miércoles, 9 de noviembre de 2016

"AS RÚAS NON CALAN, BERRAN", un poema de Antonio García Teijeiro dedicado a Carlos Oroza




Dentro do Festival Kerouac de Vigo 2016 houbo un acto sinxelo, pero moi grande. Tivo lugar na rúa para ser vivido por aquelas que por alí pasaban.
       
     Foi unha homenaxe ao poeta Carlos Oroza, na rúa do Príncipe, xunto a uns versos seus gravados  no chan.
     
     Daisy Villalobos, Marcos de la Fuente e mais eu lemos uns textos, uns poemas dedicados a este poeta singular, de voz única na poesía deste país; un poeta en continua reescritura, de xestos radicais e en  procura de si mesmo.
     
Carlos Oroza
     Un acto, pois, que nos converteu en “poetas da rúa”. Un termo que utilizaba decote o meu querido e admirado Rafael Alberti  na súa loita persoal para que os poetas e a poesía estivesen preto da xente. Nel pensei cando estiven á beira dos meus dous compañeiros.
    
     Así que en Versos e aloumiños  podedes ler o poema que lin baixo o ceo azul de Vigo, en voz alta, na lembranza de Oroza con quen falei en moitos momentos. Un Carlos Oroza que me foi presentado pola miña querida Moraima, a compañeira de Celso Emilio Ferreiro moitos anos atrás.

     Que vos guste.



                             



                            AS RÚAS NON CALAN, BERRAN

                                                                                                                                                                                                      
                                                                                                 A Carlos Oroza



Perdéronse os teus pasos
entre ese aire que roldaba pola túa cabeza
e o sorriso detido daquel rumbo que esvarou
na memoria do tremor

Escoito a incerteza amosada polo teu rostro
cando mirabas territorios esquecidos
nos crueis intentos de artellar  discursos caóticos
nos espazos sen luz

Camiñabas sen moverte
dando voltas a ti mesmo
e pousabas a túa ollada
nas fontes delirantes do absurdo

As rúas gritan o teu nome
                                gritan as túas palabras                             
                                     
inclinadas nos andamios
             para amosar ese mundo teu
                                          que nunca deixou de moverse
                        entre a cordura
                                    e a crise evidente dos afagos


Quero apreixar esas palabras

Quero collelas e pronuncialas
                                       coa emoción da túa presenza infinita

Son noticias urxentes
                                 que non poden esvaecer
no medio das néboas que cobren as arestas dos milagres


Quero dicilas
                       berralas
                                e levalas a ese universo
                                                                      que fuches creando
 cos restos das visións e das sombras
dos estralos e dos lugares escuros
                                                    nos que as cousas perdidas
procuraban  acougo  nos músculos vizosos da túa voz


Con elas ben preto
                          case que aforcándome
    forzarei a miña  boca quente
                           ata confluír contigo
                                                           na liña azul  dos espellos
                                               mentiras de vidro
                                          que deixan a humidade das bágoas
                                 sobre a viva silueta do teu nome

     E xuntos
                         ti e mais eu
                                    cuspiremos exhaustos o teu canto.


                                               

                                                                                    ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO
                                                                            Outubro. 2016