miércoles, 23 de septiembre de 2015

GARCÍA RIVAS LE E REFLEXIONA SOBRE " AS ÚLTIMAS GALERÍAS ", A RECENTE NOVELA DE XOSÉ MARÍA ÁLVAREZ CÁCCAMO.

Xulio García Rivas
Que Xulio García Rivas é un gran pintor non o dubida ninguén.
     Pero Xulio é moitas cousas máis. Entre elas, un gran lector. Non vai de crítico, non. Ese non é o seu labor.
     Xulio le e le moi ben. Despois reflexiona e consegue, cunha claridade evidente, artellar un discurso coherente co lido.
     Animeino a que puxese por escrito o que me contaba sobre a novela do poeta Xosé María Álvarez Cáccamo, As últimas galerías (Ed. Galaxia.2015).  Estaba entusiasmado.
     
     Xulio, que é moi ben mandado, non dubidou en facelo. Daquela, escribiu este magnífico texto sobre a lectura para compartir con vós, queridos seguidores de Versos e aloumiños. Pura intelixencia. Pura xenerosidade.

       

AS ÚLTIMAS GALERÍAS

Novela de Xosé María Álvarez Cáccamo.

Editorial Galaxia. 2015.



Un feixe de cartas de amor e un álbum de fotos conforman a historia  de Amalia, unha muller internada nunha residencia  xeriátrica, de memoria fráxil, inquietante con luces e sombras esvaídas  na néboa da súa vida. En conversas co narrador  móstrasenos  todo o proceso da reconstrución dunha vida desde a mocidade.

      É evocadora, enigmática, misteriosa, poética. Algúns dos seus  capítulos  suxiren fantásticas imaxes  extraídas, por exemplo, do capítulo 2.. " Soñei  que a  miña  nai  conducía  unha  cama de hospital.... . Tráenme a memoria ás inquietantes e suxestivas imaxes dunha escena da película Roma ( Federico Fellini.1972 ) na que se mostra a entrada na cidade do equipo que roda a película e como a cámara viaxa nun enorme guindastre cuberto por plásticos, que recorda a unha cama con dosel, durante unha noite de treboada e néboa xerando impactantes  imaxes que logran conmover o noso espírito como o fai  tamén brillantemente coa palabra Xosé María Álvarez  Cáccamo neste segundo episodio da súa novela. 

     Tamén a min, claro, gústanme ás referencias pictóricas e o humor  dalgúns   parágrafos :  "Entre ás pinturas da casa, eu tiven  sempre  un  aprecio especial por un óleo sobre  táboa.... ou " Píntame un fajanjasto  para o cuarto de estar",  pedíamoslle  a Luis.

     A recreación do tempo en que transcorre a trama, a guerra, a postguerra, Vigo, a represión franquista está moi ben documentada, as cancións de  Amalia: “Están clavadas dos  cruces en el monte del olvido”, “Camino Verde” ou Solamente Una Vez” contribúen a crear unha atmosfera fondamente emotiva.

     Ten un ritmo  atraente  debido  a que é unha novela  que narra unha serie de acontecementos decisivos na vida da protagonista e que van logrando crear un ambiente enigmático que só se vai desvelar se seguimos lendo ata o final. Está moi ben a figura do narrador convertido en personaxe:

Xosé María Álvarez Cáccamo
     "E coidarei  esta  nova  fantasía de vello, o  home  que ve  pasar a figura aérea dá  nai  nena a correr  sen  esforzo  pola  pista de  patinaxe  e   conducir a  súa  vida  por  onde  a  levan  ás horas,  sen  proxecto,  sen  peso,  sen  medo. " E polo medio unha  historia  de amor  preciosa,  que posúe unha carga dramática final.

       O poeta, agora novelista,  que xa ten publicado outras obras narrativas,
 utiliza nesta novela a ficción  como o elemento fundamental que compón o texto   
  
     Toda a narración  está tinxida con un delicado aire poético e con unha  rigorosa e fermosísima linguaxe literaria. 

      Estamos diante dunha magnífica novela.

                                                                                                                      XULIO  GARCÍA  RIVAS