Nada lle gustaría máis ao Lector
que os libros que tocan a violencia bélica fosen só novelas ou relatos de
ficción. Pero a ficción procede dunha realidade cruel que non cesa.
Cando o Lector dá cun
autor ou autora comprometidos co ser humano e o seu tránsito pola vida, sabe
que as súas obras están tocadas por situacións ás que non poden darlles as
costas.
Acaba de saír do prelo un
novo libro -desta volta de relatos- dun dos escritores que máis admira o Lector.
Para el, a aparición dun novo volume de Antón Riveiro Coello supón unha festa literaria.
Riveiro Coello é un narrador
que non perde a cara diante dos problemas que asolan esta sociedade nosa. Está
comprometido coas persoas, pero, e isto é fundamental, en primeiro lugar coa
literatura.
O Lector mercou Días de intemperie, editado por Galaxia, e leuno coa avidez de quen agarda pola auga no deserto. En ningún momento se sentiu defraudado, malia a dureza dos relatos.
Xa se veu inmerso o Lector
na voráxine da guerra dende o primeiro conto e precisou de algo de alento
para moverse desamparado, como as protagonistas, nas cidades de Mariúpol e
Kíiv, no medio de teatros e edificios derruídos polas bombas da actual invasión
de Ucraína polo exército ruso.
Custoulle recuperarse da
sensación de agobio e destrución cando, por arte de Riveiro Coello, xa estaba
sufrindo polas contendas en Siria, Rusia, Vietnam ou a raia ourensá.
Cando o Lector rematou
o derradeiro relato con este parágrafo: O odio medra coma unha planta
rubideira durante toda a noite e, moito antes de que abra o día por tras das
fiestras, Un Gon xa está vestido ao pé da cama coa neura fixa de visitar a
Dick, o soldado negro de Oklahoma que, con certeza, lle arranxará a orfandade, o
Lector pensou que, unha vez máis a poderosa prosa de Riveiro Coello o
transportara polos vieiros da boa literatura. Tenso e feliz a un tempo, o Lector
volveu a sentir a chama dunha lectura gozosa e proveitosa.
Hai moitos temas nestas
narracións. Dende a fidelidade, a angustia, a covardía ata a vinganza, a
suplantación da identidae, o amor polos libros ou a orfandade, pensa o Lector.
E afirma, unha vez máis, que
estamos diante dunha literatura de personaxes creados para conversar con
aquelas persoas que invadan o mundo do papel para penetrar nuns universos
ateigados de conflitos, con protagonistas devorados pola intemperie que a
calquera de nós pode facernos dano.
A linguaxe, clara; o ritmo
vertixinoso, ás veces, e máis pausado outras. A tensión narrativa non decae en
todo o libro e permite que o Lector poida respirar só de cando en vez. Nada falta nin nada sobra
no que Riveiro Coello quere contar. Está todo moi medido.
O Lector reflexiona
sobre o lido e volve a pensar que está diante dun escritor que enche de sentido
literario todas as súas expectativas.
