miércoles, 6 de agosto de 2014

POLA MEMORIA HISTÓRICA CON POEMAS DE CLAUDIO RODRÍGUEZ FER



       Afirmo, guste ou non guste, que neste país aínda estamos en transición democrática. E pensar que algúns queren dar leccións de democracia! Hai que ser ousados.
       Existen exemplos abondos que retratan a realidade  ata extremos incribles e que demostran que non estou a afirmar barbaridade ningunha.

       Só por comentar algunhas cousas direi que existe un ministerio fiscal que, no canto de acusar, se converte en avogado defensor dunha infanta imputada e criminaliza o xuíz. Ver para crer. E sigo. Políticos corruptos que seguen nos seus postos (aquí non dimite ninguén), dirixentes que afirman algo e, meses antes, afirmaban o contrario. Non hai vergoña. E aínda queren dar leccións de moral. As hemerotecas están aí, son testemuñas nidias que non os arrubian. Recortes de dereitos acadados con sangue e suor ao longo de moitos anos, política difusa e displicente contra a inmigración, algo que nos enche de vergoña. Onde están os dereitos humanos? 
      


Un país no que a Igrexa máis retrógrada ten un peso antidemocrático evidente.A lei do aborto. Ai, as palabras dese tal Rouco…! Que medo! Cínicos! Un país no que non se poden ver os telexornais da televisión pública, manipulados ata a esaxeración. Impotencia. Noxo.



      
É preciso poñer nomes?
Paso por riba a Monarquía, sen falar dela. Abdicación, aforamento, información escura, présas para manter unha orde hipócrita. Non falo de Felipe VI, nin da posibilidade dunha República, nin de campañas organizadas para desprestixiar aqueles proxectos, máis ou menos ilusionantes (Podemos), por parte da dereita ultramontana deste país,da prensa ultraconservadora ao seu servizo, e doutros xornais que, cada vez máis, vanse escorando á dereita. (El País, por exemplo).
        
E, malia todo, creo na clase política, pois na sombra hai milleiros de persoas que están a traballar con honestidade para que a cousa pública funcione. Son os que non saen nos xornais, os que detestan o que está a suceder, os que semella que non existen porque o seu labor fai menos ruído. Os políticos son necesarios. Non quero tecnócratas nin, xaora, salvapatrias. Quero ideoloxías que humanicen esta sociedade aletargada.
       Un país no que hai aeroportos sen avións, delitos probados e non pasa nada! Un país que encabeza as listaxes máis vergoñosas de pobreza real (Cáritas, dixit). Un país que cos retallos decididos polos que mandan (mandan?) están a empobrecer os cidadáns máis necesitados e están a cargarse unha clase media, cada volta menos media.


      
                   Mellor, deterse aquí e ir polo vieiro que tiña marcado.
       Chego a onde quería chegar: á Memoria Histórica. Que triste ver o mapa de rúas da capital do Reino ateigado de nomes de personaxes e feitos relacionados co franquismo (Xeneral Mola, Yagüe, Arriba España, Xeral Moscardó…) perante (e isto si que é preocupante) da indiferenza da xente.


       Que triste constatar que os políticos do PP, e o propio PP, non se atreven a repudiar a a ditadura franquista e a figura do ditador. Isto é democracia?

       Estou farto de frases como “Hai que pasar páxina”, “non podemos estar sempre a mirar atrás”, “tamén houbo barbaridades no bando republicano”, “deixemos os mortos en  paz”. Tremendo.

       E lémbrome das igrexas da miña infancia e mocidade con listas de nomes con símbolos fascistas, coa cruz e co lema “Caídos por Dios y por España”
                        Que noxo! Que abuso! Que descaro! Que inxustiza!
      

        E a carraxe sobe de ton cando escoito a un político do PP, o “ínclito” Rafael Hernando, do partido no goberno, afirmar “que moitos se moven e teñen interese de saber dos seus país cando hai subvencións”. Horror! E o seu partido, repito, no goberno, non o obriga a dimitir nin sequera a pedir desculpas. Que falta de respecto!


        

        Non penso descualificar a clase política. Reitero o dito anteriormente. Nunca entrarei nese xogo que a tantos lles encanta para meter a todos nun mesmo saco.
        

          Así que, un día (xa entrada a noite) paseando polo centro de Cangas (había moito tempo que non o facía) deime de fronte cun pequeno monumento que me emocionou. Ía frío pero quecín por dentro.
       
         Dedicado ás vítimas da represión e na lembranza das liberdades, presentaba este texto do poeta Claudio Rodríguez Fer:

                Que o libre voo das pombas da paz erga para sempre a memoria solidaria das xentes xustas que o deron todo pola liberdade e a xustiza.
              Pombas! Pombas!! Pombas!!!

       Non o puiden evitar e pedín a un amigo que me fixese una fotografía diante del.                 
       

