, semella perderse cando os cativos acadan
a autonomía lectora. Dámoslles o libro e desaparecemos. E algo si se perde,
porque nesa transmisión oral créanse uns lazos afectivos dunha fondura
marabillosa. A lectura na cama resulta unha actividade enriquecedora, chea de
tenrura, para pais e fillos. Créanse complicidades e acádanse ilusións comúns. É
un pracer escoitar pero tamén ler. Sentes ben preto os cativos, modelas a súa
atención, espertas sentimentos moi ricos e compartes un espazo común que
beneficia a todos. E non vale a desculpa do cansazo. Compensa compartir cos
fillos unhas páxinas como un acto de sedución mutua e deixarse levar pola forza
da literatura escrita ou oral. Chegar xuntos a ese horizonte, onde fábula e
realidade comezan a ser a mesma cousa na beira do sono, convértese nunha aventura
que alegra os sentidos.
ANTONIO
GARCÍA TEIJEIRO
 |
