miércoles, 7 de diciembre de 2022

DARDO POÉTICO (LXXXVII) "Emovere": unha viaxe sensorial, por An Alfaya


 

An Alfaya é unha escritora a quen admiro dende hai ben tempo. Gústanme dela os temas literarios que escolle, os e as personaxes que que crea e a intensidade que posúen os seus escritos. Son moitos os anos que levamos en contacto e resúltame un pracer lela e, de cando en vez, quedarmos nunha cafetaría e falar de moitas cousas.

    

An Alfaya

Nunha desas veces tróuxome un libro de poemas, Emovere, e faloume del. Pareceume unha proposta curiosa, cargada de risco e digna de ser salientada. Levei o poemario para a casa e, a verdade, sorprendeume favorablemente.

     Non tardei en pedirlle un texto sobre o libro. Contoume que o presentara recentemente e ninguén mellor ca ela para que nolo achegase.

     César Fernández Álvarez e Andrea Suárez Baquero artellan un proxecto poético orixinal que seduce con moita facilidade o lector. Está editado por Toxosoutos e Versos e aloumiños aprácese de poñelo en primeira liña para que sexa degustado polo lectorado que nos segue fielmente.

     Parabéns a ambos poetas e moitas grazas, An, por lembráreste, unha vez máis, de nós.

     Deseguido poden gozar co que An Alfaya escribiu sobre Emovere.








A  editorial Toxosoutos confía nun poemario asinado por dous poetas noveis, César Fernández Álvarez e Andrea Suárez Baquero, que contan cunha bagaxe persoal dilatada, cargada de  experiencias individuais marcadas por luces e sombras, claroscuros que lles serven para presentarnos unha sensitiva aposta literaria, agasallándonos cunha viaxe vivencial que transita por un particular universo de emocións.  

Tendo a amizade como mastro, ambos autores deciden unir as súas paixóns pola poesía 

para conformar un espazo común que nos conmove, como ben nos anuncia o título do 

libro, EMOVERE, e constrúen un edificio equilibrado co percorrido das súas vidas, 

alicerzadas de momentos íntimos que aluden á natureza, á infancia, á familia, á paixón 

amorosa, cun abano de propostas que abranguen dende a mitoloxía como fonte de 

inspiración, ata intres cotiáns que alimentan o devalar dos días dende o nacemento ata o 

preludio da morte.



Achégome á obra poñendo os sentidos ao servizo do goce;  paseo a ollada polos versos e mergúllome nunha lectura silenciosa; logo fago o propio en voz alta, para que a sonoridade das palabras, dotadas dunha música propia interna me transporten, me provoquen e me rompan por dentro; deixo que os vocábulos me evoquen aromas, lembranzas, sentimentos, lugares e tempos onde o meu olfacto se empapa de evocadoras imaxes; saboreo cada verso e acariño cos dedos as páxinas impresas do obxecto-libro, fermoso lenzo, negro sobre branco, que me acompaña mentres vou da man de dous poetas felices de poder asistir ao parimento da súa obra e  ilusionados de poder ofrecela dende a autenticidade que supón o alumbramento dun primeiro libro.

O César poeta escolle un alter ego para amosar a súa forza emocional e faise chamar “O achegado”. Agrómalle á gorxa o verso en galego como o chafariz dunha fonte de auga caudalosa, e é a través da súa voz, ás veces cadenciosa, outras irreverente, como imos debullando a mazaroca duns poemas que caen a cachón sobre nós en MAREAS MORTAS:

                            Houbo un tempo en que sabiamos a mar

                            Houbo un tempo en que sabiamos amar

                            Houbo un mar que namoraba a destempo

                            Houbo un amor salgado tempo atrás

                            nunca unha estrela se perde no mar

                            porque o amor non ten tempo

                            nin o tempo pode agardar.

Malia que o castelán non é a súa lingua natural, ninguén resiste o engado das súas palabras cando nos mostra a súa incomprensión de todo aquilo que non sexa ese TÚ amado.

                            No entiendo el vacío de las cosas

                            por qué esa lámpara azul me hace daño

                            tiñendo la estancia de turquesa

                            No entiendo el lenguaje de las hojas

                            que se pegan al suelo sin permiso

                            haciendo del aire un diccionario

 

                            No entiendo lo que escribo

                            intentando una armonía imposible

                            bajo el torpe pasar de los minutos

 

                            Lo único que entiendo eres tú

                            Ese sándalo sublime que te envuelve

                            fijando las palabras como seres

                            rebozados de pudor encadenado


A súa compañeira de viaxe, a poeta Andrea, minuciosa, tece, borda e cose poemas no pano das follas do libro que se nos abre coa intención de ser adoptado pola nosa ávida ollada, disposta a deixarse engaiolar; por iso non nos estraña que se faga  chamar “A costureira de versos”. Desta volta é o castelán o seu medio de creación. Engaiólanos coa súa palabra limpa, que nos remove cando nos empurra ao vórtice do abismo das súas emocións, aquelas que lle provoca a súa nai cega, porque, malia a escuridade,  hai unha luz nalgures, e convéncenos de que sempre  AMANECERÁ:

                            

                                    Te veo sentada en el sofá,

                            viendo al vacío sin mirar.

                            La oscuridad se perpetúa en tu retina.

                            Mi médula encogida se silencia.

 

                            Entonces, me siento a tu lado

                            y con una excusa cualquiera

                            cojo tímidamente tu mano,

                            mientras mi dulzura te susurra:

                            “Madre... pronto llegará el alba”.

                            Te veo sentada en el sofá

                            viendo hacia mí, sin mirar.

                            Llovizna despacio en mi cara.

                            Mi médula se estrecha por dentro.

 

                            Entonces, me siento a tu lado

                            y con una cercanía inusitada

                            percibo, se funde, nuestro latido,

                            mientras mi dulzura te susurra:

                            “Madre... pronto llegará el alba”. 


Mais non renuncia ao galego para pechar a súa ofrenda poética cicelando a pedra da nosa esencia de seres humanos imperfectos, buscándonos, recordándonos que sempre andamos ao garete, desacompasados, a contratempo, PERDIDOS:

                            Somos fendeduras abertas,

                            flores que agroman entre  bágoas agochadas.

                  

                            Somos pequenos Cronos,

                            traizoando o “Carpe diem” das nosas cartas.

 

                            Somos chanzos da escaleira,

                            perdido o centro, o instante segue evadido.

 

                            Sinto compaixón de nós.

                            Na procura dun fío de luz, corremos entre a brétema.

EMOVERE é un libro de poemas escrito a catro mans, mais guiado por dous cerebros e dous corazóns nunha harmónica simbiose. “O achegado” e “A costureira de versos” extraen o mellor do seu mundo interior e fannos un agasallo sensorial. Paga a pena asomar a nosa ollada ás páxinas desta fermosa proposta poética e inmiscirnos no seu imaxinario. Entramos nela vestidos co noso disfrace de diario e saímos completamente espidos, mais conmovidos. 

                                                                                                                                                                                      An Alfaya