O lector senta na butaca e abre o libro que ten entre as mans. O último de Ledicia Costas. Infamia (Xerais, 2019), di a capa. Título que xa atrapa a atención. A primeira novela para adultos da autora, din os anuncios e os críticos. Aínda que, ben mirado, calquera bo libro infantil e xuvenil é tamén un libro para adultos.
E o lector mergúllase nese mundo literario que recoñece porque resulta ficar preto do mundo real no que el creceu e viviu durante moitos anos. A chuvia que non cesa. O frío que se mete pola pel e entre os ósos. A universidade semellante a aquela na que estudou el.
O lector avanza con rapidez na lectura da obra. As páxinas van pasando case sen que el se dea de conta. E tamén pasan as horas sen que se decate.
Fóra, do outro lado da fiestra, chove arreo e vai frío. Infamia é unha novela para ler na butaca preto da ventá e da cheminea, porque é unha novela de inverno, de inverno galego. Arredor dos seus personaxes van mesturándose o agora e o antes, o aquí e o entón, os sucesos do pasado que determinan o presente. É unha historia que fala de asasinatos crueis, de abuso de menores no seo da Igrexa, de acoso laboral e social. Pero tamén fala da soidade das persoas, das dificultades do amor, dos soños e das esperanzas que caen esnaquizados por sucesos que os individuos non poden controlar. É unha novela que nos permite coñecer mellor á autora a través dos seus personaxes.
ANTÓN GARCÍA-FERNÁNDEZ
