A BUTACA DO LECTOR (4): "Conta nove estrelas", de Andrea Maceiras

O lector nunca deixa pasar a oportunidade de ler cada nova obra que Andrea Maceiras tira do prelo. E Conta nove estrelas Non ía ser a excepción. De feito, non o foi. Gústalle ao lector o mundo literario desta escritora coruñesa que ateiga de humanidade cada novela que publica.

     Por iso, o lector deixouse levar, como viaxeiro dunha nave espacial da Galaxia de Oma, pola aventura que viven dous seres – tres, en realidade - que os vai levar a desafiar os límites do universo coñecido.

    

O lector viviu ben interesado nun libro de aventuras intergaláctico. E axiña comprendeu que Quepi, Udai e algún personaxe máis rematarían tocando a súa fibra sensible cando a acción comezase a desenvolverse.

     Xa no principio aparece a figura do avó dos rapaces, Acasi, que vive con eles en Dot, un planeta tan bonito coma inhóspito onde ninguén quere quedar.

E aí xa comeza a tenrura que a autora expresa cara a esas persoas maiores que tanto dan e demasiadas veces tan pouco reciben.

     O lector sempre amosou un agarimo especial polos anciáns e anciás. Prodúcenlle esa tenrura que Andrea Maceiras mostra nesta novela.

     Pero cando o lector coñece a Quepi, fica engaiolado polas características desta rapaza marabillosa que pensaba que non era quen de percibir a natureza e angustiábase por iso.

     Quepi é unha nena diferente que conversa coas rusgalias e a quen lle gusta sentirse libre de cando en vez. En soidade, agochada, ocúpase das cousas do fogar mentres Udai e o avó marchan traballar.

     Quepi, pensa o lector, representa a diferenza. Ser diferente é un problema en calquera sociedade. E a nena da melena turquesa, érao e desexaba ser útil por unha vez na súa vida. Sentíase monstruosa e torpe e sufría porque pensaba que todos tiñan que cargar con ela.

     E foi o bobó, un animal perseguido e teoricamente destutivo, quen vai cambiar boa parte do comportamento de Quepi. Mais tamén lle dará enormes problemas que irán superando xuntos.

     O lector participa activamente nos diversos atrancos que os protagonistas teñen que superar. Activamente porque sente no seu interior a necesidade de botarlles unha man e que deixen de sufrir perante tanta circunstancia adversa.

     O lector, coma os protagonistas da novela tamén queren chegar á Estrela Dormente. Quere coñecer a historia dese pobo antigo como o Universo. Ese pobo pacífico que vivía en paz e foi atacado polos habitantes dun planeta veciño e tivo que elixir entre loitar e fuxir.

     E ao lector véñenlle á mente traxedias de pobos que ao longo da historia tiveron que sufrir o éxodo das súas terras.

     O lector séntese triste e, á vez, feliz de comprobar que na Estrela Dormente hai vida, lugares por descubrir e posibilidades para seguir soñando.

     E aí, nese lugar, a diferenza de Quepi anteriormente, Udai séntese verdadeiramente raro. E non quere deixar pasar a oportunidade de ser, por unha vez, o diferente.

     O lector emociónase cando cara ao remate do libro le: “Que sempre exista algo que nos faga diferentes, pero que nunca esquezamos que todos provimos dun mesmo, enorme e único latexo.”

     O lector pecha o libro. Pensa nas diversas reflexións do mesmo e volve ser feliz e non sabe se, por influencia da novela, está a sentirse diferente el tamén.