sábado, 7 de enero de 2017

DARDO POÉTICO (XLI) Rosa María Serdio preséntanos "Caudal de Azar", un fermoso libro de haikus



Cando recibes un libro de alguén que queres e admiras pola súa traxectoria profesional e artística, sénteste ben feliz.
     
     Isto pasoume ao atopar na miña caixa de correos o último (que non o derradeiro) libro de María Rosa Serdio, Caudal de azar.
     
     Rosa foi sempre unha loitadora que profesaba un amor infinito ao seu alumnado (como boa mestra que era) e á literatura.
     
     
María Rosa Serdio
As inquedanzas de María Rosa Serdio sempre foron moitas. Non había máis que visitar a súa aula en Pola de Laviana para decatarse do ambiente  que se respiraba entre ela e os seus alumnos. Era algo exemplar. E esa paixón pola literatura levouna a contaxiar o alumnado e a probar sorte como poeta (sempre o foi) a través dos poemarios Colores y más colores e Bolso de niebla.
     
     Mais Rosa levaba cultivando dende hai ben tempo ese xénero mínimo pero dunha luminosidade extraordinaria que é o haiku. Agasallaba haikus e daba a coñecer unha sorte de estrofa que agora se utiliza con moita frecuencia.

     Non nos pode estrañar que vexa a luz , editado por Bajamar, unha colección de haikus que María Rosa Serdio nos presenta para que gocemos da sobriedade destas composicións que tanta poesía conteñen malia ser tan espidas.
     
     Unha colección de poemas que leva por nome Caudal de azar, escritos coa habilidade, o gusto e a ledicia de quen ama fondamente a palabra e a vida:
                                  
                                       Nada es pequeño.
                                       Todo lo que vivimos
                                       forma la vida.
    
  
     Son poemas ateigados de emoción e amor polas cousas pequenas, polos seres que sofren, pola natureza (ás veces descoñecida). Son poemas nos que habita a esperanza, o paso do tempo, a denuncia, a espera. Onde habitan as lembranzas, os desexos, os segredos, as alegrías e tristezas.

                                      En el reloj
                                      un tiempo de hojas nuevas.
                                      También de rosas.


                                      Desde la noche
                                      la voz honda del alma
                                     de los mineros.


                                       Abrí tus páginas…
                                       Supe de tu dolor
                                       con el otoño.


     En fin, unha gozosa proposta poética de alguén que quere os seus amigos, que non foi quen endexamais de permanecer allea a todo o que a rodeaba e que se comprometeu decote co futuro de todos aqueles que estaban próximos dende o coidado exquisito polo presente. Unha anduriña que sempre coidou o seu niño.

                                     Abro la casa.
                                     Cuida la golondrina

                                     un nido eterno.




                                                                                                  ANTONIO  GARCÍA  TEIJEIRO