              Viñéronme á mente demasiadas cousas. Volvín á miña nenez nuns segundos. E sentín o engano, a mentira ben orquestrada, a manipulación, a dor; sentín, de novo, a historia artificial, ruín e falsa na que me fixeron vivir durante tanto tempo entre a miña familia, a igrexa coa relixión coma bandeira, a educación recibida e os muros que estaban a pór diante de min durante anos e anos, nos que case me volvo tolo.


           E respirei fondamente. Aire fresco envolveu os meus sentimentos.
        
                
Claudio Rodríguez Fer
Claudio Rodríguez Fer,
coas súas palabras tan directas e ben empregadas, fíxome sentir menos solitario.
       Notei una satisfacción ao pouco tempo. Esvaeceran as lembranzas.

        Cando cheguei á casa, volvín a ese cívico poemario “Ámote vermella” (que xa estivo presente neste blog hai unas datas) e volvín a emocionarme coas súas homenaxes a tantas mulleres que loitaron ata a extenuación polos seus dereitos. Loitas sen conto. Loitas con consecuencias funestas. E esas cinzas deberían servir para asentar as bases dunha sociedade democrática, limpa, que recoñecese as accións de tantas persoas que creron nun ideal de vida, para eles/as, para os seus, para todos e viron coutadas as súas forzas pola crueldade e polas paredes abafantes que levantaron diante deles e delas para enmudecelos, agochalos e que fosen esquecidos.
        

         Unha sociedade hixienicamente aberta non pode permitir semellante desatino. Xa está ben de deixarse manipular, someter, adurmiñar. Están a tentar facer cidadáns planos, sen ideas, acomodadizos, que non pensen. Que alimenten o seu espírito de aire, de nimiedades, de fruslerías. Están a ocultar o importante a reflexión crítica, a acción, a rebeldía, a loita pola xustiza para guiar a nave polos mares que eles teñen sucados dende sempre. Queren unha sociedade funcionalmente analfabeta que se alimente de actos chocalleiros e, xaora, á marxe de feitos culturais con peso específico.


       Por iso, boto man de Claudio Rodríguez Fer e sinto arrepíos cando leo a dedicatoria do poema “Inscripción para unión libre”.
                             
                     
                         A María Vázquez Suárez, mestra socialista en Miño, torturada e asasinada na praia de Bañobre (Miño) o 19 de agosto de 1936, acusada entre outras cousas de postular a escola laica e o amor libre, así como de enterrar a súa nai sen rito católico.
                           E a todas as mulleres perseguidas por ter ideas de cambio e de progreso.
        
Ilustración de Sara Lamas

Asasináronas,
máis sempre estarán vivas en nós.

Encarceráronas,
mais sempre estarán libres en nós.

Exiliáronas,
mais sempre estarán dentro de nós.

Acaláronas,
mais sempre falarán para nós.



       Como para pasar páxina, non querer ver cara atrás e ler/escoitar tantas necidades que os insensatos van deixando nos medios, nas conversas cotiás, perante a indiferenza de moitos e a insensibilidade de tantos outros.
       Dá gusto ler un poemario coma “Ámote vermella”, no que as mulleres loitadoras toman o protagonismo que tanto lles roubaron (e seguen a roubar), malia a súa loita por unha sociedade xusta e libre. E aproveito para reler algún poema do poeta lucense. Abro o seu poemario A boca violeta e leo:


DESDE A NADA

Ti ves brotar en min reconfortante
espirais de violeta en castro celta
ou praias caracolas no burato da loia.

Desde agora coñeces toda  xénese
o arrebato de amor á natureza
que concibe estes versos que son vida.
A creación intuida nos teus ollos
ensinoume de min a perspectiva
e viu nacer o poema desde a nada.

A espiral da violeta é flor de pedra
que cultiva Galicia no meu dentro.

              Fermoso poema, en verdade. Aproveito para ler de novo o poemario, que data de 1987.



                   
                   Volvo a Ámote vermella para rematar estas liñas crispadas con outra  pequena mostra poética, “As tolas soñando”, dedicada “ a todas as mulleres que tolearon de dor” (ademais do investigador X Luís Axeitos).

Ilustración de Sara Lamas.

Perderon ata a razón,
o único que lles quedaba.

Pero non perderon o amor
que quixeron quitarlles.


        

            Que sintan vergoña (terana?) todos aqueles que seguen a mirar para outros lados diante de tanta atrocidade, diante de tanta inxustiza.. Que lles batan estes versos nos seus corpos ata desarmalos.
        

             E, a ver se,copiándolle a expresión a Aníbal Malvar, deixa este país de ser “intelectualmente desenvolvido” dunha vez por todas.
       A inxenuidade, pola miña banda, que non falte.

                                                                                                            ANTONIO  GARCÍA TEIJEIRO