Eu leo. Sempre leo. Non podo
deixar de ler de ningunha maneira. Leo
mentres agardo no centro de saúde, cando vou en bus, nos aeroportos, na praia.
Leo nos trens, nos avións, nalgunha cafetaría se teño que agardar por alguén.
Leo polo día dun xeito selectivo por traballo e por pracer. Mesmo cando xogaba
na máxima categoría do balonmán español, na véspera do partido, xa no cuarto
compartido cun compañeiro, lía antes de durmir. Linlles a meus fillos, á miña
neta, aos meus alumnos e recomendaba libros aos meus xogadores nas distintas
etapas de adestrador. Gústame falar de libros, do fenómeno máxico da lectura e
escoitar as recomendacións daquelas persoas que teñen un bo gusto literario.
Son esixente coa lectura. Non me vale calquera novela, calquera ensaio ou
calquera poemario. Detesto a literatura de consumo. Detesto esa poesía de
cartón dirixida aos adolescentes sen o mínimo rigor literario. Por aí camiño. Ao
longo do tempo, fun adquirindo unha capacidade lectora profunda e crítica. E
gústame, debo confesalo, ler na cama. Resúltame un gozo especial. O meu tempo
nocturno vai enfocado cara a ese
momento. Na cama, cun libro que me permita vivir o que o autor ou autora está a
ofrecerme, o tempo de meu detense. E pérdome no mundo que sosteño coas mans e
acepto os atrancos, as verdades e medias verdades literarias, os seus enganos e
demais chiscadelas que me propoñen. Déixome levar pola historia dun xeito
enfermizo. Esquezo o que me rodea. O silencio faise dono da miña paixón lectora
. Releo parágrafos e reflexiono. O libro, coma o espello de min mesmo; como
elemento provocador dos meus desexos e das miñas esperanzas. Sinto o libro coma
ese amigo que me dá a man para que me
reflicta nas diversas miradas dun universo literario. Ler é abrir unha fiestra
a outros mundos e sentir que un pode formar parte deles. Porque, tamén, eses
mundos son reflexo da nosa vida. E consciente ou inconscientemente sempre
acabamos buscándonos nas situacións narradas ou nos versos e as súas imaxes,
nos personaxes e na atmosfera creada. Ao fin de contas, que é a literatura,
senón a representación de todas aquelas arelas e decepcións que sufrimos e/ou
gozamos ao longo dos anos? Cos libros madurei, coñecinme mellor, fíxenme
preguntas e dei coas respostas ben veces. Os libros permitíronme contrarrestar
o baleiro que nos envolve moi a miúdo. Realmente, como alguén afirmou, somos o
que lemos. Como tamén di o escritor andaluz Eliacer Cansino, “reivindicar a
lectura é unha obriga humanista e comprometida co progreso”. Xaora que penso
coma el e digo que ler constitúe o acto intelectual máis rico e complexo ao que
pode aspirar o ser humano. Comprendino e vivino nas miñas propias carnes. Gozar
da palabra escrita con honestidade e intelixencia resulta un pracer de deuses.
Por iso leo e non podo entender a miña vida sen a lectura literaria, mesmo
comprendendo que o acto lector non deixa de ser un acto de ousadía na sociedade
pola que transitamos. Pero penso que quen non se atreva a arriscarse coa
lectura está a perder algo que é un tesouro afectivo e necesario para o seu
equilibrio emocional. E é unha verdadeira pena que tantas persoas vivan de
costas á boa literatura.
