viernes, 30 de diciembre de 2016

ESCAPARATE POÉTICO (XCII) María Lado




             
                                                    MARÍA  LADO  (Cee, 1979)






cinco


procúrasme coa boca.
por un momento, abres os ollos
e na casa aínda en penumbra,
unha contra déixase levar pola torpeza da brisa.
María Lado

pola físgoa dese instante
vexo o merliño.
pousa o seu canto madrugador na estrema do abrente,
escorrenta os cans da noite.

ti préndeste no meu peito, ancoras no bico,
nesa maneira
que temos ti e mais eu de bicarnos
mentres, fóra,
con pericia de faquir,
o merliño entra na nube de ourizos
e tanto saltarica
que escachan en riso as bocas entreabertas
das castañas punzantes
que caen.

ao pouco,
asoma de novo o peteiro alaranxado do paxaro.
agora a árbore ten cabeza de merliño,
que bonito,
ten inquedos e pintados ollos negros
que esculcan entre a herba do xardín.

xa estás esperta?
aínda é moi cedo e precisas
descansar.

o merliño brinca e o seu peteiro aloumiña a terra.
sabe evitar os agulleiros caídos que lle pechan o camiño
e vai escollendo as enfiadas,
pauciños
e herbas que carrexa
do xardín á árbore,
e volta
da árbore para o xardín.
con elas no bico
vai cosendo o seu niño collido por alfinetes.

ti, meu pequeño, á calor do leite,
adormeces.
descoñeces os traballos do merliño
non oes as nubes tronar sobre as follas
non sabes nada das picadas das espiñas
nas coxas da ave, e aínda así
reparas, coa túa boca,
as feridas abertas polas agullas.


María Lado canta os seus versos


trece


cómo ser mamá vaso de leite
seis galletas sobre a mesiña
amencer demasiado silencioso,
e porta a sabendas pechada?
cómo vestir abrigo de petos profundos
ou sono
de gas ao pé da cociña?

cómo se os nosos pés,
igual ca árbores que dormen o outono,
se atopan baixo a lentura
e alimentan as flores que
tras o tremer do xeo
sempre volven?

Con Lucía Aldao

dezaseis

un día, has soltar as nosas mans coma cabos.

eu seri vella nesa hora de repente
restarame só a miña antiga casa, os altos
e protectores valados da nosa herdade,
a vella pampona da luz zunindo
no teito da cociña
deitando sombras aterradas sobre as corredoiras crechas,
brancas, por veces agrisadas
que cobren o rostro da miña nai
-ollos baixos, labios cosidos polos anos
e o cansazo-
e eu volverei a ela,
serei, coma ela,
pasado.




                 (Do libro oso, mamá, si?, editado por Edicións Xerais, 2015)