BALDO RAMOS
(Celanova , 1971)
XV
agora
penso no que está por vir,
ese
oxímoron contra a intemperie,
 |
| Baldo Ramos |
ese
acubillo,
e
confío na hora aprazada,
a
que asenta os prolegómenos da madurez.
debuxo
por dentro as pregas dun corpo concibido
entre
o mar de fóra e os areais de outubro.
o
sangue escorrenta as mareas.
o
salitre avinagra a tarde
mentres
os fluídos do medo
infectan
a ferida.
XIX
non
pretendo chegar a ningures.
abóndame
con estar de camiño.
penso
no remate deste poema.
deixalo
aberto é sementar a terra que nos roubaron,
confiar
na resposta vda cicatriz.
XXII
menos I
abrín
o libro polo corpo exhausto.
lin
nas súas pregas a lección dos afectos.
descendín
ata a luz primeira
e
comprendín as escaleiras da dor que se inflama
no
pracer da fecundidade.
a
páxina da desaparición estaba en branco
para
acoller o poema.
as
túas mans entraban na verdade que non se escribe.
e
fun libre por primeira vez
mentres
facía da conciencia da morte
un
pretexto para empezar de novo.
(Do
libro Cartografía do exilio. Accésit do Premio de Poesía Miguel González
Garcés. 2014. Deputación da Coruña).
