domingo, 17 de abril de 2016

ESCAPARATE POÉTICO ( LXXVIII) Emma Pedreira




                                 EMMA  PEDREIRA  (A Coruña, 1978)







O DOMINGO



O inmundo renxido do silencio dos domingos de chuvia
Emma Pedreira
viría daquela muller da gaiola que de tanto chorar
                                       / xerminou o corazón en flor
e morreu de avésporas?

As xanelas protexían das fuxidas e ceibábanme daquel
medo.

Por que será que con luz de distancia semella lenda o
                                                             / normal espectro
dunha boca
calada para sempre?







A EXCLUSIÓN

Abriu un carreiro de silencio este lume arremetendo
                                                                        / a terra.
Para limpar saciou ese oco este frío.
Creou unha carocha docísima, impracticable,
esvaradía e falsa.

Unha pegada onde non cabe o pé de ninguén,
a despoxarnos de agocho e de sementeira.

Isto é o que provoca un exilio.

Envorcar todos os ecos nun só vulto de equipaxe.
Nos vidros da memoria desfíxose a casa entalada nas
                                                      / pozas de novembro,
cousa de non tocar, de perigo.

E xa somos os perdidos
onde para sempre as bocas deixaron de dicir os nosos
                                                                            / nomes.




Recibindo o "Premio Gonzalo López Abente".

EUME


Moi amodo fuches  primeiro amor sobreimpreso n aterra.

Non estabas derretido nos gumes da aldea como o estás
                                                / agora pola miña boca,
nin eras no tempo como a pel dos meus ollos.

Disque só pedías un sacrificio cada tantos anos.
Eu dispúxeme, na miña perda, como vítima propiciatoria.





(Do libro  s/t, editado por Edicións Xerais. 2015, co que gañou o “III Premio de Poesía Gonzalo López Abente”).