Cando xa pasou o "Día da Paz" e seguimos día a día traballando para que a violencia non estrague o noso vivir cotián, unha lembranza a ese home que tanto quixen, Suso Jares, un loitador pola convivencia na sociedade actual.
 |
| Xesús R. Jares |
Unha vez máis recupero este artigo, publicado no seu momento n´A Nosa Terra (e talvez neste mesmo blog noutra ocasión) para que Suso estea na memoria colectiva do noso pobo.
A POMBA DA PAZ
A pomba da paz estaba cansa de falar
inutilmente cos homes. Falaba de dereitos humanos (ela!), de harmonía e de
bicos de cores. Pero as súas palabras esnafrábanse contra un muro de pedra
construído precisamente polos homes. De pedra,si, pero tamén de silencios, de
violencia, de inmundicia, de pólvora. A pomba da paz estaba cansa de levar
sempre as mesmas mensaxes e recibir sempre os mesmos desprezos.
A pomba da paz
decidira ser só iso, unha pomba. Mais un día viu un home delgado, agarimoso,
con lentes sobre unha ollada tenra, e unha fasquía que daba confianza.
Pareceulle diferente aos demais.Cunha guitarra tocaba Knockin´on heaven´s door. Cando a sentiu preto, sorriulle e
comezou a falarlle de combater o medo, de valorar a xustiza dende a
sensibilidade, de rexeitar odios e vinganzas, de quecer o ambiente frío da
escola.
O home que amaba a Dylan faloulle da
dignidade, da non-violencia, da necesidade de educar para a verdade e a
esperanza. A pomba escoitábao abraiada e feliz. Entón, o home agasalloulle un
libro. O seu nome: Educar para la verdad
y la esperanza.
A pomba folleouno e decatouse de que o home de ollada tenra
levaba toda a súa vida comprometido co ser humano na loita pola xustiza e a
liberdade.
A pomba comprendeu axiña que seguiría baténdose contra ese muro erguido polos homes.Despediuse del dándolle un bico na voz.
Un día, deixoume o libro no peitoril da miña ventá coa seguinte dedicatoria: Para Antonio e Susi, polos tempos vividos, polos soños compartidos, polo futuro e a esperanza. Suso Jares.
Dende aquela, endexamais deixei de navegar polas súas páxinas.
A pomba comprendeu axiña que seguiría baténdose contra ese muro erguido polos homes.Despediuse del dándolle un bico na voz.
Un día, deixoume o libro no peitoril da miña ventá coa seguinte dedicatoria: Para Antonio e Susi, polos tempos vividos, polos soños compartidos, polo futuro e a esperanza. Suso Jares.
Dende aquela, endexamais deixei de navegar polas súas páxinas.
A Xesús R. Jares
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO
